خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در قم - تقی متقی: آشنایی بنده با جناب استاد بابایی به سال‌های آغازین دهه ۶۰ باز می‌گردد؛ به جلسات هفتگی شعرخوانی و نقد شعر مرکز فرهنگی هنری دفتر تبلیغات اسلامی و سپس در برخی دروس حوزوی و در ادامه در محافل فرهنگی هنری دیگر.
 
در تمام این سال‌ها استاد بابایی با جدیت و پشتکار زایدالوصفی در حال آموختن و سپس آموزاندن یافته‌ها و اندیشه‌های خود بود.
 
او دروس حوزوی را بخوبی آموخت و با معارف اسلامی عمیقا آشنا شد. کلاس‌های آموزش نویسندگی و ویرایش برگزار و شاگردان فراوانی تربیت کرد. با مولانا و مثنوی معنوی و دیوان شمس و حافظ و دیگر بزرگان ادب پارسی شدیدا مانوس بود و سال‌ها جلسه شرح و تفسیر مثنوی داشت.
 
چندین دوره مدیر انجمن قلم حوزه بود و با بسیاری از مراکز علمی فرهنگی درون حوزوی و برون حوزوی در مباحث ویرایشی و نگارشی و پژوهشی همکاری کرد؛ و این همه، از او نویسنده‌ای توانا و متفکری صاحب‌رای و اندیشه ساخت.
 
کتاب «بهتر بنویسیم» او که حاصل تجربه سالیان طولانی تدریس نگارش و ویرایش است، از بهترین آثار تعلیمی در این حوزه به شمار می‌آید. چند عنوان از نگارش‌های او در چند دوره برگزاری کتاب سال حوزه، برگزیده این عرصه بوده است.
 
به تحقیق می‌توان ادعا کرد که در میان حوزویان معاصر، نوشته‌های او از زیباترین، شیواترین، شیرین‌ترین و خواندنی‌ترین آثار است.
 
استاد بابایی به عنوان اندیشمندی دینی، همواره دغدغه اسلام ناب، به دور از پیرایه‌ها و خرافات را وجهه همت دانش و پژوهش و سخنرانی‌هایش قرار می‌داد. آزاد اندیشی و انتقاد پذیری نیز دو ویژگی ممتاز استاد بابایی در عرصه فرهنگ و سیاست بود.

مشرب ذوقی او که ریشه در آثار عرفانی کهن ادبیات فارسی دارد، عطر قلمش را مایه جذب دل‌های مشتاق ادبیات عرفانی نمود و خوش‌مشربی و گشاده‌رویی و نکته‌سنجی و بذله‌گویی، محافلی را که وی در آن‌ها حضور داشت، خواستنی، دلپذیر و خاطره‌انگیز می‌ساخت.
 
بی‌هیچ مجامله و مداهنه‌ای، حقیر عاشق نوشته‌های زیبا، خواندنی و دلنشین و آموزنده او بودم؛ گر چه موضوع نوشته وی سیاسی، مذهبی، اجتماعی و.‌.. باشد.
 
استاد با تجربه عمری مطالعه و نگارش و داشتن ذهنی وقاد و نگاهی تیزبین بخوبی آموخته بود که هر مطلبی را چگونه آغاز کند، چگونه ادامه دهد و چگونه به پایان برد تا بیشترین اثرگذاری را بر ذهن و ذوق و دل مخاطب خود داشته باشد. و هم از این روست که براستی باید او را «فرزند قلم» نامید؛ فرزندی که حرمت قلم را همیشه پاس داشت و قیمتی دُرّ دَری را هیچ‌گاه به پای خوکان دون‌پایه نریخت.