به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) نام رضوان ابوترابی برای اهالی شعر نامی بسیار آشناست و تا به امروز مجموعه شعرهای متعددی از وی چاپ و منتشر شده است. او به تازگی دست به انتشار رمانی به نام «کفش کهنه پشت در» زده که از سوی انتشارات نفیر منتشر شده است.

ابوترابی درباره این اثر به ایبنا گفت: این رمان را یک سال پیش نوشتم. رمانی عاشقانه است که جوانان را به پاک زیستن تشویق می‌کند و می‌خواهد انسان امروز را از دنیای مدرنی که ما را احاطه کرده است، نجات دهد.

وی ادامه داد: ما دوموضوع بی‌فرهنگی و بدفرهنگی داریم. متاسفانه بدفرهنگی در جامعه ما بسیار رایج شده است و این به جامعه و به‌خصوص جوانان ما آسیب می‌رساند. من سعی کردم در این کتاب اخلاق، رفتار و دوست‌داشتن را با زبان امروزی، اما با حال و هوای قدیمی به جوانان معرفی کنم و به آنها بگویم که عشق می‌تواند باشد، اگر تپش قلب‌شان را با صداقت و یکرنگی گذشتگان کوک کنند تا حداقل در دنیای نامهربانی‌ها کمتر آسیب ببینیم.

این شاعر با اشاره به موضوع نخستین رمانش اظهار کرد: طلاق‌ها و جدایی‌هایی که ما این روزها شاهد آن هستیم، آسیب بسیار جدی برای جامعه محسوب می‌شود و من به نوعی در این کتاب سعی کردم، جوانان را نسبت به این موضوع آگاه کنم.
 
وی افزود: رمان «کفش کهنه پشت در» یک قصه عاشقانه است و مخاطب با کاراکتری روبه‌روست که بعد از ازدواج معشوقه‌اش از شهر فرار می‌کند و بعد از 30 سال به دلیل دیدن یک خواب به شهرش برمی‌گردد و معشوقه‌اش را در شرایط بدی پیدا می‌کند. بعد از این یافتن شخصیت اصلی داستان در شرایطی به معشوقه‌ قدیمی خود رجوع می‌کند. همه می‌گویند معشوقه‌ات دیوانه شده است و این توانایی را ندارد تا با او زندگی کند. با همه این شرایط او گوشش به حرف‌های دیگران بدهکار نیست و می‌خواهد ساعتش را به 30 سال قبل برگرداند.
 
ابوترابی با اشاره به دلایل پرداختن به عشق در نخستین اثرش گفت: این نخستین رمان من است اما باز هم رمان خواهم نوشت و دست از عشق برنخواهم داشت تا به جوانان یاد دهم که همیشه در زندگی باید عاشق باشند. امروز همه روی مسائل اجتماعی تمرکز کرده‌اند؛ اما به نظرم آن چیزی که دنیا فراموش کرده، مهربانی است و اگر مردم دنیا به سمت مهربانی برگردند، دیگر هیچ مشکلی وجود نخواهد داشت.

این نویسنده در پایان و در توضیح تفاوت شعر و داستان گفت: شعر دنیای خودش را دارد و رمان هم دنیای دیگری دارد؛ اما احساس من این است که در رمان فضا برای آموزش بسیار باز است. شعر دست خود آدم نیست و به شکلی به انسان الهام می‌شود؛ اما رمان را ما می‌نویسیم و به همین دلیل در رمان تا حدودی نویسنده تعیین‌کننده است.