به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، نخستین سالگرد درگذشت حجت‌الاسلام سید محمود دعایی با حضور چهره‌های فرهنگی و سیاسی چون محمدمهدی اسماعیلی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، محمد مخبر، معاون اول رئیس جمهور، سید حسن خمینی، رئیس دفتر حفظ و نشر آثار امام خمینی(ره)، غلامعلی حدادعادل، مجید انصاری، حسین شریعتمداری، حجت‌‌الاسلام‌ مصطفی پورمحمدی، اسحاق جهانگیری، غلامرضا آقازاده، حسین مرعشی و برخی چهره‌های فرهنگی اکبر ایرانی، یونس شکرخواه، هادی خانیکی، احمد محیط طباطبایی، غلامرضا امیرخانی، علی‌اکبر صالحی، حجت‌الله ایوبی، باقر ساروخانی، تقی آزادارمکی، سید محمد مجتبی حسینی، محمدعلی جعفریه، رضا رفیع، علیرضا شجاع‌‌نوری و... سه‌شنبه 9 خرداد ماه در سالن حجت‌الاسلام دعایی مؤسسه اطلاعات برگزار شد. 

آیت‌الله عبدالله جوادی آملی، فیسلوف و علامه گفت: اگر نوشته‌های مرحوم کلینی، شیخ طوسی، مرحوم بوعلی، خواجه نصیر و... همچنان زنده است، معلوم می‌شود که ارواح تابناک آنها همچنان زنده است و همه آنها شاگردان اهل بیت علیهم‌السلام هستند.  

او افزود: اگر راهنمایی‌های امام باقر(ع) و امام صادق(ع) و سایر اهل‌بیت مانده است، معلوم می‌شود که ارواح طاهر آنها زنده است. ممکن نیست اثر بماند و موثر از بین رفته باشد. لذا چه انسان بداند چه نداند این کتاب اثر علمی خود را دارد.

این مرجع تقلید بیان کرد: این موجود زنده است و این موجود اثر آن بزرگوار است. پس او زنده است. گاهی ممکن است خود صاحب اثر به دلیل مرگ طبیعی روی زمین نباشد اما روح طیب و طاهرش زنده باشد و این عرض ادب که می‌کنیم و به آنها سلام می‌رسانیم نشانه آن باشد که آنها زنده‌اند.    

آیت‌الله جوادی آملی گفت: لذا مطلب نخست آن است که انسان می‌تواند با خواسته درونی خود پاسخ مثبت بدهد و عمر طولانی داشته باشد تا آن اثر زنده است، موثر آن نیز زنده است و فیض می‌برد. این موضوع اختصاصی به یک رشته خاص ندارد و وقتی شاعری شعری می‌سراید تا آن شعر زمزمه می‌شود آن شاعر زنده است.

او ادامه داد: مرحوم دعایی رضوان‌الله تعالی علیه آن زمانی که طلبه مدرسه (خان) قم بود، در موضع‌گیری‌ها و نشر پیام‌های انقلابی امام خمینی(ره) و اعلامیه‌ها، ابتدا خوب بررسی می‌کرد بعد آنها را انتشار می‌داد. در حوادث تلخی هم که برایش پیش می‌آمد آن را تحمل می‌کرد. وقتی امام به نجف رفت به هر وسیله که شد خود را به نجف رساند و در نشر پیام‌های امام مجاهدت بسیار کرد.     

وکیل مطلق امام طلبه جوان انقلابی
سید عباس صالحی در این مراسم با بیان یک پرسش گفت: مرحوم دعایی در نزد امام خمینی(ره) چه جایگاهی داشت؟ او وکیل مطلق امام بود. دوستان می‌دانند که مراجع برای دریافت وجوهات وکلایی می‌گیرند که این وکلا در اخذ وجوهات درجاتی دارند و بعضی فقط وکیل گرفتن وجوهات هستند و برخی مهلت می‌دهند و بعضی نیز امکان تصرف در مقداری از وجهات را دارند.

او افزود: امام در کتاب «اجازات» که موسسه حفظ، تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره) منتشر کرده است در آن ذکر شده که 430 نفر از امام اجازه دریافت وجوهات دارند که از این تعداد تنها 12 نفر هستند که اجازه مطلق دارند، یعنی وکالت‌شان به گونه‌ای است که گویا جای امام در گرفتن و تصرف در وجوهات نشستند. 

نماینده ولی فقیه در مؤسسه روزنامه اطلاعات بیان کرد: این 12 نفر شخصیت‌هایی مثل مرحوم پسندیده، مدنی و... هستند این‌که مرحوم دعایی در زمره این 12 نفر قرار دارد با آن ویژگی‌ها و احتیاطاتی که امام در حوزه مالی داشتند، دعایی را به عنوان مجاز مطلق خودشان در اخد و تصرف در وجوهات قرار دادند، نشان‌دهنده جایگاه و اهمیت دعایی در نزد امام خمینی(ره) است. این نکته می‌تواند بسیار قابل توجه باشد که امام در میان انبوه یاران خودشان دعایی و یازده نفر دیگر را دارای این مرتبت دیدند و چنین وکالتی به آنها دادند. 

سید عباس صالحی با اشاره به لطف و مهر و نگرانی امام درباره سید محمود دعایی گفت: وقتی پدر دعایی فوت کرد و به او سهم‌الارثی رسید همه را در راه مبارزه صرف کرد. لذا وقتی دعایی به همراه مادرش خواست به سفر حج برود، سال 1348 حسینیه ارشاد نیز شخصیت‌هایی مانند مرتضی مطهری و علی شریعتی و... را به سفر حج می‌فرستد. امام مکتوبی برای دعایی نوشت که این سند در اختیار خانواده دعایی قرار دارد و من هم افتخار داشتم این سند را ببینم، سند منتشر نشده‌ای است.

او ادامه داد: وقتی انسان این مکتوب کوتاه را می‌خواند شبیه یک پدر دلواپسی است که امام احساس می‌کند باید مراقبت‌هایی درباره او داشته باشد و تذکراتی به او بدهد. امام در این مکتوب کوتاه نوشته‌اند: «انشاءالله تعالی موفق و موید باشید. ضمنا من راضی نیستم که در این سفر مبارک کاری بکنید که احتمال خطر و اشکال در آن باشد؛ از قبیل پخش اوراق یا تماس‌هایی که ممکن است خطر داشته باشد. جدا شما را منع می‌کنم.» این لحن و ادبیات فضای مهر و محبت امام است و سفر حجی که دعایی می‌رود فاصله داشته باشد با قبل و بعد فضای مبارزاتی.