به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در خراسان رضوی، مسعود فرنود استاد برجسته تاریخ ایران در دانشگاه فردوسی مشهد، متولد سال ۱۳۱۹ و اصالتا از اهالی اسفراین بود. وی از دانشجویان کارشناسی تاریخ در دهه ۴۰ و از همکلاسی های علی اصغر مصدق رشتی در دانشگاه مشهد بود که برای ادامه تحصیل راهی فرانسه شد و تحصیلاتش را در مقطع دکتری در دانشگاه سوربن فرانسه ادامه داد.
او پس از بازگشت به ایران، به عنوان متخصص تاریخ قاجار و روش تحقیق در تاریخ، حدود سی سال در دانشگاه فردوسی مشهد مشغول به تدریس و تربیت دانشجویان تاریخ شد. در جوانی مدتی به عنوان معلم در مدارس تدریس کرد. فرنود از سال ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۲ مدیریت گروه تاریخ دانشگاه فردوسی مشهد را بر عهده داشت.
فرنود، آدمی مرتب، وقت شناس، دقیق، مهربان و محجوب بود و دقت، نکته سنجی و وسواس شدید علمی از ویژگی های علمی مسعود فرنود استاد تاریخ ایران بود.
از ویژگی‌های برجستۀ او استفاده مستمر از فیش‌هایی بود که در زمان مطالعه آنها را گردآوری کرده بود. او همواره مطالبش را از این فیش‌ها نقل می‌کرد و تأکید خاصی بر ثبت و ضبط مطالب و مستند سخن گفتن داشت. خیلی دقیق عنوان کتاب و صفحه‌ای را که مطلب را از آن نوشته بود، ذکر می‌کرد.
فرنود در سال 1381 بازنشسته شد و پس از آن ارتباط رسمی اش با دانشگاه قطع شد و در خانه به تحقیق و پژوهش ادامه داد. به رغم مطالعات زیاد و مطالب ارزنده‌ای که گردآوری نموده بود، آثار خاصی از خود منتشر نساخت. از وی مقاله‌ای تحت عنوان «مأموریت میرزا رضای قزوینی در دربار ناپلئون بناپارت» در مجلۀ بررسی‌های تاریخی 1357 شماره 77 منتشر شده است.
دوستی فرنود با پروفسور یان ریشارد استاد ایران‌شناسی دانشگاه سوربن و رئیس مؤسسه مطالعات ایرانی سوربن در فرانسه، متخصص در شیعه‌شناسی و تاریخ معاصر ایران و ادبیات فارسی بسیار ریشه دار و مربوط به دوران تحصیل در فرانسه بوده است.
فرنود در جایی گفته بود:«یک خانه پر از فیش درباره تاریخ قاجاریه دارم و اگر آن سرنوشت محتوم ناگاه در رسد کسی از اینهمه کارهای من سر در نخواهد آورد.» او در هفتاد و پنجمین سال زندگی همراه با سخت‌کوشی خود، در ۲۸ شهریور ماه ۱۳۹۴ چشم از جهان فروبست.
او پس از بازگشت به ایران، به عنوان متخصص تاریخ قاجار و روش تحقیق در تاریخ، حدود سی سال در دانشگاه فردوسی مشهد مشغول به تدریس و تربیت دانشجویان تاریخ شد. در جوانی مدتی به عنوان معلم در مدارس تدریس کرد. فرنود از سال ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۲ مدیریت گروه تاریخ دانشگاه فردوسی مشهد را بر عهده داشت.
فرنود، آدمی مرتب، وقت شناس، دقیق، مهربان و محجوب بود و دقت، نکته سنجی و وسواس شدید علمی از ویژگی های علمی مسعود فرنود استاد تاریخ ایران بود.
از ویژگی‌های برجستۀ او استفاده مستمر از فیش‌هایی بود که در زمان مطالعه آنها را گردآوری کرده بود. او همواره مطالبش را از این فیش‌ها نقل می‌کرد و تأکید خاصی بر ثبت و ضبط مطالب و مستند سخن گفتن داشت. خیلی دقیق عنوان کتاب و صفحه‌ای را که مطلب را از آن نوشته بود، ذکر می‌کرد.
فرنود در سال 1381 بازنشسته شد و پس از آن ارتباط رسمی اش با دانشگاه قطع شد و در خانه به تحقیق و پژوهش ادامه داد. به رغم مطالعات زیاد و مطالب ارزنده‌ای که گردآوری نموده بود، آثار خاصی از خود منتشر نساخت. از وی مقاله‌ای تحت عنوان «مأموریت میرزا رضای قزوینی در دربار ناپلئون بناپارت» در مجلۀ بررسی‌های تاریخی 1357 شماره 77 منتشر شده است.
دوستی فرنود با پروفسور یان ریشارد استاد ایران‌شناسی دانشگاه سوربن و رئیس مؤسسه مطالعات ایرانی سوربن در فرانسه، متخصص در شیعه‌شناسی و تاریخ معاصر ایران و ادبیات فارسی بسیار ریشه دار و مربوط به دوران تحصیل در فرانسه بوده است.
فرنود در جایی گفته بود:«یک خانه پر از فیش درباره تاریخ قاجاریه دارم و اگر آن سرنوشت محتوم ناگاه در رسد کسی از اینهمه کارهای من سر در نخواهد آورد.» او در هفتاد و پنجمین سال زندگی همراه با سخت‌کوشی خود، در ۲۸ شهریور ماه ۱۳۹۴ چشم از جهان فروبست.
نظر شما