به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در کردستان، «پرستو رحمانی»، متولد دیماه 1355 در شهر سنندج است. به گفته خودش؛ نوشتن برای او با یادگیری الفبا شروع شد. کودکی و نوجوانی‌اش را در سایه بهره بردن از کتابخانه شخصی پدر سپری کرد. مجله «سروه» این شاعر کُرد را به جهان ادبیات کردی برد و با اشعار «ماموستا هه‌ژار» و «هیمن» و «نالی» رویاهایش را رنگ کرد.

پرستو رحمانی در معرفی خودش به خبرنگار ایبنا گفت: حافظ و مولانا و سعدی همراز لحظه‌هایم شدند. دنیای جوانی هم پر شد از اشعار شاملو، اخوان، سهراب، ابتهاج  و فروغ عزیز! تا اینکه خودم شروع به نوشتن کردم. در متوسطه اول نوشتن داستان کوتاه را شروع کردم در متوسطه دوم که دو سال آخرش در دانشسرای مقدماتی شهرهای قروه و بیجار بودم. نوشتن شعر برایم آرام‌بخش شد. در همین سال‌های دانشسرا با تشویق دبیران در بیشتر شب شعرهای این دو شهر شرکت می‌کردم.

وی ادامه داد: اولین بار در هفته‌نامه آبیدر سنندج سال ۷٦ شعرم چاپ شد. ولی در جریان موج‌های زندگی دست من و قلم از هم بریده شد تا سال ۹۷. این بار با آگاهی و سواد آکادمیک، من و قلم شروع به نوشتن کردیم. در سال ۹۷ سه شعر کردی و فارسی از من در کتاب «منی دل ناسکی شاعر» که اشعار برگزیده دبیران استان کردستان بود، و در سال ۹۸ داستان کوتاه «طلسم رویا» در کتاب «فصلی از زاگرس» که داستان‌های برگزیده دبیران غرب کشور بود، چاپ شد. با ماهنامه های «له داوینی ئاربابا» شهر بانه و ژیار شهر صاحب برای چاپ اشعارم همکاری دارم. و امسال هم اولین کتاب شعرم با عنوان «هه‌نارستانی بیده‌نگی» به چاپ رسید.
 

رحمانی با بیان اینکه با شعر می‌توان بیشترین احساس را در کوتاهترین جملات بیان کرد، گفت: شعر در جامعه امروزی ما بعد از تغییر قالب شعری و سرودن به سبک نیمایی و ... جایگاه ویژه‌ای پیدا کرد. شاعران ما بدون اینکه در بند عروض و قافیه باشند، می‌توانند احساس خود را نسبت به تمام اتفاقاتی که در درون خویش و همچنین جامعه پیرامون پیش می‌آید، بیان کنند و با وجود فضای مجازی و سرعت ارتباطات، شاعران بهتر توانستند شعر خود را در اختیار مخاطب قرار بدهند. در نتیجه بستر شعر امروزی بهتر است.

پرستو رحمانی به مسائل حوزه کتاب و کتابخوانی در شرایط اقتصادی جامعه امروز اشاره کرد و افزود: مشکلات اقتصادی باعث شده جایی برای کتاب در سبد خرید خانواده‌های ایرانی نماند و تنها کتاب‌های کمک آموزشی که با محتوا کم و تیتراژ بالا راهی کتابفروشی‌ها می‌شوند، به فروش برسند.

وی با گلایه از اینکه در رسانه ملی هم فقط کتاب‌های کمک آموزشی تبلیغ می‌شود، ادامه داد: از نظر فرهنگی هم برای اشاعه کتابخوانی کاری صورت نگرفته است. در جمع‌های دوستانه و خانوادگی حرفی از کتاب و تازه‌های نشر نیست. در مدارس حتی یک ساعت در ماه به کتاب و اهمیت آن بر زندگی فردی و جمعی اختصاص داده نمی‌شود. پس قشر کتابخوان پایین و کتابفروشی‌ها خلوت‌ترین مغازه‌ها هستند.

