هومن بابک در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، گفت: کتاب «کاتاکالی» با تالیف و ترجمه من به زودی منتشر می‌شود. این کتاب از دو بخش تشکیل شده، بخش اول که تالیفی است به بنیان‌های فلسفی و بازنمایی نگره زیبایی‌شناسی هندی می‌پردازد. در این بخش به «راسا» و دیدگاه‌های متفکران هندو درباره راسا، پرداخته شده است. 

وی افزود: بخش دوم «کاتاکالی» ترجمه کتابی از سادانام ‌بالاکریشنان» است که در 9 فصل نمایش کاتاکالی را معرفی کرده. این نویسنده یکی از بزرگترین و مشهورترین استادان کاتاکالی در دنیا است. 

این نویسنده و مترجم در ادامه به ویژگی‌های کتاب اشاره کرد و گفت: بخش نخست کتاب هم به صورت تاریخی و هم به صورت تشریحی، زیبایی‌شناسی هندی را مورد بررسی قرار می‌دهد. یعنی بحث ابتدا از رساله‌ای درباره شیوه‌های اجرایی هندی به نام «ناتیاشاسترا» شروع شده و در بخش بعدی حرکت یا «آبهینایا» در نمایش هندی مطرح می‌شود. آبهینایا بن‌مایه خلق «راسا» در بازیگر و انتقال آن به تماشاگر است. این حرکات در رساله‌ای به نام «آبهینایا دارپانا» تشریح شده است. 

بابک در ادامه به منابع مورد استفاده خود، در نگارش این کتاب اشاره کرد و گفت: پایه آرای زیبایی‌شناختی که در این کتاب مطرح شده بر اساس نظریات و دیدگاه‌های پروفسور «رادا کریشان» است. 

وی با اشاره به کتاب‌های منتشر شده فارسی در این موضوع گفت: کتاب تخصصی مناسبی درباره نمایش «کاتاکالی» به فارسی منتشر نشده، به جز کتاب «کاتاکالی، تئاتر رقصان، هنر رقص نمایشی» که دو مقاله از «آلن دانیلو» و «کاپیلا واتسیایان» استادان معاصر تئاتر هندی است. این کتاب با ترجمه جلال ستاری توسط انتشارات نمایش در سال 1377 به فارسی منتشر شده است. 

وی در پاسخ به این سوال که وجود نداشتن کتاب‌های تخصصی در این زمینه با وجودی که درس‌های تخصصی هنر نمایش شرقی و نمایش هند، در رشته دانشگاهی نمایش تعریف شده، چه اشکالاتی را ایجاد می‌کند، گفت: در بسیاری از موضوعات و حوزه‌های دیگر هم کتاب تخصصی آکادمیک نداریم. ما باید این نکته را درک کنیم که باید به طور ریشه‌ای به سراغ تئاتر دیگر کشورها رفت. یعنی باید ابتدا از فلسفه هنر هر کشور شروع کرد و سپس در هنر نمایش، ادوار تاریخی نمایش را بررسی کرد و در انتها به ذکر جزییات نمایش هر کشوری پرداخت. 

بابک در ادامه گفت: مواردی که مطرح کردم، به ویژه برای بررسی و درک تئاتر هند ضروری است، چراکه طریق زیبایی شناسی هندی به طور کل بسیار متفاوت از زیبایی شناسی و فلسفه‌هنر غربی، است. در هند از تجربه زیبایی‌شناسی به «راسا سوادانا» یا چشیدن و یا ذوق تعبیر می‌کنند. صاحب ذوق را «راسیکا» و اثر هنری را «راساوات» یا سرشار از ذوق می‌خوانند. 

وی در ادامه به شرح مختصری از طریق «زیبایی‌شناسی هندی» پرداخت و گفت: بخش سوم کتاب «ساهیتیا دارپانا» بیان می‌کند که تجربه زیبایی‌شناسانه ناب از آن کسانی است که در آنان معرفت زیبایی، امری ذاتی است، این خرد در وجدی عقلانی بدون همراهی صورت‌های ذهنی در بالاترین مرتبه هستی هوشیار و خودآگاه دانسته می‌شود. 

وی افزود: پیدایی و آشکاری این خرد که هم‌ذات شهود خداوند است، گویی همچون آذرخشی تابان است که هر چند نمی‌توان آن‌را مورد واکاوی قرار داد، اما در بنیاد هستی ما جای دارد. 

بابک در ادامه درباره مهمترین اندیشمندانی که در طول تاریخ، تفکر زیباشناسانه هندی را مطرح کرده‌اند، گفت: در تاریخ هنر فلاسفه بسیاری از «بهاراتا مونی» نویسنده کتاب معروف و تاثیرگذار «ناتیاشاسترا» تا «آبهیناوا گوپتا» در قرن نهم به بازنمایی نگره زیبایی‌شناسی هندی پرداختند. بهاراتا نخستین کسی بود که در رساله «ناتیاشاسترا»، یا ودای پنجم، نظریه «راسا» را مطرح کرد.
 
از هومن بابک پیشتر کتاب «عروسک‌های هند» توسط انتشارات نمایش و «کتاب کوچک واستو» و «واستو ویدیا» درباره معماری هندی و «داستان‌های بهارات» توسط نشر لیوسا، منتشر شده است. سخنرانی این مولف درباره «کاتاکالی» یکی از سخنرانی‌های هفته فرهنگی هند در خانه هنرمندان ایران بود. وی برای ارایه این سخنرانی از سفیر کشور هند لوح تقدیر دریافت کرد.