بخت‌برگشتگان 

«ای کوفیان بدا به حالتان! حسین را تنها گذاشتید و او را، همراه فرزندان و یارانش کشتید و اموال‌شان را به تاراج بردید و برای خود برداشتید و زنانش را اسیر کردید و چنین خوار و نزار کردید. مرگ و هلاکت بر شما باد که حسین را وانهادید و در رکاب دشمنش شمشیر زدید. وای بر شما! آیا می‌دانید چه بر سر خود آوردید؟ آیا پشت شما سنگینی این گناه بزرگ را تاب خواهد آورد؟ پاک‌ترین خون را ریختید و مقدس‌ترین حرمت‌ را شکستید. جامه از دخترکان بی‌پناه ربودید و اموال زنان را غارت کردید. آیا می‌دانید چه کردید؟ می‌دانید چه کسی را کشتید؟ او بهترین مردان، پس از پیامبر خدا و وصی او بود. آگاه باشید که حزب خدا پیروز است و حزب شیطان زیانکار.»
این جمله‌های کوبنده و دردناک، فریادهای ام‌کلثوم بر سرکوفیان است. مردم کوفه، این سرزنش‌ها را می‌شنیدند و می‌گریستند. زنان، موهای خود را پریشان کردند و خاک بر سر خود ریختند و ناخن به چهره کشیدند. مردان، انگشت حسرت می‌گزیدند و اشک می‌ریختند. کوفه هرگز چنین روزی به خود ندیده بود و شاهد آن‌همه گریه و زاری نبود. کوفیان، به یاد می‌آوردند که چگونه مسلم را تنها گذاشتند و چگونه حسین(ع) را تسلیم ابن زیاد کردند و به زبان حال می‌گفتند:
آیین تقوا ما نیز دانیم
اما چه چاره با بخت گمراه

صفحه 60 و 61/ ریحانه‌های دشت خون/ زهرا بابایی/ سازمان چاپ و نشر/ چاپ اول/ سال1391/ 80 صفحه/ 1400 تومان