به گزارش خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا)، «به نام اسم» در نگاه اول از جنس شعرهاي گرايش " حجم " به نظر مي‌رسد و اگر چه اين نگاه، چندان بي‌راه نيست، ولي اين شعرها ويژگي‌هايي دارند كه آن‌ها را از چارچوب شعر حجم ، تا حدود زيادي خارج مي‌كنند.

اگرچه فضاهاي ساخته شده در اين شعرها، به شعر حجم پهلو مي‌زند، اما نوع جمله بندي، عدم استفاده زياد از كسره اضافه و نیز ترکیب های اضافی ساخته شده از مصدر مرخم ، و تعداد زياد جمله‌هايي كه از نظر ساخت دستوري، هيچ انحرافي از زبان معيار ندارند، آن‌ها را از محدود شدن در چارچوب مزبور، نجات مي‌دهد.

اين شعرها، با خلق پاره‌اي فضاهاي سوررئال و برش های تصویری عمیق، در کنار جمله بندی های دقیق و حساب شده ، در بسياري موارد موفق به اجرايي زيبا و پرنفس شده‌اند.

شعرها خواننده را مجذوب مي‌كنند و او را با خود به فضاهاي دلخواه شاعر مي‌كشانند، اما گاه، اين فضاها، با كوتاهي بيش از حد سطرها و ناتمام ماندن تعداد زيادي از جملات، پاره پاره شده و امكان برقراري ارتباط لازم را از مخاطب مي‌گيرند. 

يكي از زيباترين شعرهاي اين كتاب را ذكر مي‌كنيم، با تاكيد بر اين كه "خطاب" یا "ندا"، از مولفه‌هاي مورد علاقه شاعران حجم است و آن‌ها، در اجراهاي شعري خود، از شكل‌هاي مختلف خطاب، از جمله خطاب به اسم‌هاي ذات و معنا ، خطاب به اشکال مختلف مصدر و خطاب به ترکیب های مضاف و مضاف اليه و نيز صفت و موصوف، بسيار استفاده مي‌كنند.

مومني در اين شعر، به زيبايي با استفاده از مولفه "بدل" در زبان معيار، دست به خطاب مي‌زند و "خاك نستعليق" را به عنوان بدل "سنگ"، مورد خطاب قرار مي‌دهد و از این طریق موفق به خلق تصویر          می شود :
 
و هنوز «منم»/ سنگي بر روي سنگ/ رويايي/ پر از اين جا / كه مي‌رفت و / خاك را نقطه چين مي‌كرد /          / اي سنگ! / اي خاك نستعليق! / پر از كلمه / كمي پاييز /  زرد / براي نوشتن خورشيد. 

دقت در گزاره مشهور هیدگر که : "انسان بودن، در جا/مکان بودن است" در کنار دقت به تصویر "سنگی پر از این جا" به تاویل درخشانی از این متن می انجامد.
 
تصویر بکر "نقطه چین شدن خاک با سنگ ، و یا با حرکت سنگ" در جای خود قابل تقدیر است.