سرویس فرهنگ مقاومت خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ حادثه تلخ و سنگینی بود. البته در ساعات اولیه، خبرها مبهم و اطلاعات منتشر شده ناقص بودند. حتی نخستین بیانه ستاد مشترک ارتش نیز، گره ابهامات را باز نکرد. هرچند اصل خبر را تایید کرده بودند: «بسمه‌تعالی. هموطنان عزیز و شهیدپرور ایران، یک فروند هواپیمای سی -۱۳۰ ارتش جمهوری اسلامی ایران که حامل شهدا و مجروحین جنگ بوده، در روز گذشته از اهواز عازم تهران بود در ساعت ۱۹ شب گذشته دچار سانحه شده و در منطقه میدان تیر کهریزک سقوط می‌نماید. در این حادثه تعدادی از سرنشینان هواپیما نیز شهید و تعدادی مجروح و مصدوم می‌شوند، موضوع تحت بررسی و تحقیق می‌باشد که پس از تکمیل نتیجه به آگاهی هموطنان عزیز خواهد رسید.»
هفتم مهر ۱۳۶۰ بود. هم در مرزها درگیر جنگ با دشمن متجاوز بودیم و هم در داخل با اقدامات تروریستی و آشوب‌های منافقانه سروکار داشتیم. از این‌رو، سقوط هواپیما، آن‌هم هواپیمایی که چند فرمانده سرشناس نظامی کشور سوار آن بودند غیرعادی و بسیار به‌نظر می‌رسید. از همان زمان این بحث به راه افتاد - هنوز هم خیلی‌ها باور دارند – که آن سانحه را نباید مثل یک نقص فنی ساده دید که هر از چندی در سفرهای هوایی روی می‌دهد و باید احتمال توطئه و خرابکاری را درباره‌اش در نظر داشت. چنان‌که نوشته‌اند این سقوط، خرابکاری و در ادامه پروژه نفوذ بود که نمود اصلی آن در تابستان سال ۱۳۶۰ خود را در انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی، انفجار دفتر نخست‌وزیری و همچنین ترور و شهادت دادستان انقلاب کشور نشان داد.
حادثه‌ای که مشکوک بود و مشکوک ماند
البته در بیانیه بعدی ستاد مشترک ارتش نیز صحبتی از دسیسه و خرابکاری وجود نداشت. «امروز ارتش جمهوری اسلامی ایران و سپاه پاسداران با کمال افتخار و سرافرازی گلگون‌کفنانی دیگر را به انقلاب اسلامی ایران هدیه نمود. گلگون‌کفنانی که از بدو پیروزی انقلاب همه چیز خود را وقف این انقلاب نموده و در این راه هرگونه تالم و تاثرات روحی و جسمی را به جان خریده بودند. گلگون‌کفنانی که به انقلاب اسلامی ایران و رهبر عظیم و عزیز آن عشق ورزیده و در این راه سر از پای نشناخته و پروانه‌وار گرد شمع وجود آنان سوختند. اینان به آرزوی قلبی خود که همانا آرزوی فرد فرد پرسنل مسلمان و متعهد و جان بر کف نیروهای مسلح است نائل گشته و به لقاالله پیوستند. ایشان همچون دیگر شهدای نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران از سرباز تا سپهبد شهید قرنی با افتخار زیستند، با سرافرازی و سربلندی در راه حفظ دستاوردهای انقلاب مبارزه کرده و جانانه سر در این راه جان به جان‌آفرین تسلیم نمودند.»
حتی در بررسی‌های بیشتر نیز به خرابکاری در وقوع این سانحه اشاره‌ای نشد. گروه تحقیق علت سانحه را قطع ناگهانی برق هواپیما، به‌دلیلی نامشخص و چند خطای خدمه پرواز در واکنش مناسب و رفع ایراد و فرود اضطراری گزارش کردند. مرحوم هاشمی رفسنجانی هم در خاطراتش - کتاب «عبور از بحران» - می‌نویسد: «تحقیقات نشان می‌دهد که سقوط هواپیما به احتمال قوی خرابکاری نبوده است.» اما تردیدها، حتی بعد از انتشار گزارش رسمی باقی ماندند. یک عامل تقویت‌کننده این تردیدها این بود که در این سقوط چند فرمانده مهم ما به شهادت رسیدند و بخشی از برنامه‌ریزی‌های ما در میدان جنگ تغییر کرد. حتی زمان اجرای عملیات بیت‌المقدس چند ماه به تأخیر افتاد. این واقعیت را هم نباید از نظر دور داشت که دشمنان انقلاب از چنین اقداماتی ابا نمی‌کردند و هر کاری، از جمله ترور و خرابکاری را برای رسیدن به اهداف‌شان مجاز می‌دانستند.
هواپیمایی با هفتادوهفت سرنشین از اهواز راهی تهران بود که جایی در انتهای مسیر دچار نقص فنی شد و سقوط کرد. از آن سقوط نوزده نفر زنده ماندند و دیگران جان باختند. در میان فهرست مسافران آن پرواز، نام چند نفر از بهترین فرماندهان نظامی ما نیز به چشم می‌خورد که همگی در این حادثه به شهادت رسیدند. سرلشکر ولی‌الله فلاحی جانشین رئیس ستاد ارتش، یوسف کلاهدوز قائم‌مقام سپاه، سید موسی نامجو وزیر دفاع، جواد فکوری مشاور جانشین ستاد ارتش و محمد جهان‌آرا فرمانده سپاه پاسداران خرمشهر از جمله این شهدا بودند. گویا به تهران می‌رفتند تا خبر موفقیت عملیات ثامن‌الائمه و عقب راندن دشمن از اطراف آبادان را به امام خمینی (ره) برسانند و درباره آنچه خودشان شخصاً دیده‌اند و با امام صحبت کنند.
ناگفته نماند که درباره سانحه هفتم مهر ۱۳۶۰ کتاب مستقلی نداریم و اگر بخواهیم از آن بخوانیم، باید اینجا و آنجا در کتاب‌هایی با موضوعات دیگر دنبالش بگردیم. اما چند عنوان کتاب خواندنی درباره شهدای این سقوط وجود دارد. از میان این کتاب‌ها می‌شود به «کولج» و «کارنامه فرمانده» و «امیر خستگی‌ناپذیر» درباره شهید فلاحی، «تیک تاک زندگی» و «مژه‌های سوخته» درباره شهید کلاهدوز، «مدرسه عشق» و «مردی به رنگ پرتقال» درباره شهید نامجو، «فکوری به روایت همسر شهید» درباره شهید فکوری، و «خرمشهر؛ کو جهان‌آرا» و «فرمانده شهر» درباره شهید محمد جهان‌آرا اشاره کرد.
نظر شما