«هفته گذشته چهار کودک در آتشسوزی مدرسهای در زاهدان سوختند و تعدادی نیز دچار سوختگی شدند. این رویداد ناگوار زمانی رخ میدهد که هنوز حادثه آتشسوزی در مدرسه شینآباد پیرانشهر فراموشمان نشده است.
واقعیت این است که بسیاری از مدارس بهویژه در روستاها و شهرهای دورافتاده، برای گرم کردن کلاس از بخاریهای نفتی و گاه حتی هیزمی استفاده میکنند؛ بخاریهایی که اغلب فرسوده و به لحاظ ایمنی تماما غیراستاندارد است. آموزش وپرورش کمبود بودجه را دلیل این امر میداند و به گفته مسئولان آن، آموزش و پرورش آنقدر مشکلات دارد و آنقدر حقوق و دستمزد معوقه دارد که اصلاح سیستم گرمایشی مدارس در میان آنها گم است. اولیای مدارس نیز گناه این حوادث جانسوز را برعهده دانشآموزان میاندازند که با دستکاری شیر نفت بخاری و یا انداختن مواد آتشزا بر روی بخاری، مسبب وقوع چنین حوادثی میشوند.
چه کودکان شیطنت کرده، چه اولیای مدارس کوتاهی کرده و چه مسئولان بودجه لازم را به این کار اختصاص نداده باشند، نتیجه یکسان است و آن از بین رفتن جان تعدادی دانشآموز و مجروح و معلول شدن شمار زیادی از آنان است. میثاقهای بینالمللی حقوق کودکان که کشور ما نیز متعهد و ملزم به اجرای آن است، مسئولیت مسئولان را سنگینتر می کند. باید اقدامی فراگیر و همهجانبه انجام شود و هر یک از ما به وظیفه خود عمل کند.
آموزش و پرورش باید بودجه این کار را تامین کند، اولیای مدارس باید دقت لازم را در استانداردسازی سیستم گرمایشی مدارس به عمل آورند، معلمان باید تذکرات لازم را در مورد خطرات آتشسوزی به دانشآموزان بدهند و لحظهای از دانشآموزان در کلاس غافل نمانند و البته دانشآموزان عزیز نیز باید به سهم خود نسبت به این خطرات هوشیار باشند.
آینده از آن کودکان است. کودکانی که مسئولیتهای ما را برعهده خواهند گرفت. کودکان حق دارند سالم، شاداب، ایمن و برخوردار از امکانات آموزشی مناسب باشند.»
نظر شما