سرویس فرهنگ مقاومت خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، نشست «نگاهی به ادبیات مقاومت در منطقه و جهان» با حضور رضا وحیدزاده؛ شاعر ادبیات پایداری، مجید اسطیری؛ کارشناس ادبیات پایداری و علیرضا سمیعی؛ کارشناس ادبیات پایداری در سرای کتاب خانه کتاب و ادبیات ایران برگزار شد.
سمیعی در این نشست اظهار داشت: ادبیات شعر، نقاشی و فیلم‌ها نام فلسطین را با نام فلسطین نگه داشتند، البته که برای این اسم جنگ و سیاست دخیل بوده اما شعر و داستان‌های مقاومت باعث این سیاست شده است.
وی افزود: ما نمی‌توانیم آوارگی را درک کنیم. وقتی شما برای مدتی برای کار یا تحصیل از وطن خود دور می‌شوید فقط غم غربت است که مدتی بعد از بین می‌رود اما آوارگی معنای دیگری دارد. فلسطینی‌ها هیچوقت نمی‌خواهند عدم بازگشت را قبول کنند و همواره در تلاش برای بازگشت هستند. این اشغال بعد از غم غربت واقعا وحشتناک است.
کارشناس ادبیات پایداری تاکید کرد: حرکت اخیر حماس قابل مقایسه با جنگ جهانی اول است. این یک حرکت بزرگ در طول تاریخ است و شاید تاریخ بتواند نشان دهد چه اتفاق مهمی در این روزها رخ داده است و تاریخ آن را قضاوت خواهد کرد. مسلما ۱۵ مهرماه از ذهن تاریخ در غرب آسیا حذف نمی‌شود.
رمان مقاومت به مقابله با استعمار و استبداد تقسیم می‌شود
رمان مقاومت به مقابله با استعمار و استبداد تقسیم می‌شود
همچنین اسطیری در این نشست ضمن تبریک اقدامات جوانان فلسطینی اظهار داشت: رمان‌های مقاومت به دو دسته داستان‌های مقابل استعمار و استبداد تقسیم می شود. کارلوس فوئنتس اسپانیایی به عنوان یکی از بهترین نویسندگان حوزه رمان مقاومت استعمار است که برای یک نویسنده تازه کار حوزه ادبیات پایداری بهترین الگو است.
وی افزود: کشف ریشه‌های رمان مقاومت بسیار مهم است. آثار فاخر داخلی در این حوزه کتاب‌های «آتش بدون دود»، سووشون» و «کلیدر» هستند که پایه‌های دینی بسیار قوی دارند و ضد استعمار و استبداد هستند. این کتاب‌ها پایه کتب بعدی بودند که ضد استبداد یا ضد استبداد و استعمار بودند. همچنین در حوزه کتب ضد استعمار «چشم‌هایش» بسیار ارزشمند است.
کارشناس ادبیات پایداری ادامه داد: رمان مقاومت خوب باید رمان اندیشه هم باشد. اگر کسی امروز بخواهد در خصوص فلسطین بنویسد باید اول خود را در آینده ببرد و تصور کند ۲۰ سال است که اسرائیل نابود شده است و آن موقع به نوشتن بپردازد و اینطور بهتر می‌تواند موارد را تحلیل کند و رمان بیشتر به سمت رمان اندیشه برود زیرا در میان هیجانات است.
اسطیری تاکید کرد: پول‌ها و سرمایه‌گذاری‌های زیادی در راستا بزرگ کردن آثار ضد آرمان‌های فلسطین شده است و جایزه‌های بوکر متعددی به نویسندگان ضد آرمان فلسطین داده می‌شود و این یک خطر بزرگ برای ادبیات است.
شعر شاعران مستقر در فلسطین امیدوارانه‌تر است
رضا وحیدزاده در این نشست در خصوص شعر فلسطین اظهار کرد: در قرن نوزدهم فلسطین به نوعی تحت سیطره حکومت عثمانی بود و فرهنگ ترکی فرهنگ غالب است که بومی‌ها سعی می‌کنند مقابل آن مقاومت کنند. ادبیات و شعری که آن موقع جریان پیدا می‌کند شعر و ادبیات سنتی است که شبیه دوره بازگشت ایران است و سعی می‌کند ریشه خود را نشان دهد.
شعر شاعران مستقر در فلسطین امیدوارانه‌تر است
رضا وحیدزاده در این نشست در خصوص شعر فلسطین اظهار کرد: در قرن نوزدهم فلسطین به نوعی تحت سیطره حکومت عثمانی بود و فرهنگ ترکی فرهنگ غالب است که بومی‌ها سعی می‌کنند مقابل آن مقاومت کنند. ادبیات و شعری که آن موقع جریان پیدا می‌کند شعر و ادبیات سنتی است که شبیه دوره بازگشت ایران است و سعی می‌کند ریشه خود را نشان دهد.
وی افزود: بعد از آن شاعران سعی می‌کنند نگاهی به مسائل اجتماعی و سیاسی داشته باشند که تقریبا شبیه شعر بهار و دوره مشروطه است. رویکرد شعرهای این زمان در کنار نگاه ادبی نگاه به اجتماع است و این امر خیلی مهم است که برخی شاعران نگاه اجتماعی پیدا می‌کنند.
این کارشناس ادبیات پایداری اضافه کرد: روند بعدی ادبیات از زمان آغاز مهاجرت‌های یهودی‌ها به فلسطین بعد از جنگ جهانی است که نسبت به پدیده مهاجرت از انگلیس به وطن خودشان اخطار می‌دهد. در همین دوره شاهد جریان دیگری در شعر فلسطین هستیم که از شکل و قالب کلاسیک فاصله می‌گیرند و بیش از پیش به مبارزه با اشغالگران با شعر یا حتی تفنگ می‌پردازد.
وحیدزاده اضافه کرد: از زمان آغاز مقاومت رسمی مردم فلسطین که از ۱۹۳۶ آغاز می‌شود یک نسل از شاعران هستند که فلسطین مسئله اولشان است و نمی‌توان آنها و شعرشان را وطنشان جدا کرد و جان آنها که شعرشان است، به وطنشان وصل است. این شاعران دو گروه هستند گروه اول شاعران مستقر در فلسطین یا شاعرانی که ناچار به مهاجرت شدند.
وی تاکید کرد: غالبا شعر فلسطین شعر شکست است زیرا مورد آسیب جدی قرار گرفتند و شعر غمگینی است، اما شعر شاعران مستقر در فلسطین با امیدواری بیشتری سروده می‌شود و یکی از شاعران مستقر در شعری می‌گوید حتی اگر بمیرم تنم روی همین خاک می‌افتد.
کارشناس ادبیات پایداری خاطر نشان کرد: شاعران فلسطین سعی می‌کنند این را نشان دهند که تحت هر شرایطی در این کشور بمانند. آنها مقاومت را در شعر نمود می‌دهند و حتی سعی می‌کنند لهجه خود را حفظ کنند تا فرهنگشان حفظ شود.
وی در خصوص شعر فلسطین در ایران گفت: از همان آغاز شاعران ایران درگیر موضوع فلسطین شدند. مردم بعد از بازی فوتبال ایران و رژیم اشغالگر در خیابان‌ها به شعار دادن می‌پردازند و همان زمان اولین شعر مقاومت فلسطین ایران سروده می‌شود.
نظر شما