به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در همدان، مرتضی فرجی بعدازظهر چهارشنبه در نشستی با موضوع سوژه‌یابی در ادبیات پایداری اظهار کرد: ایده‌های داستان معمولاً از جایی می‌آیند که ما فکرشان را نمی‌کنیم.
وی با بیان اینکه هر چه ایده سخت باشد و در باور ما نگنجد، ماجراهای جذاب‌تری دارد، گفت: این در حالی است که ایده‌ها به تنهایی برای داستان شدن کافی نیست و برای ایده‌یابی باید دقیق‌تر شویم دور و اطراف خود را نگاه کنیم.
این نویسنده ادبیات داستانی تاکید کرد: یکی از راه‌های نجات ایده‌ها می‌تواند تغییر محیط باشد، یعنی اگر ایده‌ای به ذهن ما رسید محیط آن را عوض کنید که هم جذاب‌تر شده و هم از حالت تکراری خارج شود.
وی خاطرنشان کرد: یکی از راه‌های نجات ایده‌ها، کوچک یا بزرگ کردن ایده‌ها در دل داستان‌هاست زیرا این هم باعث می‌شود ایده جای خود را به خوبی در داستان پیدا کند.
فرجی با بیان اینکه سفر کردن را یکی از راه‌هایی است که می‌تواند ایده ما را گسترش دهد، افزود: سفر کردن برای ایده هم لذت بخش است و هم در گسترش داستان تأثیرگذار خواهد بود.
وی، سفر ذهنی به گذشته را یک تمرین برای داستان‌نویسی دانست و گفت: در سفر ذهنی چشمان خود را ببندید و به گذشته برگردید و شروع کنید در دور تند آن را مجسم کنید که این یک تمرین برای ایده‌یابی است.
این داستان‌نویس همدانی با اشاره به اینکه قابلیت ذهن آدم‌ها خیلی بالاست و ما از یک میلیونُم آن نیز کار نمی‌کشیم، گفت: برای نوشتن داستان باید مغز آماده نوشتن باشد و تمرین‌های زیادی باید انجام داد.
فرجی با تاکید بر اینکه تمرین حسی نیز برای داستان نویسی می‌تواند موثر باشد، عنوان کرد: مورد دیگر در نویسندگی اینکه به ذهن اجازه تداعی آزاد بدهید به نحوی که با تصاویر همراه شوید و آن وقت است که باید قلم به دست بگیرید و آنچه به ذهن خطور می‌کند، بنویسید؛ ممکن است که چیزهای بدون سر و ته بنویسید اما برای تمرین مناسب است.
وی، تمرین بعدی برای نویسندگی را نگاه به تصویرها و عکس‌ها دانست و گفت: آدم‌هایی که در عکس هستند را تصور کنید و تصوراتی که از این عکس بدست می‌آید را در ذهن مرور کنید.
این نویسنده ادبیات داستانی بیان کرد: جهت‌دار کردن داستان نیز راه دیگری است که قبل از نوشتن، آنچه می‌خواهید بنویسید را در ذهن بیاورید و عمیق در فکر فرو بروید سپس آنچه از درون می‌آید را حس و شروع به نوشتن کنید.
نظرات