سعید نیکورزم در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) درباره نمایشنامه «آخرین فریب پینوکیو» گفت: نمایشنامه «آخرین فریب پینوکیو» از جایی شروع می‌شود که داستان پینوکیو تمام شده و داستان جدیدی بعد از تبدیل شدن او به انسان، در یک شب اتفاق می‌افتد. این اثر دارای وحدت زمان و مکان است، از نظر داستانی می‌توان آن را قسمت۲ پینوکیو در نظر گرفت.

وی درباره مخاطب هدف کتاب بیان کرد: مخاطب هدف بزرگسالان هستند، درواقع پینوکیو، نمادی از انسان است. درون‌مایه نمایشنامه فلسفی است، موضوع آن جبر و اختیار انسان و انسان مدرنی است که فکر می‌کند می‌تواند با مرگ خدا به آزادی فلسفی برسد، اما وقتی مرتکب این خطا می‌شود متوجه یک خلا در زندگی شده و دچار پوچی می‌شود. او سعی می‌کند برای اینکه بتواند آن پوچی را جبران کند، جای خالی آن خدای مرده را با مفاهیم دیگری پُر کند. من تلاش کردم تم فلسفی بر نمایشنامه غالب نشود و روند داستانی را مختل نکند بلکه مبتنی بر قصه و شخصیت است.

نویسنده با اشاره به قسمت‌های از کتاب افزود: من درون‌مایه داستان پینوکیو را دست‌مایه نوشتن داستان جدیدی قرار دادم. نمایشنامه از اینجا شروع می‌شود که پینوکیو تبدیل به انسان شده و شخصیت روباه و گربه سروکله‌شان پیدا می‌شود، آن‌ها به پینوکیو می‌گویند؛ تو فقط جسمت شبیه انسان‌ها شده اما از فضیلت آزادی که خاصیت انسان‌هاست بی‌بهره‌ای. آن‌ها شرط آزادی پینوکیو را در کشتن پدر ژپتو که خالق پینوکیوست قرار می‌دهند و به این ترتیب پینوکیو را فریب می‌دهند.

وی ادامه داد: این نمایشنامه با موضوع مسئله انسان و جایگاهش در این جهان، از نظر محتوایی جهان‌شمول است و فقط مرتبط با فرهنگ ایرانی‌ها نیست. داستان پینوکیو نیز جهانی است؛ بنابراین این کتاب می‌تواند برای مخاطب غیرفارسی زبان هم جذابیت‌هایی داشته باشد، به همین خاطر این نمایشنامه را دو زبانه چاپ کردیم که برای ناشران خارجی هم ارسال کنیم.

نیکورزم گفت: نمایشنامه «آخرین فریب پینوکیو» یک نمایشنامه تک‌پرده‌ای با مدت‌زمان ۵۰ دقیقه، قابلیت اجرا بر روی صحنه را دارد. هر نویسنده‌ای علاقه‌مند است نمایشنامه‌اش روی صحنه برود، در واقع نمایشنامه برای اجرا نوشته می‌شود اما در سالن‌ها معمولاً نمایشنامه‌های خارجی در حال اجرا هستند. مسئولین دولتی، هنرهای نمایشی، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سالن‌دارها حمایت از نمایشنامه‌نویسان ایرانی داشته باشند که بتوانند کارهای خودشان را روی صحنه ببرند. امیدوارم کارگردان‌هایی که با این نمایشنامه آشنا می‌شوند، ترغیب شوند که آن را روی صحنه ببرند.