خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)_علی اصغرسیدآبادی: علی‌اشرف درویشیان یکی از برجستگان نسلی از نویسندگان ایرانی است که دغدغه‌شان نوشتن از کودکان ستمدیده و زنان و مردان رنج‌کشیده بود. این دغدغه به تناسب حال و هوای آن سال‌ها رنگ و بوی سیاسی و چپ‌گرایی داشت و بازارش بسیار پررونق بود. حتی در سال‌های پس از انقلاب نیز این دغدغه به بخشی از نویسندگان مذهبی منتقل شد و تمام دهه ۶۰ نوشتن از فقر و رنج بیش از هر موضوع دیگری در ادبیات کودک و نوجوان تکرار می‌شد.

شاید همین تکرار زیاد، در کنار افول چپ‌گرایی در عرصه جهانی و به تبع آن ملی از اواخر دهه ۶۰ باعث شد که این موضوع کم‌کم از ادبیات کودک و نوجوان حذف شود. 

کارنامه علی‌اشرف درویشیان البته به ادبیات کودک و نوجوان محدود نیست و در داستان بزرگسال و هم‌چنین گردآوری افسانه‌های ایرانی نیز نام‌آور است، اما اگر امروز در جست و جوی میراثی از او باشیم تا به کارمان بیاید، توجه به زندگی ستمدیدگان و رنج‌کشیدگان و محرومان در ادبیات کودک است.

امروز نویسنده‌ ایرانی را نمی‌شناسیم که آثارش بازتاب دهنده زندگی این بخش از جامعه باشد و مورد توجه باشد. کوکان و نوجوانان ایرانی شناختی از زندگی کودکان و نوجوانان طبقات محروم ندارند، نه در ادبیاتشان و نه در فیلم‌هایشان. البته که پیشنهادم برگشتن به ادبیات حزبی آن دوره یا روستایی نویسی دهه ۵۰ و ۶۰ نیست، اما جای ادبیات کودک و نوجوان واقع‌گرایی که بازتاب دهنده زندگی امروز این بخش از جامعه باشد، خالی است.

در غیاب این ادبیات، متاسفانه در سال‌های اخیر با موجی از آثار ترجمه‌ای رو به رو هستیم که بازتاب دهنده زندگی و دغدغه‌های کودکان و نوجوانان طبقه متوسط آمریکایی است. طبیعی است که کسی مثل من مخالفتی با ترجمه نداشته باشد، اما نمی‌توان فقط به یک پنجره برای تماشا قناعت کرد، حتی اگر - به فرض - این پنجره به زیباترین منظره‌ باشد. 

در این وضعیت علی‌اشرف درویشیان به رغم این‌که ممکن است، ادبیات کودک و نوجوانش مد روز نباشد، چیزی برای ما دارد. شاید توجه به این بخش از میراث او کمک کند، کودگان مسئول‌تری داشته باشیم.
(منبع: کانال شخصی نویسنده)