سیدهاشم حسینی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) کتاب «فرشته‌ها» را این‌طور معرفی کرد: این کتاب ساخته ذهنم است و سوژه آن واقعی نیست. کتاب «فرشته‌ها» برای گروه سنی نوجوانان نوشته شده است و داستان آن درباره یک خانواده ایرانی است که یکی از فرزندان این خانواده یعنی برادر بزرگ‌تر دچار بیماری می‌شود و داستان از زبان برادر کوچک‌تر روایت می‌شود. «فرشته‌ها» تلاش‌هایی را که خانواده برای نجاتِ جان پسر نوجوان‌شان انجام می‌دهند، بیان می‌کند. هدفم از نگارش این داستان این بود که باور توسل و توکل به خداوند را در نوجوانان نهادینه کنم.
این نویسنده ادامه داد: داستان به صورتی پیش می‌رود که پدر خانواده برای نجات فرزندش در نهایت به قرآن و سوره قدر متوسل می‌شود. پدر خانواده اعتقاد قلبی زیادی به سوره قدر و شب قدر پیدا می‌کند و از این طریق می‌خواهد فرزندش را نجات دهد؛ البته در کنار این توسل، کارهایی مانند بستری‌شدن در بیمارستان، خرید دارو و… را هم انجام می‌دهد؛ ولی در نهایت تنها امیدش به فرشته‌هاست. این داستان حول محور آیه «ما در شب قدر فرشته‌ها را به زمین می‌فرستیم.» در سوره قدر می‌چرخد.
حسینی درباره تأثیر آیات قرآن در نحوه نگارش داستان «فرشته‌ها» گفت: در این داستان هم با توجه به آیات سوره قدر که خداوند می‌فرماید: «ما در شب قدر فرشته‌ها را به زمین می‌فرستیم.» پیش رفتم و هم آیه‌ای دیگر که خداوند در آنجا می‌فرماید: «فرشتگان را برای مراقبت از شما گماشته‌ایم.»؛ با توجه به این آیات موضوع داستان بیشتر پرورانده شد و ادامه پیدا کرد. عنوان کتاب هم به همین دلیل «فرشته‌ها» انتخاب شد؛ چون داستان که پیش می‌رود قضیه فرشته‌ها و مراقبت آنها از بچه‌ها خیلی مطرح می‌شود؛ حتی در این داستان پدر خانواده با برداشت‌های ساده خودش تصور می‌کند که فرشته‌ها پسرش را رها کردند یا گُم شدند و برای نجات فرزندش باید آنها را پیدا کند.
نویسنده کتاب «فرشته‌ها» در پایان درباره آثار دیگری که برای گروه سنی نوجوان در دست نگارش و چاپ دارد عنوان کرد: کتاب «فرشته‌ها» چهاردهیمن یا پانزدهمین کتابم است که چاپ شده است؛ البته هم برای گروه سنی کودکان و نوجوانان و هم برای گروه سنی بزرگسالان کتاب نوشته‌ام. در حال حاضر در حال نگارش یک کتاب برای گروه سنی نوجوانان هستم. بیشتر داستان‌هایی که می‌نویسم، مسائل خانواده‌هاست و مشکلات و مسائلی را که در خانواده برای بچه‌ها به وجود می‌آید بیان می‌کنم؛ در واقع زندگی روزمره را به بچه‌ها نشان می‌دهم و ممکن است گاهی شکل طنز پیدا کند و گاهی نه و شکل تلخی داشته باشد.
نظر شما