به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) احمد دهقان در «پرسه در خاک غریبه» سراغ جبهه‌های سرد و برف گرفته غرب کشور رفته است و داستانی بدیع را در این منطقه روایت می‌کند که در سطر سطر آن انتظار و میخکوب شدن روی واژه‌ها و صحنه‌ها نصیب خواننده می‌شود.
سبک داستانی دهقان در این رمان که به گفته خود او نوشتنش دغدغه 10 سال از عمر وی بوده است، به پختگی کامل رسیده است. به این معنی که او در این اثر جذابیت در روایت را در کنار چیره‌دستی مثال زدنی‌اش در خلق موقعیت‌های داستانی و نیز طنز بیانی‌ای را که از دهقان سراغ داریم چنان در هم آمیخته که مخاطب او در هیچ بخش از خوانش این متن احساس نمی‌کند که یکی از این سه رویکرد بر دیگری توفق پیدا کرده باشد.
از سوی دیگر این رمان را می‌توان سرآغازی برای خلق آثار داستانی جدی و هنرمندانه بر پایه حقایق موجود در دفاع مقدس به دور از هر نوع مقدس‌‌مابی و تصویرسازی‌های گنگ و غیر شفاف دانست که چیزی جز ایجاد نوعی تقدس مجازی پیرامون این واقعه در درون خود ندارند.
احمد دهقان پیش از این و در یکی از معدود مصاحبه‌هایش در مورد این رمان گفته بود: در این رمان سعی کردم واقعیت جنگ را نشان دهم. می‌گویند وقتی اسپیلبرگ فیلم نجات سرباز رایان را در کنار سربازان جنگ نورماندی دید و تأیید آنها را شنید، غرق لذت شد. من هم می‌خواستم هر کس که جنگ را دیده بگوید این خودش است. همین بود. خیلی‌ها جنگ را اغراق‌آمیز یا کاریکاتوری می‌بینند. واقعیت جنگ درست در میان آتش است. در اینجاست که آدم‌ها ماهیت درونی خود و جوهرشان را نشان می‌دهند. در این جنگ و آتش است که مادری پس از چند روز فرزندش را به زمین می‌گذارد و می‌بیند چند روز است این بچه مرده. تمام سعی من این بود که جنگ را واقعی نشان دهم. صحنه گلوله باران جاده ماووت، صحنه‌ای که لشکر و گردان‌ها و گروهان‌ها پشت جاده در برف دراز کشیده و بمباران می‌شدند، حتی صحنه لیسیدن خون تازه توسط سگ‌ها، همه چهره زمخت جنگ را نشان می‌دهد و در این میان زکریاست که دائم در پی کمک به زخمی‌هاست و بهرام سعی می‌کند خنده به لب دیگران بیاورد. اگر زکریا امدادگر خوبی در این آشوب باشد همه عمر می‌تواند برای انسان‌ها امدادگر مناسبی باشد. یا جمال فرمانده‌ای است که همه فکر و ذکرش بچه‌های دسته است و می خواهد آنها آسیبی نبینند. الله مرادی که فقط به فکر حیوان‌هاست و با نگاه روستایی وارد جنگ شده و بقیه را شهری و دست و پا چلفتی می‌بیند... تمام تلاشم این بود که صحنه‌ها واقعی باشند و آدم‌ها واقعی کنش و واکنش نشان دهند و مصنوعی نباشند؛بترسند؛ بلرزند ولی وقتی از صحنه‌ها بیرون آمدند بفهمند که چه اتفاقی افتاده است؛ این می‌تواند برای همه آدم‌ها تکرار شود.
رئالیسم احمد دهقان در روایت از جنگ را در پس این جملات می‌توان به سادگی درک کرد. رئالیسمی که شاید گزاف نباشد اگر در قامت مقایسه با سایر نویسندگان حاضر در عرصه دفاع مقدس بتوان صفت جادویی را نیز به آن داد. جادویی که نه از دل متفاوت بودن عبارات و صحنه‌ها و رویدادها در داستان‌هاي دهقان ظاهر می‌شود، بلکه رئالیسمی که ناشی از بیان حقیقی، تلخ و البته به‌جا و زیبای دفاع مقدس توسط دهقان است و شاید همین موضوع باشد که وی را وا داشته تا در میان تمامی سال‌های گذشته از حیات ادبی‌اش و تا زمان کشف و ثبت نکردن تمامی بسترهای داستانی موجود در این حادثه شگرف، سراغ موضوع و رویداد دیگری نرود.
