طلاق با نوشته 

نص فقهای امامیه این است که طلاق لال به وسیله‌ی کتابت و نوشتار، در صورتی که نیّت طلاق داشته باشد درست است؛ زیرا نوشتن، قوی‌ترین و رساترین مصداق اشاره است.
این قول نزد امامیه به استناد نصوص وارده، شهرت به سزایی دارد که برای فردی که قادر به سخن گفتن است، چه حاضر باشد و چه غائب،‌ طلاق به وسیله‌ی نوشته واقع نمی‌شود. آری، اگر زوج به خاطر عارضه‌ای در زبان، قادر به تکلم نباشد یا از اصل، لال به دنیا آمده باشد طلاق نوشتنی او در صورتی که نیّت آن را داشته باشد صحیح است.
اما فقهای مذاهب دیگر، وقوع طلاق به وسیله‌ی نوشتن صریح یا کنایه‌ی طلاق همراه با نیّت آن را صحیح می‌دانند. شافعی‌ها علاوه بر آن معتقدند که در حال کتابت یا بعد از آن، آنچه را می‌نویسد به صراحت ولو بدون نیّت تلفظ کند و اضافه کرده‌اند که زوج طلاق دهنده، باید به دست خود بنویسد و نه به دست وکیل‌اش.
حنفی‌ها نیز شرط وقوع طلاق به وسیله‌ی کتابت بدون نیت را این دانسته‌اند که نوشته‌ی مورد نظر به نام یا به عنوان خاص نوشته شود. مثلاً اینکه در ابتدای نامه نام همسرش را ببرد و خطاب به او بنویسد: «أنتِ طالق» و اگر نامه را خطاب به همسرش ننوشته باشد باید همراه با کتابت، نیّت طلاق هم داشته باشد حتی اگر به صراحت نوشته باشد نه به کنایه.
مالکی‌ها وقوع طلاق به مجرد نوشتن، حتی اگر نیّت نکرده باشد را پذیرفته‌اند ولو اینکه نامه‌ای را برای مطلّقه نفرستد و یا اینکه نامه را به او بفرستد اما به دستش نرسد.

صفحه 211 / نکاح و طلاق در مذاهب پنج‌گانه‌ اسلامی / دکترمحمد جعفر شمس‌الدین / ترجمه سید محمدرضا واحدی/ انتشارات خرسندی/ چاپ اول/ سال 1391/ 294 صفحه/ 9000 تومان