وی ادامه داد: کم‌کم کلاس را به سمتی بردم که دانشآموزان نظرات خود را در مورد کتابی که خوانده می‌شد، بازگو کنند یا به‌عنوان مثال بگویند که دوست داشتند کتاب به چه صورتی تمام شود و یا اگر کتاب در مورد حیوانات بود و آن‌ها قرار بود جایگزینی برای یکی از شخصیت‌های داستان بگذارند چه حیوانی را با چه ویژگی‌هایی پیشنهاد می‌کردند.
حسینی گفت: این تحلیل‌های به ظاهر ساده باعث شد تا علاوه بر علاقه دانشآموزان به خواندن کتاب، خودشان نیز داستان‌هایی بنویسند و آن‌ها را در کلاس بخوانند، همین موضوع املا و انشا آن‌ها را تقویت کرد و در بهبود وضعیت درسی دانش‌آموزانی که ضعیف‌تر بودند، تأثیر بسیار خوبی داشت.
تسهیلگر باشگاه «لذت دانایی» افزود: یکی دیگر از کارهایی که انجام دادیم، استفاده از هنر و خلاقیت بچه‌ها بود. به‌عنوان مثال دانش‌آموزی که در هنر موسیقی توانایی داشت، با نواختن پیانو داستان کتاب را به‌صورت شعر برای دوستانش تعریف می‌کرد و یا دانش‌آموز دیگری که خوب نقاشی می‌کشید در حین خواندن کتاب تصاویری را روی تخته کلاس نقاشی می‌کرد و همین باعث جذب بیشتر بچه‌ها می‌شد.
وی اظهار کرد: با درست کردن درختی به‌صورت نمادین روی دیوار کلاس با عنوان «درخت دانش» از بچه‌ها خواستم تا مطالبی که از کتاب فهمیده‌اند را در کاغذ کوچکی به‌صورت خلاصه نوشته و روی شاخه‌های درخت بچسبانند. همچنین با اجرای تئاتر، داستان کتابی را که مورد علاقه آن‌ها بوده به اجرا درآورند.
حسینی با بیان این که خواندن کتاب باعث تقویت مهارت گفت‌وگو در کودکان میشود، گفت: متأسفانه ما هنر گفت‌وگو را به خوبی یاد نگرفته‌ایم، به‌طوری‌که حتی در بزرگسالان نیز مشکل برقراری روابط اجتماعی دیده میشود. به همین دلیل نیز از روش‌هایی برای ترویج فرهنگ مطالعه در دانشآموزان استفاده کردم که هنر گفت‌وگو را به آن‌ها بیاموزد.
تسهیلگر باشگاه «لذت دانایی» ادامه داد: یاد گرفتن هنر گفت‌وگو و اظهارنظر کردن بچه‌ها در کلاس در قالب همان کتابی که خوانده بودند، باعث شد تا اعتماد به نفس آن‌ها افزایش یافته و حتی تشویق به نوشتن داستان‌هایی شوند که شاید الان بسیار کودکانه باشد، اما در آینده برخی از آن‌ها می‌توانند به افراد موثری در این زمینه تبدیل شوند.
نظر شما