این دبیر ادبیات آموزش و پرورش کردستان به تشکیل جام باشگاه‌های کتابخوانی در استان اشاره کرد و افزود: در این چند سال اخیر با همت دکتر بهار بهمنی جام باشگاه‌های کتابخوانی استان فعالیت جدی خود را شروع کرد و در نتیجه با تشکیل باشگاه کتابخوانی در مدارس و انجمن‌ها و کانون پرورش فکری و سوق دادن گروه‌های هدف به پر کردن اوقات با کتابخوانی، سطح کتابخوانی تا حدودی بالا رفته است.

وی در پاسخ به سوال آیا کتاب شعر مهجور است؟ اینگونه پاسخ داد: کتاب شعر مهجور نیست. هر کتاب مخاطب خاص خود را دارد. متاسفانه مشکلات این روزها باعث شده که کتاب جایگاه اصلی را در جامعه از دست بدهد و برای برون رفت از این مسئله باید از خودمان و سپس خانوداه شروع کنیم تا جامعه هم در آن مسیر قرار بگیرد.

رحمانی با آرزویی اینکه ای کاش در مدارس یک امتحان به نام «خلاصه‌ی کتاب‌هایی که من در این سال خواندم» برگزار می‌شد، اضافه کرد: داشتن کتابخانه در منزل به جای بوفه و وسایل تزیینی، خرید کتاب به عنوان اقلام مورد نیاز، هدیه دادن کتاب در ایام خاص و ویژه، گذاشتن بوفه کتاب در پارک‌هاو فضای سبز شهرها، اختصاص بوفه کتاب در فروشگاه‌ها، از جمله مواردی است که می‌توان به واسطه آن کتاب را بیشتر وارد چرخه زندگی روزمره کرد.

وی در پاسخ به سوالی درباره تاثیر فضای مجازی در رونق شعر عنوان کرد: بالتبع بی‌تاثیر نبوده است، در فضای مجازی شاعران شعر و حتی دکلمه شعر خود را به اشتراک می‌گذارند، خیلی از کانال‌ها به نام شاعران تشکیل می‌شوند و شعر را در اختیار مخاطبان قرار می‌دهند. با یک جستجو در این دنیا، شعر مورد نظر به راحتی در دسترس قرار می‌گیرد و با کانال‌های کتاب هم فایل کتاب‌ها دریافت می‌شوند.

این شاعر سنندجی گفت: مخاطبان من کسانی هستند که شعر سپید کُردی را می‌پسندند، یادآوری کرد: در کتاب «هه‌نارستانی بیده‌نگی» به سه موضوع پرداخته شده است؛ زن، عشق و زادگاه. در بسیاری از اشعار، منِ درون به سخن آمده است با احساس و آرزوهایش و حرف‌های ناگفته، بسیاری از اشعار هم، منِ همزاد پندار از زبان دیگری سخن گفته است. در واقع قاب شعر، زنی را دربرگرفته که حرف‌های زیادی برای گفتن دارد.

رحمانی با بیان اینکه شعر و زن دو مقوله جداناپذیرند، عنوان کرد: در ادبیات و شعر کُردی ما، زن و توصیف زن جایگاه بالایی دارد. ولی خود زن به عنوان بیان‌کننده احساسات درونی از زاویه دید خود و همچنین همزادپنداری کم است. در زن، روح  قلم به دست می‌گیرد و با کلمات جهان شعرش را می‌سازد تا از دریچه‌ای دیگر به او و احساس و بودنش نگاه شود.

وی همچنین با اشاره به مسائل و مشکلات حوزه چاپ و نشر کتاب گفت: در شرایط کنونی و مشکلات حاضر، مسئله کرونا هم روند چاپ را دشوارتر کرده است.  عدم حمایت سازمان‌ها و نهادها برای چاپ و نشر، کار چاپ کتابم را به تاخیر انداخت. متاسفانه شاعر و نویسنده به‌خصوص در شهرستان‌ها، که انتشاراتی صاحب‌نام هم نیست باید یکّه و تنها از صفر تا صد کار را، خودشان پیگیر باشند.

این شاعر سنندجی در پایان همچنین گفت: در حال حاضر یک مجموعه شعر به زبان فارسی آماده چاپ دارم و امیدوارم بتوانم به‌زودی آن را منتشر کنم.