به گزارش خبرگزاری کتاب ایران‌(ایبنا)، محمدرضا یوسفی، نویسنده حوزه ادبیات کودک و نوجوان، در گفت‌وگو با روابط‌عمومی خانه کتاب و ادبیات ایران، با بیان اینکه به هرحال هر جایزه‌ای نقشی در دیده شدن اثر و تالیف تولید شده دارد، اظهار کرد: جایزه کتاب سال بیشتر از نظر مالی برای پژوهشگر و هنرمند موثر و مناسب است. اما گمان نمی‌کنم به عنوان عاملی برای انتشار و فروش کتاب و رونق بازار آن مطرح باشد.
 
وی ادامه داد: این جایزه معمولا از نظر مالی معتبر است. چراکه، درگیر سنت شده و داوران نسبتا تثبیت شده‌ای در این رویداد قضاوت می‌کنند. بنابراین، ساختار ثابت و تغییرناپذیر آن، جریان را به رکود گزینش می‌رساند و به جایی می‌رسیم که دیگر اثری در تنوع در آثار برگزیده نخواهیم دید.
 
این نویسنده همچنین عنوان کرد: این امر باعث می‌شود اعتبار فرهنگی جایزه و نقشی که در میان منتقدان، عموم افراد جامعه و نهادهای مدنی می‌تواند داشته باشد از دست رفته و در بهترین حالت ارگان‌ها و سازمان‌های دولتی مانند آموزش‌وپرورش و آموزش عالی به آن واکنش و توجه نشان می‌دهند و ممکن است این آثار منتخب را خریداری کنند.
 
وی تاکید کرد: پیشنهاد من به مجریان این رویداد این است که فضا را باز کنند، داوران پای نقد بیایند و پاسخ‌گو باشند تا این سنت را بشکنند. چون سنت‌ها همیشه هم خوب نیستند و گاه مانع پیشرفت می‌شوند. تا زمانی که اصل بر سنت باشد همانطور که گفتم تنها جنبه مادی یک رویداد مهم است؛ در حالی‌که برگزیده شدن از سوی بزرگ‌ترین نهاد فرهنگی یک مملکت باید اعتباری بیش از اینها برای خود متصور شود.
 
این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان اظهار کرد: یکی دیگر از مشکلات کتاب سال به حوزه ادبیات کودک و نوجوان برمی‌گردد که بارها به آن اشاره کردیم مبنی بر این‌که اختصاص دادن تنها یک جایزه به این حوزه وسیع کم است.
 
وی با اشاره به این‌که، حوزه‌های هنری و فرهنگی ادبیات کودک در سطح جهانی ارزنده‌ترین و بیشترین جوایز را برای کشور به ارمغان آورده است، بیان کرد: معتقدم این نگاه هم ناشی از همان سنت غلط است. چراکه، در ادوار گذشته این گستره ادبیات کودک وجود نداشت اما اکنون این حوزه به رشد و شکوفایی رسیده و آمار موجود گویای آن است که بعد از انقلاب رشد چشمگیری داشته است.
 
 
وی عنوان کرد: بنابراین، مدیران و دست‌اندرکاران این جایزه باید متوجه باشند که دیروز ما با امروز فرق می کند. دستورالعمل‌ها باید تغییر یابد، داورها را شناور کنند، گزینش‌های ناعادلانه را به کناری بگذارند. چون در این رویداد با کتاب و فرهنگ روبه‌رو هستیم؛ همه افراد و دولت‌ها می‌روند و کتاب می‌ماند چنان‌که تاریخ گویای این حقیقت است که هر نامی در تاریخ مانده از خودش اثری به یادگار گذاشته است.
 
محمدرضا یوسفی در پایان گفت: پس مدیران باید به بعد فرهنگی این مقوله توجه کرده و با حمایت‌های اصولی و مدیریت صحیح از این حوزه فرهنگی، نامی خوش از خود در تاریخ به یادگار بگذارند.