به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در مشهد، سید علی علوی در نشست «منطق الطیر و هفت وادی عرفان» در تالار کنفرانس کتابخانه مرکزی رضوی اظهار داشت: زمانی که افسانه‌ها را که حاصل تخیل مردمان قرن‌ها بعد از وفات اوست از حقیقت زندگی عطار جدا کنیم، جز نام خود و نام پدرش و نام زادگاهش و طبعاً محل دفن او چیزی دیگری باقی نمی‌ماند در صورتی که از سنایی و دیگر شاعران نامی که پیش از او می‌زیسته‌اند، اطلاعات کاملی در دسترس قرار دارد.
این استاد ادبیات افزود: اگر قلمرو شعر عرفانی فارسی را به گونه مثلثی در نظر بگیریم، عطار یکی از اضلاع این مثلث و آن دو ضلع دیگر سنائی و مولوی هستند.
وی، آغاز شعر عرفانی را به یک اعتبار با سنائی عنوان کرد که در عطار به مرحله کمال می‌رسد و اوج خود را در آثار جلال‌الدین مولوی می‌یابد.
علوی تصریح کرد: آنچه مسلم است این است که مولوی برای دو شاعر قبل از خود یعنی سنایی و عطار احترام فوق‌العاده قائل بوده و این شیفتگی او نسبت به عطار بیشتر است و ارتباط ذوقی و عرفانی آنان نیز نمود بیشتری دارد.
وی همچنین با اشاره به آثار منتسب به عطار گفت: استاد شفیعی کدکنی بسیاری از آثار نسبت داده شده به عطار را رد می کند، زیرا بسیاری از شاعران بعد از وی برای ماندگاری آثار خود آن را به عطار نسبت داده اند.
علوی، با بیان اینکه عطار نیشابوری در مقدمه مختارنامه خود به آثارش اشاره کرده است، تنها ۶ اثر را به طور قطع منتسب به عطار نیشابوری خواند که از میان آن تذکره الاولیاء به نثر و بقیه آثار وی منظوم است.
نظر شما