خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، رضا قنبری:  سینا به‌منش از نظر تعداد کتاب، یکی از کم‌کارترین شاعران دو دهه‌ اخیر است! در طی دو دهه شاعری، از او فقط سه کتاب منتشر شده، اما حضور شعری او در مجامع ادبی و مجلات ادبی پیوسته و مثبت بوده. «همه‌ آنچه نگفتی» سومین و جدیدترین کتاب این شاعر است که در این سال‌ها شعرهای کوتاهش مخاطبان زیادی داشته و دارد. این کتاب را نشر نیماژ منتشر کرده و کوتاه‌نویسی، ساده‌نویسی، حضور «منِ راوی» (منِ شاعر) در شعرها، و نگاهی طنزدار، از خصوصیات مهم و چشم‌گیر شعر سینا به‌منش و شعرهای این کتاب است:
«انتظار زیادی ندارم/ فقط کاری کن/ زمین سریع‌تر بچرخد/ زمان انتظار مرا کم کن/ در کم کن». (شعر جمعه، ص25)
طنز به شکل همیشگی در شعرهای به‌منش وجود دارد؛ طنزی که گاه برای نشان دادن یک وضعیت، گاه برای واکاوی یک وضع یا موضوع حضور و ظهور دارد، و گاه خودش یک «وضعیت» و «موقعیت» می‌شود:
«نه زبان هم را می‌فهمیم/ نه نگاه هم را می‌بینیم/ تنها وجه اشتراک ما/ وجه رایج کشور است». (شعر تنها، ص 44)
این عنصر طنز گاه همان وظیفه‌ کهن و کلاسیک خود را انجام می‌دهد، یعنی شرح دیگرگون شده‌ «تراژدی» و نشان دادن «پارادوکس‌ها» و پایه‌ساز «فضایِ پارادوکسیکال»:
«بازنده منم/ که در را بازمی‌گذارم/ که شاید بازگردی./ دزد هم که بیاید/ چیز مهمی برای بردن پیدا نمی‌کند/ مهم من بودم/ که تو بُردی» (شعر بازی، ص 114)
در واقع شاید یکی از مهمترین عوامل در جذب مخاطب برای شعرهای این شاعر، و فاکتور «طنز» و «موضوعات اجتماعی» شعرها هست. او مخاطب را با فرم و زبان گرایی درگیر نمی‌کند، بلکه مخاطب را با لایه‌ درونی شعر درگیر می‌کند و او را به عمق یک وضعیت و موضوع پرتاب می‌کند؛ وضعیت‌ها و موضوعاتی که با عنصر طنز و با نگاه ادارکی ـ انتقادی، مورد تشریح و کالبدشکافی قرار گرفته‌اند:
«هر روز/ جدا از هرچه دوست دارم/ پشت یک میز هبوط می‌کنم/ در پیِ نان/ آدم/ مجازات گندم هنوز ماست». (شعر هبوط، ص 44)
«... بابا کوچک نبود/ بابا بزرگ بود/ بابا همه‌ الفبا را می‌دانست/ بابا هیچ گاه مشق شب نمی‌نوشت/ بابا روز را دوست داشت/ بابا بزرگ بود/ برده نبود/. «ب» کوچک بزرگ بود/ بابا بادبادک نبود ـ بازیچه‌ی بادها...» (بخشی از شعر «ب»، ص 64)

کتاب شعر «همه آنچه که نگفتی» بخشی از شعرهای ده سال اخیر به‌منش است و در آن چند شعر بلند (به مفهوم بلندتر از شعرهای کوتاه او، نه به مفهوم مشخص و کلان شعر بلند) هم به چشم می‌آید که نشان‌گر شروع تجربه‌ جدید او در شعر غیرکوتاه است؛ هرچند این شعرهای بلند اثرگذاری و وجه هنری و شعری شعرهای کوتاه او را ندارد، اما به سهم خودشان در این کتاب یک اتفاق خوب محسوب می‌شوند؛ زیرا آغاز بر تجربه‌گری سینا به‌منش در حوزه‌ای غیر از شعر کوتاه هستند؛ هرچند ما به‌منش را شاعری کوته‌نویس می‌شناسیم، شاید به زودی او را در صف شاعرانی ببینیم‌ به ضرورت و به فضا، هم شعر کوتاه هم شعر بلند می‌گویند.