نسرین تیموریان، دبیر اجرایی نخستین دوره جام باشگاه باشگاه‌های کتابخوانی سالمندان در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، در مورد این اتفاق و شکل‌ گرفتن این جریان، گفت: با توجه به اینکه من افتخار داشتم سه دوره دبیر جام باشگاه‌های کتابخوانی کودک و نوجوان باشم، یک روز احساس کردم چنین نیازی برای سالمندان هم وجود دارد و بعضی از شخصیت‌های فرهنگی باید بتوانند برای نسل بعد و به‌خصوص کودکان و نوه‌های خودشان مطالبی را درخصوص کتاب و کتابخوانی به گفت‌وگو بگذارند.
 
وی افزود: این دغدغه باعث شد که من چنین ایده‌ای را با نهادهای مختلفی که در حوزه سالمندان فعالیت دارند و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که مسئولیت حوزه باشگاه‌های کتابخوانی را دارد، در میان بگذارم.
 
تیموریان درباره لزوم اجرایی شدن چنین طرحی در ایران بیان کرد: در کشور ما فعالیت در حوزه فرهنگی، چنان که متناسب با سالمندان باشد و به‌طور مثال کتاب‌هایی که مناسب این دوره سنی هستند را معرفی کند، بسیار مهجور مانده است، حتی از ترجمه کتاب‌های متناسب با این مقطع سنی در کشور محروم هستیم. کتاب‌هایی که بتوانند به سالمندان در زمینه حفظ سلامت روحی و جسمی کمک کنند، بسیار کم‌ند.
 
دبیر اجرایی باشگاه‌های کتابخوانی سالمندان با اشاره به بروز پاندمی کرونا و الزام جدی‌تر برای اجرایی شدن چنین طرحی ادامه داد: پاندمی کرونا از دو جهت شرایطی پدید آورد که به‌طور اساسی باعث شد این طرح لازم الاجرا شود. اول اینکه وضع به وجود آمده باعث شده بود به نظر برسد سالمندان باری بر دوش جامعه هستند؛ در چنین شرایطی غیر از نبود آمادگی کامل جسمانی، آمادگی روحی برای مقابله با وضعیت موجود، عامل دیگری بود که می‌توانست باعث شود مقاومت سالمندان در برابر این بیماری پایین بیاید.
 
تیموریان افزود: به‌عبارتی این طرح در مسیری حرکت می‌کرد که بتواند از افسردگی و آسیب‌های روحی ناشی از بحران کرونا جلوگیری کند. نکته دوم این است که سالمندان می‌توانند از طریق چنین طرحی در فضای مجازی با عزیزان سالمند دیگر ارتباط داشته باشند. این اتفاق رشدی را در خرد عزیزان سالمند به وجود خواهد آورد که می‌تواند از افسردگی و آلزایمر و مشکلات دیگری از این دست جلوگیری کند. فعال شدن مغز و اندیشیدن می‌تواند سهم بسزایی در جلوگیری از آلزایمر داشته باشد.
 
وی با اشاره به تأثیر این طرح در کلیت فرهنگ کتابخوانی ایران اذعان کرد: کشور ما رو به سالمندی پیش می‌رود و پیش‌بینی‌ها این است که در آینده نزدیک، چه در کشور ما و چه در سایر نقاط دنیا، از هر سه نفر یک نفر سالمند باشد؛ بنابراین ترویج کتابخوانی میان سالمندان به همین میزان و به همین نسبت می‌تواند باعث بالا بردن سرانه مطالعه کشور شود. این تأثیرگذاری نه تنها به لحاظ آماری بر یک سوم از سالمندان کشور، بلکه از طریق تاثیرات مستقیم آن گروه بر اقشار سنی دیگر جامعه هم قابل ارزیابی است. کودکان و نوجوانان هم می‌توانند به سالمندان به عنوان یک الگو نگاه کنند و عادات و نگرش‌ها را از آن‌ها وام بگیرند.
 
تیموریان درباره اینکه با توجه به تصویب شدن طرح باشگاه‌های کتابخوانی سالمندی، در حال حاضر این طرح کدام مراحل اجرایی‌اش را طی کرده است، گفت: با توجه به خط مشی و شیوه‌نامه‌هایی که می‌توانست در این مبحث مدنظر قرار بگیرد، اقداماتی انجام شده است. بخشی از این فعالیت از طریق ارتباط با مروجان کتابخوانی در سراسر کشور، تحت عنوان «دوست‌داران کتاب» صورت گرفته و در ضمن فعالیت ما در جام باشگاه‌های کتابخوانی از طریق کارگروهی به نام «باشگاه فرهنگ سالمندی» با کارگروه‌های دیگر همسو و هماهنگ شده است. تلاش کرده‌ایم از طریق بنیاد فرهنگ سالمندی و اداره مطالعات فرهنگی در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و همچنین سازمان‌هایی که بخشی از فعالیت‌شان در زمینه سالمندان است؛ از جمله سازمان بهزیستی؛ با هم‌افزایی و همفکری این طرح را پیش ببریم.
 
دبیر اجرایی جام باشگاه‌های کتابخوانی سالمندان در ادامه عنوان کرد: فعالیتی را تحت عنوان «استاندارد سازی کتاب‌های سالمندی» شروع کردیم که در هماهنگی با نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور انجام می‌شود و بعدها برای خوانش کتاب می‌توانیم از مجموعه‌ای که خروجی این طرح است، بهره‌مند شویم.
 
به گفته وی، این فعالیت‌ها در حال حاضر با همکاری بنیاد فرهنگ سالمندی انجام می‌شود و برای عزیزانی که علاقمند به تشکیل باشگاه‌های کتابخوانی سالمندان هستند، طبق شیوه‌نامه‌هایی که تنظیم شده، زمینه فعالیت‌ها فراهم است و به طور قطع همکاری رسانه‌ها در بازتاب این فعالیت‌ها می‌تواند کمک بزرگی به پیشبرد این طرح کند.
 
تیموریان در پایان با اشاره به زمینه‌های موجود برای اجرای طرح کتابخوانی سالمندان در فرهنگ ایرانی اشاره کرد: این طرح در فرهنگ سنتی ما زمینه‌های بسیاری دارد. به طور مثال ما در شب یلدا سنت حافظ‌خوانی را داشتیم و یا در روزها و شب‌ها و مناسبت‌های خاص، شاهنامه می‌خواندیم، که توسط بزرگتر فامیل قرائت می‌شد. حتی عزیزانی که از سواد کافی برخوردار نبودند، به عنوان یک مستمع و مخاطب در این مجامع شرکت می‌کردند و از این کتابخوانی لذت می‌بردند. مثنوی‌خوانی، گلستان‌خوانی، بوستان‌خوانی و همین‌طور قرائت اشعار خیام، نظامی گنجوی، عطار و باقی مفاخر ادبی ایران، در این نوع مجالس باب بوده است. این فرهنگ دیرینه ایرانی حالا می‌تواند سرمنشأ خیل کثیری از باشگاه‌های کتابخوانی در کشور ما باشد.