به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از هیندو، فرنچ کتاب‌های زیادی نوشت اما بیشتر به خاطر زندگی‌نامه‌اش از نویسنده هندی، وی. اس نایپل و فرانسیس یونگ هاسبند، کاشف بریتانیایی در تبت مشهور بود.
او در سال 2003 نشان امپراتوری بریتانیا را رد کرد. وی در آن زمان به بی‌بی‌سی گفته بود که پذیرش جایزه از سوی یک «دولت یا یک پادشاه» استقلال او را محدود می‌کند. وی گفته بود: «بزرگ‌ترین مساله در مورد نویسنده بودن این است که شما آزادی دارید تا آنچه را که فکر می‌کنید، بیان کنید... وقتی از یک دولت یا پادشاه مدال می‌گیرید، به نظر می‌رسد که شما را وارد جمع خودشان کرده‌اند.»
با گذشت زمان، فرنچ به سوی هند و فرهنگ آن متمایل شد. در سال 1994 وی نخستین کتاب خود را با عنوان « یونگ هاسبند: آخرین داوطلب امپراتوری بزرگ» منتشر کرد. این کتاب درباره سرباز انگلیسی بود که در سال 1904 یک لشکرکشی نظامی به تبت را رهبری می‌کرد. او برای این کتاب برنده جایزه سامرست موآم و جایزه هاینمن انجمن سلطنتی ادبیات شد.
فرنچ اگرچه به سفرنامه‌نویسی ادامه داد، اما شروع به نوشتن درباره سیاست کرد و تبدیل به روشنفکر عمومی شناخته شده‌ای در هند شد. او «آزادی یا مرگ: سفر هند به سوی استقلال و تجزیه» را در سال 1998 نوشت. این کتاب برنده جایزه نویسنده جوان ساندی‌تایمز شد.
«تبت، تبت: تاریخچه شخصی یک سرزمین گمشده» را در سال 2003 نوشت که او را بیشتر به سوی دالایی لاما در هند کشاند. بیوگرافی بسیار تحسین شده وی از وی. اس نایپل با عنوان «جهان همان چیزی است که هست» را در سال 2008 و «هند: یک پرتره» را در سال 2011 نوشت که هریک چندین جایزه بین‌المللی برای او به ارمغان آوردند. بیوگرافی نایپل برنده جایزه حلقه منتقدان آمریکا و نیز به عنوان یکی از 10 کتاب برتر نیویورک تایمز در سال 2008 معرفی شد.
فرنچ در آخرین سال‌های زندگی‌اش روی «زن طلایی: بیوگرافی رسمی دوریس لسینگ» درباره این رمان‌نویس کار می‌کرد. گفته می‌شود که این کتاب در زمان مرگ او «به طرز قابل توجهی تکمیل شده است.»
شنبه ۲۷ اسفند ۱۴۰۱ - ۱۲:۱۷
نظر شما