خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)- طبیعت، جلوه‌گاه جمال و کمال و قدرت الهی است. طبیعت، همچون مادری مهربان، انسان و همه موجودات را دربرگرفته و زندگی می‌بخشد. انسان محصول طبیعت است. ما در طبیعت شکل می‌گیریم و از طبیعت بهره‌ می‌‌بریم و به آن نیازمندیم. طبیعت در طول زندگانی بشر، مایه برکت و حیات بوده و بشر با الهام از طبیعت خدادادی، زندگی خود را رونق بخشیده و در قالب علم، صنعت، فرهنگ و هنر دست به آفرینش زده است.
 
خداوند رحمان در آیات متعددی از کلام وحی، طبیعت را توصیف و بر اهمیت آن در زندگی انسان و همه مخلوقات تأکید کرده است.
 
در «تفسیر نور» اثر حجت‌الاسلام والمسلمین قرائتی، با مضمون طبیعت، به آیه 99 سوره مبارکه انعام از جزء هفتم قرآن کریم اشاره شده است: «وَ هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَخْرَجْنا بِهِ نَباتَ كُلِّ شَيْ‌ءٍ فَأَخْرَجْنا مِنْهُ خَضِراً نُخْرِجُ مِنْهُ حَبًّا مُتَراكِباً وَ مِنَ النَّخْلِ مِنْ طَلْعِها قِنْوانٌ دانِيَةٌ وَ جَنَّاتٍ مِنْ أَعْنابٍ وَ الزَّيْتُونَ وَ الرُّمَّانَ مُشْتَبِهاً وَ غَيْرَ مُتَشابِهٍ انْظُرُوا إِلى‌ ثَمَرِهِ إِذا أَثْمَرَ وَ يَنْعِهِ إِنَّ فِي ذلِكُمْ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ»*«و او كسى است كه از آسمان، آبى نازل كرد، پس به وسيله‌ آن، هرگونه گياه برآورديم و از آن سبزه‌ها خارج ساختيم. از آن (سبزه‌ها) دانه‌هاى برهم نشسته و چيده شده بيرون آوريم. و از شكوفه‌ خرما خوشه‌هايى نزديک به هم (پديد آوريم) و نيز باغ‌هايى از (انواع) انگورها و زيتون و انار (پرورش دهيم) كه برخى شبيه به هم و برخى غير متشابهند. به ميوه‌ آن، آنگاه كه بار دهد و آنگاه كه ميوه مى‌رسد بنگريد. همانا در آن، نشانه‌هايى براى گروه با ايمان است.»
 
براساس تفسیر نور، از این آیه شریفه، چند پیام مهم استخراج می‌شود:

1- مايه‌ رويش همه‌ گياهان و نباتات، آب باران است. «مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَخْرَجْنا بِهِ نَباتَ كُلِّ شَيْ‌ءٍ»

2- هم نزول باران، هم روياندن گياه و ميوه، كار خداست. «أَنْزَلَ‌ ... نُخْرِجُ‌»

3- رابطه‌ انسان با ميوه‌ها فقط رابطه‌ مادى و غذايى نباشد، بلكه رابطه‌ فكرى و توحيدى هم باشد. «انْظُرُوا إِلى‌ ثَمَرِهِ‌ ... فِي ذلِكُمْ لَآياتٍ‌»
 
4- بهره‌گيرى از ستارگان، علم و كارشناسى لازم دارد. «لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ»، درک اینکه كاروان بشرى همه از يک نفس است و اين كاروان، به‌صورت پايدار و ناپايدار در جريان است، درک عميق مى‌طلبد. «لِقَوْمٍ يَفْقَهُونَ»، درک اينكه از گياه و باران و ميوه بايد بهره‌ معنوى برد و از انتساب همه‌ هستى به خدا نبايد غافل بود، ايمان مى‌طلبد. «لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ»
 
منبع:
تفسیر نور، جلد دوم، صفحه 520