به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) از قم، کتاب «سنت حسنه اسلامی-ایرانی جلسات خانگی قرآن» ضمن اشاره به مسائلی درباره «جلسات خانگی قرآن» به ترسیم گوشه‌ه­ایی از این سنت ارجمند نبوی(ص) می ­پردازد.

در بخشی از این کتاب آمده است: «جلسات خانگی قرآن» به عنوان مردمی‌ترین و خودجوش‌ترین ساز و کار فعالیت قرآنی در کشور، نهادی است که به شهادت روایات، مُبدع آن شخص پیامبر(ص) و مبدأ آن خانه و خانواده آن حضرت بوده است.

در بخش دیگری از آن می‌خوانیم که روایات نشان می‌دهد، اولین «مکتب‌خانه» را به معنای «خانه محل آموزش قرآن» رسول خدا(ص) بنیان نهاد؛ آن گاه که با حالتی متأثر از ادراک وحی، از غار حراء فرود آمد و به خانه بازگشت و آیات نازل شده را بر خانواده خویش تلاوت فرمود؛ به این ترتیب، نخستین «جلسه خانگی قرآن» شکل گرفت و نهضت «مکتبِ قرآنی خانه‌ها» آغاز شد.

نویسنده در فصل اول کتاب با عنوان کلیات، به بیان اهمیت توجه به نهاد جلسات خانگی قرآن و ضرورت توسعه فرهنگ برگزاری جلسات خانگی پرداخته است.

در فصل دوم، ضمن بررسی تاریخچه برگزاری جلسات خانگی قرآن از صدر اسلام تاکنون، گوشه ­ای از فرهنگ ارتباط خانگی با قرآن در سیره پیامبر(ص) و اهل ­بیت(ع) از جوامع حدیثی و منابع تاریخ اسلامی استخراج و تبیین شده است.

فصل سوم کتاب، به ارائه تعاریف و اصطلاحات مورد نیاز در حوزه جلسات خانگی قرآن می ­پردازد و به بررسی جایگاه جلسات خانگی در نظام آموزش قرآن کشور و میان سایر نهادهای فعال قرآنی و نیز در منشور توسعه فرهنگ قرآنی پرداخته است؛ همچنین به کارکردهای مختلف آموزشی، تربیتی، تبلیغی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی جلسات خانگی اشاراتی دارد.

در فصل چهارم، به منظور شناخت هرچه بهتر این نهاد قرآنی مردمی، انواع و اقسام جلسات خانگی قرآن در حال حاضر، شناسایی و تقسیم‌­بندی شده است.

نویسنده در فصل پنجم کتاب، برخی از آثار و ویژگی‌های عام و خاص جلسات خانگی قرآن را برشمرده است و در فصل ششم به ارائه راهبردها و راهکارهای توسعه فرهنگ جلسات خانگی در جامعه پرداخته و در پایان، به برخی از موانع و آسیب­های گسترش جلسات خانگی قرآن اشاره داشته است.