روزنامه‌نگاری دغدغه‌ای است که همیشه در وجودم بوده است
فریدون عموزاده خلیلی معتقد است روزنامه‌نگاری دغدغه‌ای است که بدون اینکه بخواهد همیشه در وجودش بوده و در این باره می‌گوید: به نظر من هرنویسنده‌ای لازم است دوره‌ای روزنامه‌نگاری انجام دهد به شرطی که از آن عبور کند. این مساله کمک می‌کند که نویسنده‌ها پایشان روی زمین قرار بگیرد و دقیق‌تر ببینند و بتوانند ابعاد زندگی را وارد دنیای داستانشان کنند.
داستان‌های نویسندگان روزنامه‌نگار پویاتر و متلاطم‌تر است
این نویسنده و روزنامه‌نگار در ادامه به تاثیرات روزنامه‌نگاری بر نویسندگی اشاره می‌کند و می‌افزاید: کار روزنامه‌نگاری به نظر من در کنار کار نویسندگی، مخصوصا برای کودکان و نوجوانان، یک جنبه مثبت دارد و یک جنبه منفی. جنبه مثبت این است که همه افرادی که در کنار کار نویسندگی چه برای کودک چه بزرگسال کار روزنامه‌نگاری انجام می‌دهند عملا در ارتباط با مسائل روز مسائل اجتماعی و مسائلی که در جریان است، قرار می‌گیرند که سبب می‌شود تا حدی به‌روزتر باشند و در کار نویسندگی در پیدا کردن سوژههایشان و اینکه روی چه چیزهایی بیشتر متمرکز شوند تاثیرگذار است.
سوژه‌های نویسندگان روزنامه‌نگار، اجتماعی‌تر و نزدیک‌تر به مخاطب است
به گفته عموزاده خلیلی، این مساله درباره نویسندگان خارجی هم صدق می‌کند و در بین نویسندگان بزرگ دنیا افرادی که روزنامه‌نگاری کرده‌اند، درکار نویسندگی، داستان‌ها و رمان‌هایشان متلاطم‌تر و پویاتر بوده و عمدتا پیوند بشتری با مسائل اجتماعی روز دارد. به نظر من در حوزه ادبیات کودک، نویسندگانی که بیشتر کار روزنامه‌نگاری کرده‌اند معمولا سوژههایشان اجتماعی‌تر و نزدیک‌تر به مخاطب است و این‌ها همه دراثر پتانسیل‌ها و ظرفیت‌هایی است که روزنامه‌نگاری برایشان ایجاد کرده است.
اهمیت ایجاد بالانس و تعادل بین کار نویسندگی با روزنامه‌نگاری
رئیس انجمن نویسندگان کودک و نوجوان در ادامه به تاثیر منفی روزنامه‌نگاری بر نویسندگی اشاره می‌کند و می‌گوید: اگر نویسنده‌ای درگیر کار روزنامه‌نگاری شود شاید نتواند کار نویسندگی و روزنامه‌نگاری را باهم بالانس و متعادل کند و چه به لحاظ کیفیت و چه به لحاظ کمیت در کارش اثر بگذارد. همانطور که تاثیر مثبت روزنامه‌نگاری بر نویسندگی می‌تواند سبب پویایی بیشتر کار و به روز شدن سوژه‌ها شود اگر بالانس و تعادل برقرار نشود، می‌تواند سبب سطحی‌تر شدن کار شود و به مرور سبب می‌شود نویسنده به روزمرگی‌ها و سوژه‌های روز راضی شود و نتواند بین جوهر ادبیات که عمیق‌تر است و اتفاقات روزمره که سطحی‌تر است بالانس ایجاد کند و درنتیجه سبب می‌شود که اصطلاحا کارشان سطحی‌تر شود. و این خطر مورد منفی است که به لحاظ کیفی ممکن است روی کارت اثر بگذارد.
