عبدالحسین آذرنگ در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) عنوان کرد: معمولاً در تمام کشورها کتابخانه‌های مختلفی وجود دارد که هرکدام کارکرد خاص خود را دارند، که این گستره از کتابخانه‌های تخصصی گرفته تا کتابخانه‌های دانشگاهی، کتابخانه‌های کشاورزی و حتی کتابخانه‌های زندان‌ها ادامه دارد اما کتابخانه‌های عمومی در همه جای دنیا همان‌طور که از نام آن پیداست، به عموم مردم جامعه اختصاص دارد.

آذرنگ با تأکید بر این‌که استفاده از کتابخانه عمومی حق شهروندان است، افزود: من به عنوان یک شهروند حق استفاده از کتابخانه عمومی را دارم و این کتابخانه باید در دسترس من باشد؛ این در حالی است که در محله‌ای که زندگی می‌کنم تا شعاع پنج کیلومتری، کتابخانه‌ای وجود ندارد.

وی ادامه داد: در کشورهای پیشرفته این مورد جزو حقوق شهروندی است که فاصله خانه‌ها تا اولین کتابخانه عمومی به‌صورت پیاده نباید بیش از 30 دقیقه و به‌صورت سواره بیش از 10 دقیقه باشد؛ البته با تاکید بر این اصل که  رشد کمی این کتابخانه‌ها باعث افت کیفی آنها نشده است و ارائه خدمات که بخش مهم کار کتابخانه‌ها را تشکیل می‌دهد در بالاترین سطح خود وجود دارد.

این پژوهشگر با اشاره به ضرورت در دسترس بودن کتابخانه‌ها افزود: این موضوع در کشور ما مستلزم این است که مدیران، مسئولان و سیاستگذاران نقشه شهر را پهن کنند و کتابخانه‌ها را در نقاط مختلف پراکنده کنند؛ همان‌طور که این پراکندگی برای ایستگاه‌های اتوبوس، بازار تره بار و سوپرمارکت‌ها پیش‌بینی می‌شود، کتابخانه‌های عمومی نیز باید جایگاه خود را در شهرها پیدا کنند.

وی در تشریح عوامل متعددی که در عدم شکل‌گیری این روند دخیل است، گفت: به‌طوری‌که برخی ضرورت وجود کتابخانه‌ها را حس کرده و برخی حس نکرده‌اند، برخی تصمیم بر احداث آن گرفته و برخی نگرفته‌اند، گروهی بودجه به آن اختصاص داده و  گروهی نیز نداده‌اند؛ همین‌طور شاید در برخی موارد مطالبه‌ای برای داشتن کتابخانه وجود نداشته که به‌طور کلی به وضع حاکم به مسائل اجتماعی مربوط می‌شود که پیچیدگی‌های خاص خود را دارد.