به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، فریناز ربیعی در این یادداشت آورده است: «نقطه پایان قصه آدم‌ها را که می‌گذارند، انگار که ستاره آخری از صورتی فلکی نمایان شده باشد، تازه می‌توانی کل صورت زندگی و سیرورت آن آدم را مرور کنی. اگر نهایتش به شهادت باشد، رمزگشایی آغاز می‌شود، انگار که فیلم را بزنی عقب، گام به گام برمی‌گردی و قدم‌های شهید را حالا واضح تر تحلیل می‌کنی، انگار که ورای حساب و کتاب آدم‌ها، او در میانه اوج و فرود زندگی، وسط نقدهای تند و تیز و طعنه‌های متصل، با همه توان اندکش، صد خودش را گذاشته وسط و خالصانه نیت کرده قدم‌های گاه سست و گاه استوارش همه برای خدا باشد، و در دنیای نیت کیلویی چند آدم‌ها، خدا خوب خریدارش شده… انگار که مدام داشته اوج می‌گرفته، آنقدر که حتی تقویم و تاریخ هم به مرادش می‌چرخد و خدا نشانه‌ها را جوری کنار هم جفت و جور می‌کند که ناگزیر فقط از زبانت می‌چکد العزة لله جمیعاً.

غم سنگین است، پر از بهت و حیرت و خشمیم، اما خوشا به شما آقای شهید…

دکتر و آیت لله و رییس جمهور و حتی خادم برای شما گمانم کم بود. خوشا به شما با این پیشوند زیبای جدید.»