انتشارات «کتاب نیستان» چاپ دوم رمان «پرسه در خاک غریبه» را در قطع رقعی، 236 صفحه با بهای 130هزار ریال منتشر کرده است.
سبک داستانی دهقان در این رمان که به گفته خود او نوشتنش دغدغه 10 سال از عمر وی بوده است، به پختگی کامل رسیده است. به این معنی که او در این اثر جذابیت در روایت را در کنار چیره‌دستی مثال زدنی‌اش در خلق موقعیت‌های داستانی و نیز طنز بیانی‌ای را که از دهقان سراغ داریم چنان در هم آمیخته که مخاطب او در هیچ بخش از خوانش این متن احساس نمی‌کند که یکی از این سه رویکرد بر دیگری توفق پیدا کرده باشد.
از سوی دیگر این رمان را می‌توان سرآغازی برای خلق آثار داستانی جدی و هنرمندانه بر پایه حقایق موجود در دفاع مقدس به دور از هر نوع مقدس‌‌مابی و تصویرسازی‌های گنگ و غیر شفاف دانست که چیزی جز ایجاد نوعی تقدس مجازی پیرامون این واقعه در درون خود ندارند.
احمد دهقان پیش از این و در یکی از معدود مصاحبه‌هایش در مورد این رمان گفته بود: در این رمان سعی کردم واقعیت جنگ را نشان دهم. می‌گویند وقتی اسپیلبرگ فیلم نجات سرباز رایان را در کنار سربازان جنگ نورماندی دید و تأیید آنها را شنید، غرق لذت شد. من هم می‌خواستم هر کس که جنگ را دیده بگوید این خودش است. همین بود. خیلی‌ها جنگ را اغراق‌آمیز یا کاریکاتوری می‌بینند. واقعیت جنگ درست در میان آتش است. در اینجاست که آدم‌ها ماهیت درونی خود و جوهرشان را نشان می‌دهند. در این جنگ و آتش است که مادری پس از چند روز فرزندش را به زمین می‌گذارد و می‌بیند چند روز است این بچه مرده. تمام سعی من این بود که جنگ را واقعی نشان دهم. صحنه گلوله باران جاده ماووت، صحنه‌ای که لشکر و گردان‌ها و گروهان‌ها پشت جاده در برف دراز کشیده و بمباران می‌شدند، حتی صحنه لیسیدن خون تازه توسط سگ‌ها، همه چهره زمخت جنگ را نشان می‌دهد و در این میان زکریاست که دائم در پی کمک به زخمی‌هاست و بهرام سعی می‌کند خنده به لب دیگران بیاورد. اگر زکریا امدادگر خوبی در این آشوب باشد همه عمر می‌تواند برای انسان‌ها امدادگر مناسبی باشد. یا جمال فرمانده‌ای است که همه فکر و ذکرش بچه‌های دسته است و می خواهد آنها آسیبی نبینند. الله مرادی که فقط به فکر حیوان‌هاست و با نگاه روستایی وارد جنگ شده و بقیه را شهری و دست و پا چلفتی می‌بیند... تمام تلاشم این بود که صحنه‌ها واقعی باشند و آدم‌ها واقعی کنش و واکنش نشان دهند و مصنوعی نباشند؛بترسند؛ بلرزند ولی وقتی از صحنه‌ها بیرون آمدند بفهمند که چه اتفاقی افتاده است؛ این می‌تواند برای همه آدم‌ها تکرار شود.
رئالیسم احمد دهقان در روایت از جنگ را در پس این جملات می‌توان به سادگی درک کرد. رئالیسمی که شاید گزاف نباشد اگر در قامت مقایسه با سایر نویسندگان حاضر در عرصه دفاع مقدس بتوان صفت جادویی را نیز به آن داد. جادویی که نه از دل متفاوت بودن عبارات و صحنه‌ها و رویدادها در داستان‌هاي دهقان ظاهر می‌شود، بلکه رئالیسمی که ناشی از بیان حقیقی، تلخ و البته به‌جا و زیبای دفاع مقدس توسط دهقان است و شاید همین موضوع باشد که وی را وا داشته تا در میان تمامی سال‌های گذشته از حیات ادبی‌اش و تا زمان کشف و ثبت نکردن تمامی بسترهای داستانی موجود در این حادثه شگرف، سراغ موضوع و رویداد دیگری نرود.
انتشارات «کتاب نیستان» چاپ دوم رمان «پرسه در خاک غریبه» را در قطع رقعی، 236 صفحه با بهای 130هزار ریال منتشر کرده است.
نظر شما