به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، سیروس نیرو، شاعر و تنها شاگرد زنده نیما یوشیج با بیان وجوهی از دیدگاه‌ها و عقاید نیما گفت: حزب توده تعدادی از اعضایش را که به نیما نزدیک بودند ترغیب کرد تا نیما برای حزب توده شعر بنویسد، اما نیما در طول عمرش هیچ گاه دست به چنین کاری نزد.
 
وی افزود: آن زمان نیما مخالف دستگاه حاکم بود و هر که را که با دستگاه مخالفت می‌کرد، انگ توده‌ای بودن به او می‌چسباندند. این انگ را به نیما هم چسباندند اما ما و دور و بری‌های نیما می‌دانستیم که همه این حرف‌ها به پشیزی نمی‌ارزد و پایه منطقی ندارد.

نیرو افزود: البته هستند شاعرانی که نیمی از دیوانشان در مدح ائمه(ع) و حضرت علی(ع) است، اما نیما اهل افراط و تفریط نبود و شخصیت معتدلی داشت. او پا را از این فراتر نگذاشت و به سرودن چند قطعه رباعی و یک غزل درباره حضرت علی(ع) بسنده کرد. نیما از خانواده‌ای مذهبی برآمده بود و یک مسلمان واقعی به حساب می‌آید.

وی ادامه داد: نیما در دوره قاجار به دنیا آمد و در زمان سلطنت رضاخان بزرگ ‌شد. ایرانی‌ها در آن زمان بیش از هر دوران قبل از آن مذهبی بودند. در ایران حرم امام رضا(ع) و بیش از 50 امامزاده، پدر شعر نو فارسی را در چند قطعه شعر بی‌نظیر به سمت سنت‌های دینی کشاند. اما چون نیما در سال 1316 زبان فرانسه را خوب می‌دانست، تجددگرا محسوب می‌شد و نخستین شعرش را به نام «ققنوس» در همان سال‌ها سرود. من اول پیش امیری فیروزکوهی می‌رفتم و بعدها بود که با نیما آشنا شدم. نیما قصاید زیادی هم در مدح بزرگان دین داشت که هر کدام در جای خود مثال‌زدنی است.

نیرو گفت: در شعر معروفی که با این دو بیت شروع می‌شود، نیما درجه ارادت خود را نسبت به مولا علی(ع) نشان می‌دهد: «گفتی ثنای شاه ولایت نکرده‌ام/ بیرون ز هر ستایش و حد و ثنا علی است/ چونش ثنا کنم که ثنا کرده خداست/‌ هر چند چون غلات نگویم: خدا علی است.»

نیرو افزود: با این شعر نیما نشان می‌دهد که به علی‌اللهی‌ها اعتقادی ندارد و منظور از «غلات» در شعرش همین آدم‌ها هستند. منظور نیما از این کلمه کسانی است که غلو می‌کنند و می‌گویند: «خدا را علی نمی‌دانیم و او را جدا از علی هم نمی‌دانیم!».

سراینده مجموعه شعر «رد پا» گفت: نیما اهل افراط و تفریط نبود. نگاهش نسبت به غلات حاکی از همین نگرش اوست.

سیروس نیرو متولد 1309 است. او نخستین مجموعه شعر خود را در سال 1334 با عنوان «سحر» به چاپ رساند. از دیگر آثار او باید به «شاهکارهای شعر معاصر»(1337)، «جاده»(1350)، «بهار از پنجره»(1356)، «از کودتا تا انقلاب»(1358)، «گنج مراد»(تفسیر غزل های حافظ 1362) و «با تهاجم باد»(1367) اشاره کرد.