به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از کریستین ساینس مونیتور، هر نویسنده‌ای دلایل خودش را برای نوشتن دارد؛ دلایل و انگیزه‌هایی که آتش درونی آن‌ها را که موجب ادامه کارکردنشان می‌شود تقویت می‌کند و در مقابل موانع مقاومشان می‌سازد.
کتاب «چرا می‌نویسیم» به ویراستاری مردیت ماران، از دلایل 20 نویسنده معروف و انگیزه‌هایی که آن‌ها را در تاریک‌ترین روزها به جلو رانده است، پرده برداشته می‌شود.
ایزابل آلنده یکی از نویسندگان حاضر در این کتاب که به عنوان نویسنده‌ای سرشناس از ادبیات آمریکای لاتین شناخته شده است می‌گوید: «من باید یک داستان بگویم. مثل یک وسواس است. هر داستان مانند یک بذر درون من می‌ماند و رشد می‌کند، مانند یک تومور. بالاخره دیر یا زود باید با آن روبه‌رو شوم. حال چرا یک داستان خاص؟ نمی‌دانم کی شروع می‌کنم. این را خیلی بعدتر می‌فهمم. در طی این سال‌ها متوجه شدم که تمام داستان‌هایی که تا به حال نوشتم و تمام آن هایی که خواهم نوشت، به نحوی با خودم مرتبط هستند. اگر درباره زنی می‌نویسم که در دوران ویکتوریایی زنده می‌کند و امنیت خانه خود را ترک می‌کند و به گلد راش کالیفرنیا می‌آید، در واقع دارم درباره حقوق زنان حرف می‌زنم، درباره آزادی، درباره پروسه‌ای که خودم در زندگی آن را طی کردم، و از یک خانواده کاتولیک پدرسالار محافظه کار ویکتوریایی در شیلی به دنیای وحشی پای گذاشتم.»
دیوید بالداچی نویسنده آمریکایی نیز گفته است: «وقتی داری پشت سر هم صفحه‌ها را پاک می‌کنی و نمی‌توانی شخصیت‌ها را درست دربیاوری و مهلتت هم در حال تمام شدن است، حس خیلی جالبی نداری اما همین که می‌توانی بنشینی و داستان بسازی و ماجرا درست کنی بهترین شغل دنیا را داری. به من پول می‌دهند تا رویا پردازی کنم.»
سباستین یانگر نیز می‌نویسد: «من معمولا داستان نمی‌نویسم، برای همین برای پیدا کردن ایده‌های خوب مدام در حال فشار آوردن به ذهنم نیستم. ایده‌های خوبم از دنیا می آیند. من آن‌ها را برداشت می‌کنم اما نیازی ندارم آن‌ها را خلق کنم. تنها کاری که لازم است بکنم این است که چیزهایی را که دیدم، چیزهایی که مردم به من گفتند، چیزهایی که در موردشان تحقیق کردم و اشیای جالبی را که در دنیا وجود دارند تبدیل به سکانس‌هایی از کلماتی بکنم که مردم بخواهند آن‌ها را بخوانند. کیمیاگری عجیبی است، یک نوع جادو. اگر کارتان را درست انجام دهید، قطعا خوانده خواهد شد.»
مایکل لوییس در این باره نوشته است: «زمانی که شروع به انجام این کار کردم، نمی‌توانستم تصور کنم برای ادامه زندگی کار دیگری انجام دهم. به زودی فهمیدم که نویسندگی بهترین راه برای فراموش کردن گذر زمان است... دلایل نویسندگی‌ام در طوی زمان تغییر می‌کنند. الان تغییر کرده، چون حس می‌کنم خوانندگانی دارم... این قدرت ترکیبی عجیب است. خوب است که انگیزه‌ای داشته باشید که شما را روی صندلی بنشاند. مطمئن نیستم که خود را انسان مهمی دانستن در هنگام نوشتن کار خوبی باشد. من به هیچ وجه اینطور فکر نمی کنم. اما نمی‌توانم انکار کنم که از تاثیرات نویسندگی‌ام بی‌خبرم. نوشته‌هایم خوانده می‌شوند و جنبش هایی به وجود می‌آورند.»
آن پاچت نویسنده پرفروش آمریکایی نیز نوشته است: «من می‌نویسم چون به خدا قسم هیچ کار دیگری بلد نیستم... دوست ندارم به عقب نگاه کنم. این بخش بزرگی از باورهای ذهنی من است. به خاطر شوک های قدیمی نیست. من خصوصا به آینده هم چشم نمی‌دوزم. فقط به حال فکر می‌کنم اما نویسندگی به زندگی‌ام ساختاری روایتی می‌دهد.»
کتاب «چرا می‌نویسیم» در 256 صفحه، 29 ژانویه 2013 (10 بهمن) منتشر شده است. مردیت ماران گردآورنده این کتاب خود نویسنده 9 کتاب غیرداستانی است و رمان تحسین شده «نظریه زلزله‌های کوچک» را نیز در کارنامه‌اش دارد.
یکشنبه ۱۵ بهمن ۱۳۹۱ - ۱۴:۴۵
نظر شما