به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در مشهد، در این مراسم ظهر سه‌شنبه که در اتاق کنفرانس کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی برگزار شد، سلمان ساکت، استاد دانشگاه فردوسی مشهد، طی سخنانی ضمن اشاره ای به پیشینه نامگذاری روز اسناد ملی در سال ۱۳۴۹، به تبیین جایگاه اسناد در حفظ یک تمدن پرداخت.
وی، زبان فارسی را یکی از عوامل توسعه تمدن ایرانی عنوان کرد و گفت: اسناد ملی و نسخ خطی، ریشه های درخت تنومند تمدن ما هستند.
ساکت افزود: در کنار گل نوشته‌ها، سنگ نوشته ها، سکه‌ها و مهرها که به عنوان بخشی از میراث فرهنگی اهمیت خاصی دارند، اما نسخ خطی و اسناد ملی گاهی بیش از این آثار حائز اهمیت هستند و میزان دانسته ها و آگاهی‌هایی که می تون از این اسناد کسب کرد قابل مقایسه با سایر میراث نیست.
وی همچنین به نگهداری این اسناد در گذر تاریخ پرداخت و گفت: در کنار نوشتن این اسناد، حکام و پادشاهان به نگهداری و آرشیو آن اهمیت می‌دادند و برای آن مکان هایی را ایجاد می کردند که نمونه آن وجود مکان‌هایی در تخت جمشید است که در دوره هخامنشیان برای حفظ اسناد ایجاد شده است.
این استاد دانشگاه، تداوم فرهنگی و تمدنی را مرهون نسخه‌های خطی و اسناد دانست و گفت: با شناسایی هر نسخه خطی ما، یک قطعه از پازل فرهنگی ایران را تکمیل می‌کنیم.
وی بر حفظ وصیانت اسناد تاکید کرد و در این خصوص به بیان راهکارهای متعددی از جمله ایجاد آرشیو الکترونیکی پرداخت.
علی سوزنچی، کارشناس پژوهش اداره اسناد آستان قدس نیز به تشریح فرایند ایجاد این مرکز پرداخت و زمینه رشد و توسعه آن را تبیین کرد.
فاطمه خندان مدیر داخلی و کارشناس دوفصلنامه پژوهشنامه مطالعات اسنادی و آرشیوی، در معرفی دوفصلنامه پژوهشنامه مطالعات اسنادی و آرشیوی که در این مراسم مورد رونمایی قرار گرفت، گفت: این پژوهشنامه، فصلنامه‌ای در حوزه اسناد مکتوب و مطالعات آرشیوی است که پژوهش‌هایی را با تکیه بر اسناد موجود در آستان قدس رضوی و سایر مراکز آرشیوی منتشر می کند.
وی، رویکرد موضوعی این مجله را بیشتر تأکید بر تاریخ خراسان بزرگ و آستان قدس برشمرد و تصریح کرد: این پژوهشنامه، توسعه مطالعات آرشیوی بر اساس تجربیات کارشناسان و بهره‌گیری از مطالعات حوزه تاریخ شفاهی را جزو اهداف خود قرار داده است.
خندان افزود: این نشریه در تاریخ ۱۴۰۰/۳/۱۰ موفق به دریافت مجوز نشر به شماره ۸۸۰۵۴ از کمیسیون هیأت نظارت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی شده است.
نظر شما