عباس پژمان نویسنده و مترجم، در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)،گفت: یکی از نویسندگان جدیدی که در یک سال گذشته او را شناختم، نسترن مکارمی است. هنوز هم شناختنِ هر نویسندۀ خوبی اتفاق خوبی است که برایم می افتد و احساسی را برایم زنده می‌کند که بیش از چهل سال پیش با خواندنِ اولین داستان­‌ها و رمان‌ها با آن آشنا شدم.

 نویسنده رمان "تالار فرهاد" عنوان کرد: "شب­‌نشینی بعد از مراسم تدفین" آن نیست که در ظاهر نشان می‌دهد. من زیبایی آن را وقتی احساس کردم که فهمیدم برای یکی از شخصیت‌های آن، که اسمش منصور است، واقعاً چه اتفاقی می­ افتد. اما نویسنده نمی‌­خواهد این را چندان واضح بگوید. برای همین است که شاید بعضی خوانندگان و منتقدان این رمان را بخوانند، اما ندانند بالاخره منصور چه شد. شاید با خود بگویند گم شد.



مترجم "کاناپه‌ی قرمز" درباره این رمان گفت: نویسنده نشانه­‌های نسبتاً زیادی از سرنوشت منصور در داستان باقی گذاشته است. فقط خواننده باید بتواند آنها را بشناسد. وقتی آنها را شناخت، خواهد دید آنچه در ظاهر این داستان می­‌گذرد یک چیز است و آنچه با این نشانه‌ها نوشته می­‌شود چیز دیگری است. آنچه با این نشانه­‌ها نوشته می­‌شود، داستان عاشقانه­‌ای است که کمتر نویسنده­‌ای موفق به نوشتن آن می­‌شود.

پژمان درباره نوع روایت این رمان اینگونه توضیح داد: این رمان داستانی است که تقریباً بدون گفتن، گفته می­‌شود. آنچه در ظاهر شب‌نشینی روایت می­‌شود بیشتر برای این است تا آن اتفاق اصلی را برای خواننده باورپذیر کند.کلاً توصیف جزئیاتی که به هر نحوی می­‌توانند به یک اتفاق مربوط شوند، مخصوصاً توصیف دقیق آن­ها، خیلی به واقع نمایی آن كمك می‌كند. حتی اگر این اتفاقی که نویسنده می­‌خواهد آن را باورپذیر کند اتفاق شگفت‌انگیزی باشد و آن جزئیاتی که توصیف می­‌شود فقط ارتباط­‌های حاشیه‌ای با آن داشته باشند و به خود آن اتفاق چندان مربوط نباشند. برای همین است كه بسیاری از اتفاقات شگفت انگیز دنیای رمان با توصیف دقیق جزئیاتی همراه می­‌شود که به هر نحوی می‌توانند به آن مربوط باشند.