گاهی نمی‌توانم بین کار روزنامه‌نگاری و داستان‌نویسی‌ام تعادل ایجاد کنم
او در ادامه می‌افزاید: تاثیر منفی هم که از نظر کمی می‌گذارد این است که ممکن است حجم اتفاقات روز و رویدادها و مسائل روز آنقدر زیاد باشد که سبب غرق شدن نویسنده در کار روزنامه‌نگاری شود و دیگر فرصت نکند آن‌گونه که باید و شاید برای کار نویسندگی وقت بگذارد. این مساله درباره من هم صدق می‌کند. گاهی اوقات مخصوصا مواقعی که خیلی درگیر و غرق کار روزنامه‌نگاری می‌شوم افسوس و حسرت می‌خورم و غمگین می‌شوم که چرا چند هفته گذشته و کار روزنامه‌نگاری اجازه نداده که داستان و رمان‌نویسی را دنبال کنم. درواقع من هم گاهی نمی‌توانم بین کار روزنامه‌نگاری و داستان‌نویسی‌ام بالانس ایجاد کنم. اما هیچ وقت عکسش برای من نبوده یعنی وقتی مدتی مشغول نوشتن داستان و رمان هستم و وقت نمی‌کنم کار روزنامه نگاری انجام دهم، حسرت نمی‌خورم.
عموزاده خلیلی در ادامه سخنانش درباره زمانی که کار روزنامه‌نگاری که انجام داده به کمک بخش ادبیاتی آمده بیان می‌کند: درباره زمانی که کار روزنامه‌نگاری به کمک بخش ادبیاتی آمده می توانم به راه‌اندازی مجله سروش نوجوان اشاره کنم. چون سروش نوجوان ایده‌ای بود که آن زمان با قیصر امین‌پور و بیوک ملکی مطرح کردم. ما آن موقع کاملا در کار ادبیات بودیم. و من فکر می کردم باید سرعت و شدت و حجم کارمان را در تولید ادبی مخصوصا در ارتباط پویاتر با مخاطب افزایش دهیم. دوستان اول خیلی موافق راه اندازی این مجله ادبی نبودند. آن موقع با انگیزه‌ای که در من برای انجام این کار بود توانستم دوستان را مجاب کنم تا بپذیرند کار مطبوعاتی در زمینه ادبیات و هنر انجام دهیم و این اتفاق خوبی بود که بعدها اثراتش را در کشف و رشد و پرورش نویسندگان عرصه ادبیات کودک و نوجوان نشان داد.
به گفته این نویسنده، کار مطبوعاتی تخصصی و حرفه‌ای در زمینه ادبیات کودک می‌تواند در تقویت ادبیات کودک کمک کند.
فریدون عموزاده خلیلی در بهمن ماه ۱۳۳۸ در سمنان متولد شد. تحصیلات ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان را در سمنان گذراند. در آن سال‌ها با نوشتن نمایشنامه و داستان در سمنان، فعالیت مقدماتی خود در زمینه نوشتن را آغاز کرد. در سال ۱۳۵۷ برای تحصیل در رشته ریاضی دانشگاه تهران، وارد تهران شد و از همان زمان نخستین نوشته‌های خود را در نشریات منتشر کرد. از سال ۱۳۵۹ با حضور در حوزه هنری به طور جدی و حرفه ای وارد عرصه نوشتن شد. خلیلی، تا سال ۱۳۸۷ که نشان درجه یک هنر (معادل مدرک دکترا) را در زمینه ادبیات داستانی دریافت کرد، و تا امروز ده‌ها داستان، مقاله، نقد، یادداشت، فیلمنامه و پژوهش در زمینه ادبیات داستانی، ادبیات کودک، فیلم و سینما و... در قالب کتاب یا در مطبوعات منتشر و بابت آنها چندین جایزه ملی و بین المللی را دریافت کرده است که از جمله آنها می‌توان به جایزه بهترین کتاب سال جمهوری اسلامی (۱۳۶۸) برای کتاب سفر به شهر سلیمان و جایزه نویسنده برگزیده یونیسف (۱۳۷۸) به خاطر توجه ویژه به حقوق کودکان در کتاب‌ها اشاره کرد.
بیشتر بخوانیم:
نظر شما