خبرگزاری کتاب ایران‌(ایبنا) افشین اعلاء، نویسنده:  یک چابهار است و یک عبدالحکیم بهار! اغراق نمی‌کنم. اگر هر شهر و دیاری یک عبدالحکیم داشت، بارهای بسیاری از دوش مسئولان فرهنگی آن سامان برداشته می‌شد. 

عبدالحکیم بهار، دوست شاعر و نویسنده بلوچم را از دهه شصت می‌شناسم. سال‌هایی که من جوان بودم و او نوجوان. پیش از دیدنش، نامه‌ها و شعرهایش را دیده بودم. در کانون، کیهان بچه‌ها و سروش نوجوان. همه می‌دانستیم که این نوجوان بلوچ، گوهری کمیاب است. 

 باید می‌دیدیمش. باید می‌شناختیمش. رفتیم و دیدیم. بسیار عزیزتر از آن بود که می‌پنداشتیم. نماد یک بلوچ اصیل ایرانی، با تمام ویژگی‌های منحصر به فرد مردم بلوچستان: نجابت، مهربانی، خونگرمی و مهمان نوازی. اما او در کنار تمام این صفات، به گوهر ادب و هنر نیز آراسته بود.

سال‌ها گذشته است، اما من هنوز چابهار را با عبدالحکیم بهارش می‌شناسم. سالی یک بار هم که شده خودم را به دیدارش می‌رسانم. جایی دنج در همسایگی اقیانوس، در حاشیه شهر چابهار، روستای رمین. روستایی که امروز به همت او قطب کتاب خوانی کودکان بلوچ شده است.

خدا می‌داند که عبدالحکیم بهار چه رنج‌هایی کشیده تا رمین به این شهرت برسد. او میزبانی از بچه‌های کتابخوان را از اتاق کوچکی در خانه‌اش آغاز کرد. بعد توانست به کمک خوبان، کانکسی را تهیه کند و کتابخانه‌اش را به آنجا ببرد. حالا اما آوازه این کتابخانه و بچه‌های کتابخوان چابهار و رمین، همه جا پیچیده است.

شاعران، نویسندگان، ناشران و مسئولان فرهنگی، خودشان را به چابهار می‌رسانند تا اعجاز مهربانی و سخت‌کوشی بهار را از نزدیک ببینند. کسی که با دست خالی و همت عالی‌اش بچه‌های بلوچ را به نماد کودکان اهل فرهنگ و هنر و مطالعه تبدیل کرده است. صد البته همسر مهربان، پسران دوست داشتنی و دختر نازنیننش هم در خلق این اتفاق زیبا شریک او بوده‌اند.

تا خودت به چابهار و رمین و خانه عبدالحکیم و کتابخانه بهار نروی، نمی‌دانی چه می‌گویم. باید همه بروند. باید به بهار و خانواده‌اش و به بچه‌های نازنین بلوچ کمک کنیم. قرار است کتابخانه بزرگی بسازند. همه کسانی که دلشان برای کتابخوان شدن بچه‌ها می‌تپد، باید دست به کار شوند. باید کمکشان کنیم!