امیر اسماعیل‌آذر در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) با اشاره به اینکه شاعران کهن فارسی استفاده زیادی داشته‌اند، عنوان کرد: به عنوان نمونه منوچهری دامغانی ۸۳ مرتبه و فردوسی حدود ۱۳۰۰ بار از آیات قرآن بهره برده‌اند. پس از قرآن نهج‌البلاغه و احادیث مورد استفاده قرارگرفته‌اند، به‌ویژه در قرن‌های ششم و هفتتم شاهد بیشترین بهره‌گیری شاعران به‌ویژه مولانا از احادیث هستیم.
این شاعر و پژوهشگر ادبی با تاکید بر اینکه شاعران متاخر ترجیح می‌دهند بیش از کتاب‌های حدیث از نهج‌البلاغه بهره ببرند، افزود: در حالیکه گاه به ساختار برخی از احادیث شک وارد می‌شود و درباره درستی و صدق آنها دچار تردید می‌شویم نهج‌البلاغه ماخذی مشهود دارد و شاعران با طیب خاطر بیشتری از این منبع دردسترس استفاده می‌کنند.
وی گفت: به عنوان نمونه اشاره حضرت علی در نهج‌البلاغه به «نَفَسُ المَرْءِ خُطَاهُ إلی أجَلِه، هر نفس انسان، گامی به سوی مرگ است» مورد استفاده شاعران بسیاری قرارگرفته است.
اسماعیل آذر افزود: بسیاری از دعاهای نهج‌البلاغه نیز در شعر شاعران به کار رفته است از جمله این دعا که «پروردگارا ما را به خاطر زخم زبان‌ها و حرف‌های ناصواب ببخش» در مثنوی به کار رفته است «این سخن‌های چو مار و کژدمت / مار و کژدم گردد و گیرد دمت»
وی تاکید کرد: در مجموع می‌توان گفت شاعران متاخر بیشتر از متقدمان از مفاهیم نهج‌البلاغه بهره برده‌اند چراکه به تحقیق نزدیک‌تر است و به سهولت قابلیت دسترسی دارد.
نظر شما