سرویس مدیریت کتاب خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، زهرا نیکدل، دکترای علم اطلاعات و دانش‌شناسی: «در دهه ۷۰ که دانشجوی کتابداری بودم یکی از چالش‌های مهم استادان به علت پدیده نوظهور کتاب‌های الکترونیک و اینترنت؛ آینده کتاب، کتابخانه‌ها و کتابخوانی بود اما با گذشت سال‌ها، کتابخانه‌ها که تجلی پُست‌مدرنیسم هستند، هنوز جایگاه کتاب کاغذی است، هرچند مروجان کتابخوانی برنامه‌های تازه و نوآورانه خود را در زمینه کتاب‌های الکترونیک آغاز کرده‌اند و ترویج کتابخوانی یکی از برنامه‌ها و روش‌های توسعه فرهنگی و اجتماعی جامعه است، سازمان‌ها، نهادها، مراکز علمی، داشتن جامعه آگاه را ناشی از خواندن مستمر وعادت به مطالعه می‌دانند. خانواده به‌عنوان بنیادی‌ترین نهاد در پرورش فرزندان می‌تواند در شکل‌گیری بنیاد فکری و به تعبیر بوردیو؛ عادت‌واره‌های ارث برده شده، نقش بسیار مهمی در عادت افراد به مطالعه دارند، اما چگونه امکان دارد در جامعه و خانواده‌هایی که علاقه به کتابخوانی ندارند، کتابخوانی را ترویج‌کرد؟
اگر از پدرها و مادرها سوال شود آیا دوست دارید فرزند کتابخوان داشته باشید؟ بی‌شک همه آن‌ها دوست دارند فرزندشان اهل مطالعه باشد. جامعه مادران ایرانی متاسفانه در سال‌های اخیر با کاهش فرزندآوری به زعم خودشان، بیشترین تمرکز خود را بر تربیت کودک گذاشته‌اند اما با بررسی میزان خرید کتاب در سیسمونی، میزان آگاهی خود را با دنیای کتاب نشان می‌دهند، بسیاری از خانواده‌های ایرانی بدون نیاز به خواندن کتاب به بزرگسالی رسیده‌اند و با دنیای کتاب آشنا نیستند. بسیاری از مادران جامعه ما لذت خواندن داستان کودکان، شنیدن قصه و افسانه و ساعت‌ها خیال‌پردازی با تصویر کتاب را درک نکرده‌اند و در ارائه این لذت به کودک خود غافل هستند، از همین رو برای ترویج اساسی و پایدار فرهنگ کتابخوانی باید بسترهای رشد کتابخوانی را به مادران آموزش داد، چون همه ما به قدرت مادران برای تبدیل جهان به مکانی بهتر اعتقاد داریم.
ارتقای مهارت‌های مادران و به رسمیت شناختن مسئولیت‌شان به‌عنوان اولین مربیان فرزندان، اهرم‌های کلیدی برای تغییر هستند، آن‌ها در قلب توسعه اولیه دوران کودکی و مسائل مربوط به آگاهی خانواده هستند. منبعی حیاتی برای آموزش غیررسمی از طریق تجربه روزانه، انتقال ارزش‌ها، مهارت‌های زندگی و حمایت از توسعه عاطفی- اجتماعی، یک مکانیسم حمایتی مهم برای آموزش رسمی فرزندشان، به‌ویژه از طریق تشویق، مربیگری به‌طوری که درجات مختلف مشارکت مادران باعث ایجاد نابرابری در آموزش و داشتن فرزندان آگاه‌تر می‌شود. ایران برای ایجاد جامعه توانمند و کتابخوان به یک آموزش پایدار و مادام‌العمربرای ماداران نیازمند است،
سازمان‌ها و نهادها باید مادران را با کتاب‌های کودکان و ادبیات کودک آشنا سازند و مزایای کتابخوانی و استفاده از کتاب را درفرآیند فرزندپروری به آن‌ها یادآوری شود و مهارت‌های استفاده از تربیت بدون فریاد آموزش داده شود و در کنار آن کتاب‌های که به رشد و ارتقا مادر کمک می‌کند برای او در نظر گرفته شود. مبنای این آموزش‌ها را می‌توان با باداری مادر به همراه آموزش‌های که برای سلامت مادر و کودک نیاز است، فراهم کرد.
سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۲ با عنوان «آینده‌ای که می‌خواهم» را با استفاده از قدرت بالقوه آموزش برای توسعه پایدار در توانمندسازی فراگیران برای تغییر خود و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنند، تاکید دارد و آموزشی باکیفیت فراگیر و یادگیری مادام‌العمر از طریق گسترش دانش، مهارت‌ها و نگرش‌ها فرصتی فراهم شود تا روند توسعه افزایش یابد.
وقت گذاشتن مادر برای مطالعه در دنیایی که هرگز متوقف نمی‌شود، می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. اما توسعه و حفظ توانایی خواندن عمیق چیزی نیست که نتوان آن را بدیهی بدانیم. با امید به اینکه مدیران و برنامه‌ریزان فرهنگی با ایجاد برنامه آموزشی مدون برای آشنایی مادارن با دنیای کتاب، لذت کتابخوانی از نوزادی به جامعه تزریق شود و والدین کتاب و عادت به مطالعه را جزو ارکان تربیتی خود قرار دهند.»
نظر شما