به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از کرکاس‌ریویوز، دسامبر سال گذشته، عمار ریشی، مدیر طراحی در شرکت مالی و فناوری برکس، در توییتر اعلام کرد که با استفاده از هوش مصنوعی، یک کتاب مصور درست کرده است. این توییت در فضای مجازی منتشر شد و هنرمندان به اشتباهاتی اشاره کردند که محدودیت‌های هوش مصنوعی را نشان می‌داد. «برگ ضد جاذبه»، «فکر می‌کنم خودکار تبدیل به لباس می‌شود» و «میخ‌های ریز که از بند انگشتان بیرون می‌‌زنند» برخی از نظراتی بودند که کوری بریکلی، تصویرگر، در صفحه‌ای مشخص از کتاب آورده است. اجماع بین هنرمندان روشن بود: این اثر، تقلیدی کم‌رنگ از امر واقعی بود.

اما مشکلات هوش مصنوعی و پیامدهای آن برای صنعت نشر، عمیق‌تر از زیبایی‌شناسی است. شیوانا سوکدئو، کاریکاتوریست و طراح ارشد توضیح می‌دهد که هوش مصنوعی، حتی اصطلاح دقیقی نیست. او می‌گوید: «این اصطلاح به هیچ وجه هوشمندانه نیست. من معمولا به جای آن از تولیدکننده تصویر استفاده می‌کنم.»

پلتفرم‌های هوش مصنوعی برای تولید تصاویر با تجزیه و تحلیل هزاران قطعه از آثار هنری ایجاد شده توسط افراد واقعی آموزش دیده‌اند که بسیاری از آنها هرگز موافق استفاده از اثرشان به این روش نبودند. هنر تولید شده توسط هوش مصنوعی، ریشه در کار بی‌پرداخت و تقدیر نشده آنها دارد.

اخبار منتشر شده مبنی بر اینکه جلد رمان بعدی کریستوفر پائولینی، «صدای خش‌دار»، با هنر تولید شده توسط هوش مصنوعی طراحی شده است، بسیاری را ناراحت کرد. با وجود درخواست‌ها مبنی بر طراحی دوباره جلد، ناشر ترجیح داد این کار را انجام ندهد. سوکدئو می‌گوید که اغلب، وقتی نویسندگان جلد کتاب را افشا می‌کنند، کار هنرمندان طراح بی‌اعتبار و بی‌دستمزد، رها می‌شود. به نظر می‌رسد هوش مصنوعی اوضاع را بدتر کند زیرا استفاده از این امکان، یک مرحله دیگر از حذف افرادی است که کار را انجام داده و باید توجه و اعتبار نصیبشان شود.

وندی زو، نویسنده رمان‌های تصویری گفت که استفاده از هوش مصنوعی «ذاتا ضد نیروی کار است». او یادآوری می‌کند که انتشارات در حال حاضر، صنعتی سرشار از مشکلات کارگری است. بسیاری از کارمندان بیش از حد کار و و حقوق کمی دریافت می‌کنند- مشکلی که با اعتصاب جاری هارپر کالینز بیشتر آشکار شد. زو معتقد است اتکا به هوش مصنوعی، راه دیگری برای شرکت‌ها جهت کاهش هزینه‌ها و به زیان کارگران است.

هوش مصنوعی به ویژه برای فرهنگ‌ها و خالقان حاشیه‌ای، مضر است. سوکدئو پرتره‌هایی از «شمن‌ها» و «هنر قبیله‌ای» ساخته‌شده توسط هوش مصنوعی را دیده است. این تصاویر، فرهنگ‌هایی را که از آن آمده‌اند، سطحی می‌کند. سوکدئو می‌پرسد: «چه قبیله‌ای؟ تصاویر از کجا آمده‌اند؟ آیا این افراد حتی به عکس‌های اصلی رضایت دادند؟ همه چیز با هم ترکیب شده و سطحی است و این، هرگونه ارتباطی را با معنای فرهنگی قطع می‌کند.»

زو معتقد است هنرمندان تنها کسانی نیستند که به وسیله هوش مصنوعی مورد سوء استفاده قرار می‌گیرند و توضیح می‌دهد که این پلتفرم‌ها بر اساس نیروی کار کارگرانی ساخته شده‌اند که دستمزد اندکی می‌گیرند تا داده‌ها را برچسب‌گذاری و حاشیه‌نویسی ‌کنند. زو می‌گوید که شرکت‌ها «از شما می‌خواهند که فکر کنید این، چیزی جادویی است که به وسیله رایانه ساخته شده است، به‌جای اینکه هزاران نفر از مردم در جنوب جهان، داده‌ها را غربال کنند.»

آیا استفاده از هوش مصنوعی در صنعت نشر، در آینده اجتناب‌ناپذیر خواهد بود؟ زو می‌گوید که پاسخ به این پرسش، بستگی به کاری دارد که اکنون انجام می‌دهیم. هم زو و هم سوکدئو معتقدند که ناشران باید مواضع محکمی در برابر هوش مصنوعی اتخاذ کنند.

زو از همه ناشران می‌خواهد که سیاست‌های ضد هوش مصنوعی را اعمال کنند و در مورد معنای آن، موضع مشخصی داشته باشند. او می‌افزاید که این کار، وظیفه ناشران است، نه هنرمندان. به عنوان مثال، اگر بتوان ثابت کرد که تصاویر یک کتاب مصور توسط تولیدکننده هوش مصنوعی ایجاد شده است، ناشر باید تمایل به اقدام قانونی داشته باشد، نه هنرمند.

زو می‌گوید: «ما در یک دوراهی هستیم. صنعت نشر می‌تواند از این فرصت به نفع هنرمندان و کارگران خود و برای تولید کتاب‌های زیبا استفاده کند. ما می‌توانیم برای گسترش افق‌های هنری، از فرصت استفاده کنیم. باید برای گسترش سواد بصری خود، بی‌قرار باشیم. ما می‌توانیم در صنعت نشر، فرهنگی ایجاد کنیم که به درستی از هنرمندان و ارزش کاری آنها قدردانی کند.»