فرهنگ وابستگی 

آیا فرانسوی‌ها هنوز هم شایستگی این نام را دارند؟ آیا تفکر و تولید هنری آنان همچنان در آن سطوحی که بوده قرار دارد؟ در حالی که از این که از «استثناهای فرهنگی» جهان هستیم، خوشحالیم، اما به نظر می‌رسد که اکنون در سراشیبی سقوط قرار گرفته باشیم؛ به ویژه د رخارج از کشور که برخی ابهام‌های بسیار جدی درباره آینده کشور مولیر و ولتر و هوگو مطرح می‌کنند. تایم [1] یکی از مجلات مهم خبری آمریکایی است که هفت ماه پس از به قدرت رسیدن نیکلا سارکوزی [2]، نخستین گلوله را شلیک کرد.
21 نوامبر 2007، تدونالد موریسون روزنامه‌نگار تایم، در مقاله‌ای با عنوان «مرگ فرهنگ فرانسوی»، وضعیت وحشتناکی را ترسیم کرد که بر «پارادوکس فرانسوی» تکیه دارد و نوشت: «هیچ‌کس فرهنگ را بیش از فرانسوی‌ها جدی نمی‌گیرد؛ در این راه هم، سخاوتمندانه سرمایه‌گذاری می‌کنند؛ با سهمیه و معافیت مالیاتی، آن را نوازش می‌دهند؛ رسانه‌های فرانسوی جایگاه وسیعی را چه در امواج رادیو و چه در ستون روزنامه‌ها به آن اختصاص می‌دهند... اما یک مسئله وجود دارد. تمامی این کانال‌های مهمی که در جنگل فرهنگی فرانسوی شمارش می‌کنیم، در جهان گسترده، چندان محلی از اعراب ندارند. پیش از این، فرانسه به سبب فوق‌العادگی نویسندگان و هنرمندان و موسیقی‌دانانش، مورد تحسین همگان بود، ولی امروزه قدرتی است که در بازار فرهنگ جهانی، رو به پژمرده شدن می‌رود.»

صفحه 329 و 330/ سارکوزی، اسرائیل و یهودیان/ پل اریک بلانرو/ ترجمه غلامرضا منتظمی/ نشر سیمای پارسا/ چاپ اول/ سال1391/ 448 صفحه/ 18000 تومان