احمد شاکری در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) با تأکید بر اینکه اکنون با گذشت چندین سال از درگذشت امیرحسین فردی، بطن و متن ادبیات داستانی و جریان ادبیات متعهد به آرما‌ن‌های انقلاب اسلامی بیش از گذشته به اهمیت جریان‌سازانه وی متوجه شده است، عنوان کرد: درباره امیر حسین فردی بیش از آنچه تاکنون گفته شده باید گفت و نوشت و اندیشید. مخاطبان ادبیات داستانی بیش از زمینه‌ها، خاستگاه‌ها و سازواره‌های سازنده ادبیات، با متن و محصول ادبی مواجه هستند. این شان و حیثیتی است که ادبیات با آن شناسانده و شناخته می‌شود.

این نویسنده با اشاره به اینکه حیات ادبی نویسندگان و شاعران چه در طول زیست و چه پس از مرگ با حیات و رونق آثار ادبی آنها ادامه می‌یابد، افزود: این تمام چیزی نیست که ادبیات با آن زیست می‌کند، به بلوغ می‌رسد و دوام می‌یابد. به تعبیری نویسنده نه اولین حلقه و نه آخرین حلقه جریان ادبی است. فردی است که در میانه فرایند خلق ادبی ایستاده، همان طور که در میانه خط ممتد زمانی که جریان‌ها، سبک‌ها و مکاتب ادبی را می‌سازند قرار می‌گیرد.

این منتقد ادبی با بیان اینکه در فضای ادبیات داستانی ما شاهد غلبه ذهنیت محصول‌محور و اثرباور هستیم، تأکید کرد: در چنین شرایطی بسیاری از رخدادها،  شخصیت‌ها و علل و زمینه‌هایی که بدون آنها ادبیات شکل نمی‌گرفت دیده نمی‌شود. علاوه بر کم توجهی به چنین اسبابی، زمینه‌های مطالعاتی درباره این موضوعات نیز چندان در فضای ادبی رونق نیافته و این موجب شده تا میراث ادبیات داستانی پس از پیروزی انقلاب اسلامی نادیده گرفته شود و به محاق برود.

وی با تأکید بر توجه به شخصیت‌های ادبی فراتر از کنکاش در آثار و نویسندگان، گفت: بسیاری از نویسندگان می‌توانند آثار داستانی خلق کنند؛ در عین حال تعداد کمی از آنها در طول دوره ادبی خود جریان‌ُساز می‌شوند. همچنین تعداد اندکی از نویسندگان می‌توانند به تربیت و هدایت نویسندگان جریان‌ساز و طراحی ساختار بپردازند.

شاکری از امیرحسین فردی به عنوان شخصیتی به ظاهر غیرقابل جمع از سادگی و پیچیدگی نام برد و افزود: در مقام داستان‌نویس، قلمی ساده و بی آلایش داشت و در مقام دوستی و مصاحبت، صمیمی و ساده‌زیست بود. همچنین در مقام مدرس داستان‌نویسی، معلمی دلسوز و متعهد و در جایگاه مدیر ادبی نیز صبور و مسئولیت‌شناس بود؛ در عین حال با وجود این خصوصیت‌ها که همگی از لطافت روحی و ظرافت عملی وی حکایت داشت، در نوع خود فردی شاخص و بی‌تکرار بود. وی می‌توانست برخی از پیچیده‌ترین کارها را با همین ظرفیت‌های اخلاقی و عملی به انجام برساند و استعداد‌ها و ظرفیت‌های کشور را برای تحقق برخی اهداف در حوزه ادبیات داستانی فعال کند. امروزه در مناصبی که در آن حضور و فعالیت داشت می‌توان فقدانش را بیش از هر زمانی درک کرد.

وی با تأکید بر اینکه درباره امیرحسین فردی همانند برخی دیگر از شخصیت‌های معاصر نیازمند مواجهه جدید و بازتعریف جدی هستیم، گفت: معرفی امیر حسین فردی آن گونه که در جریان ادبیات انقلاب اسلامی کنشگری داشت و آداب و روش وی که از این شخصیت یک عنصر ممتاز می‌ساخت کار هرکسی نیست و با هر مصالحی ممکن نخواهد بود. ما اکنون برای بازتولید روشی که به واسطه آن امیر حسین فردی موفق شد تأثیر قابل توجهی بر جریان ادبیات داستانی انقلاب اسلامی بگذارد و جریان‌سازی کند، نیازمند شناخت‌نامه مدیریتی وی هستیم و به رویکردی نیازداریم که توصیف، تحلیل و تفسیری دقیق از جوانب و عناصر و مؤلفه‌های مدیریتی وی در اختیار قرار می‌دهد.