ابومحبوب به خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: حافظ در زمانه خود نیز می‌دانست که شاعری جهانی است و در همان زمان هم این احتمال را می‌داد که شعرش در خارج از مرزهای ایران و فارس خوانده شود.

وی افزود: حافظ می‌دانست خارج شدن شعرش از ایران و فارس به همان معنای جهانی شدن است و در جایی می‌گوید: «شکر شکن شوند همه طوطیان هند/ زین قند پارسی که به بنگاله می‌رود». حافظ در غزل‌های خود به مسائل انسان و جامعه انسانی می‌پردازد. این مسائل میان انسان‌ها مشترک است. شاید به دلیل مطرح کردن همین مسائل انسانی است که بسیاری از متفکران و نوابغ مانند حافظ جهانی شده‌اند.

این پژوهشگر ادبیات کلاسیک اضافه کرد: همان‌طور که شکسپیر و گوته برای ایرانی‌ها بزرگ‌اند و ما آن‌ها را می‌شناسیم، حافظ نیز برای انگلیسی‌ها و آلمانی‌ها شناخته شده است. حافظ در واقع پیامبر ادبیات و فلسفه خودش است.

ابومحبوب توضبح داد: حافظ منتقد جامعه است، اما مصلح اجتماعی نیست. در واقع هر مصلحی منتقد جامعه است، اما الزاماً هر منتقدی مصلح اجتماعی نیست. مصلح کسی است که توانسته اصلاحی در جامعه ایجاد کند. حافظ کارش انتقاد اجتماعی و مطرح کردن اخلاق اجتماعی است.

این استاد دانشگاه یادآور شد: مصلح اجتماعی تعریف سیاسی دارد و در قلمرو ادبیات نمی‌توان حافظ را مصلح اجتماعی دانست.

احمد ابومحبوب متولد تهران است. وی در نخستین سال‌های بازگشایی دانشگاه بعد از انقلاب فرهنگی، در رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران پذیرفته شد و بعدها در دانشگاه به تدریس پرداخت. «دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی»، «ساخت زبان فارسی»، «کالبد شناسی نثر»، «عروض و قافیه و نقد ادبی»، «یک حبه قند فارسی (10 جلد)»، «فرهنگ چهار زبانه علوم اجتماعی»، «درهای و هوی باد»، «گهواره سبز افرا»، «کک کوهزاد»، «معروف کرخی» و «فمینیسم‌های ادبی» نام کتاب‌های اوست.

پیشینه این پرونده در ایبنا 

گفت و گو با نصرالله امامی و حسن ذوالفقاری را بخوانید