خبرگزاری کتاب ایران ( ایبنا ) _ مسعود احمدی: هنرمند فقید، فریدون مشیری، ازجمله شاعرانی است که کمتر به اثرگذاریِ او بر شعر معاصر توجه شده است. آن شاعرِ شریف که از پیروان و شاگردانِ پدر شعر نو «نیما» محسوب می‌شد، با شعری موزون، سیّال و روان، پلی ساخت میان شعر کلاسیک و اشعارِ آخرینِ نیما که برجسته‌ترین و بعضاً دیریاب‌ترینِ آثارِ اویند. به عبارتی فریدون مشیری واسطه درک و فهمِ شعر نیما و شاگردانِ بایستهٔ او شد.

آن سال‌ها که من اگرنه نوجوان، که در ابتدای جوانی بودم، درکِ شعرِ نیما و پاره‌ای از آثارِ امثال خویی و شاملو و اخوان، چندان سهل و آسان نبود. باید مشیری‌هایی می‌بودند که از یک تغزّلِ جوان‌پسند، راهی به بن‌بست‌های شعر نیما و شاگردانش می‌گشودند. بگذریم که بسیاری از آنان که یک‌شبه دانا شده‌اند، نمی‌دانند که مکتب رمانتیسم در ابتدای امر، نهضتی انقلابی بود علیه سرمایه‌داری و تبعاتِ دهشتناکی چون سلب هویّت، فردیّت، و ویژگی‌های انسانی چون عواطف، احساسات و... و نمی‌دانند که این نهضتِ به قول لوکاچ ضدّسرمایه‌داری، نخست توسط برادران شلگل در آلمان پای گرفت و سپس در انگلستان و فرانسه.
و لاجرم، اگر رمانتیک‌های آلمانی بر احیای هویّت و روابط انسانی که رو به زوال بود، تأکید می‌ورزیدند، رمانتیک‌های انگلیس از جمله کولریچ، بر بازیافتِ تخیّل و رمانتیست‌های فرانسوی بر بازآفرینیِ احساسات و عواطف انگشت نهادند. همین جهل باعث شده است که عده‌ای از کسانی که یک‌شبه دانا شده‌اند، شاعران بزرگی مثل نوالیس، کولریچ و وردورث را نشناسند و از کلمه رمانتیک، به مثابه حربه‌ای برای سرکوبِ دیگراندیشان و دیگرنویسان استفاده کنند. و شاعر فقید مشیری، همیشه با همین اتهام مورد سرزنش واقع شده است.

امثال شعر «کوچه» وی را به یاد بیاوریم، و نسلی را که ازاین‌گونه اشعار، به‌جایی رسیده‌اند که پاره‌ای از آنان، خود از سرآمدانِ شعر امروز شده‌اند.