خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا): نجف دریابندری یکی از دوست­داشتنی‌ترین و برجسته­‌ترین دوستان و همکارانی است که در یک دوره پنجاه‌و­چند ساله همواره مایه شادمانی و سرافرازی من بوده است.



شادمانی از این لحاظ که او بسیار نکته­‌سنج و طنزپرداز است و سرافرازی از این حیث که در سال 1387 که دوره «سیری در هنر ایران» از پروفسور پوپ آماده چاپ بود، کتابخانه ملی نمی­‌توانست نام هر 19 مترجم را در فهرست فیپا بیاورد. رویه آن بود که یکی از مترجمان و دیگران ذکر شود، گروهی از همکاران عقیده بر آوردن نام مترجمی که بیشترین مقالات را ترجمه کرده بود داشتند، و گروهی انتخاب به حکم قرعه را می­‌پسندیدند، و برخی تقدم و تأخر الفبایی را و بعضی هم کسی را که بیش از همه کتاب ترجمه کرده بود. اما سرانجام کسی انتخاب شد که ترجمه مقاله­‌هایش به نسبت کمتر ویرایش شده بود و او کسی جز نجف دریابندری نبود. درنتیجه در فهرست کتابخانه ملی در بخش شناسه ترجمه این  عبارت آمد: «مترجمان: نجف دریابندری [و دیگران]».

مرداد1397
سیروس پرهام