به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در سمنان، آئین بزرگداشت مجازی شمس و مولانا با عنوان «کیستی تو» و با حضور «مرضیه مجد برزکی»، مولاناپژوه و استاد ادبیات فارسی دانشگاه آزاد دامغان، به‌صورت مجازی از درگاه اینستاگرام خانه تسنیم دامغان برگزار شد.
مجد برزکی، با اشاره به فرا رسیدن ایام بزرگداشت شمس و مولانا (هفتم و هشتم مهرماه) ضمن تقدیر از دست‌اندرکاران «سرای فرهنگ دامغان»، گفت: زبان مولانا در مثنوی از وضوح و روشنی خاصی برخوردار است و درواقع به زبان مردم حرف زده است اما با همه این وضوح، غالب ابیات مثنوی از نظر فهم مقصود دشوار است.
وی ادامه داد: مولانا در مثنوی درمان درد دوری انسان از اصل خویش را آگاهی و یاری آن در رسیدن به حقیقت و شناخت حق‌تعالی می‌داند؛ آگاهی از غم غربت و تلاش برای رهایی و نجات انسان از عالم خاکی.
این استاد ادبیات فارسی دانشگاه آزاد دامغان افزود: انسان‌شناسی عارف و سالک الهی مولانا جلال الدین بلخی در مثنوی معنوی، الهام گرفته از انسان شناسی قرآن کریم است که در قالب اشعاری دل انگیز و ژرف تجلی یافته است.
مجد برزکی گفت: دو ثلث آیات قرآنی که قابل استخراج از ابیات مثنوی است، دلیل محکمی بر این ادعاست و به حق باید اعتراف کرد که مولوی با بهره‌گیری از آیات بلند قرآن و روایات معصومان (ع) و با نبوغ علمی و عرفانی خود در موضوع انسان‌شناسی دادِ سخن داده و آنگونه که در خور شأن والای او بوده، پرده از پیچیده‌ترین موجود هستی برداشته و آدمیان فراموش شده و گرفتار آمده در دام هوس‌های شیطانی را به گوهر راستین‌شان رهنمون شده است.
مولف کتاب «خیال خال خوبان» یادآور شد: در چشم خدابین مولوی انسان کامل، ولی حق و آینه تجلی خداوند مهربان بر روی زمین است و جهان در هیچ عصری از حضور و هدایت انسان کامل بی‌نصیب نمی‌شود؛ بر سالک طریق حق فرضی است که در راه شناخت انسان کامل در هر دوره و عصر تلاش کند و خود را از فیض وجود و نَفَس ربّانی او بهره‌مند سازد.
مجد برزکی، با اشاره به فرا رسیدن ایام بزرگداشت شمس و مولانا (هفتم و هشتم مهرماه) ضمن تقدیر از دست‌اندرکاران «سرای فرهنگ دامغان»، گفت: زبان مولانا در مثنوی از وضوح و روشنی خاصی برخوردار است و درواقع به زبان مردم حرف زده است اما با همه این وضوح، غالب ابیات مثنوی از نظر فهم مقصود دشوار است.
وی ادامه داد: مولانا در مثنوی درمان درد دوری انسان از اصل خویش را آگاهی و یاری آن در رسیدن به حقیقت و شناخت حق‌تعالی می‌داند؛ آگاهی از غم غربت و تلاش برای رهایی و نجات انسان از عالم خاکی.
این استاد ادبیات فارسی دانشگاه آزاد دامغان افزود: انسان‌شناسی عارف و سالک الهی مولانا جلال الدین بلخی در مثنوی معنوی، الهام گرفته از انسان شناسی قرآن کریم است که در قالب اشعاری دل انگیز و ژرف تجلی یافته است.
مجد برزکی گفت: دو ثلث آیات قرآنی که قابل استخراج از ابیات مثنوی است، دلیل محکمی بر این ادعاست و به حق باید اعتراف کرد که مولوی با بهره‌گیری از آیات بلند قرآن و روایات معصومان (ع) و با نبوغ علمی و عرفانی خود در موضوع انسان‌شناسی دادِ سخن داده و آنگونه که در خور شأن والای او بوده، پرده از پیچیده‌ترین موجود هستی برداشته و آدمیان فراموش شده و گرفتار آمده در دام هوس‌های شیطانی را به گوهر راستین‌شان رهنمون شده است.
مولف کتاب «خیال خال خوبان» یادآور شد: در چشم خدابین مولوی انسان کامل، ولی حق و آینه تجلی خداوند مهربان بر روی زمین است و جهان در هیچ عصری از حضور و هدایت انسان کامل بی‌نصیب نمی‌شود؛ بر سالک طریق حق فرضی است که در راه شناخت انسان کامل در هر دوره و عصر تلاش کند و خود را از فیض وجود و نَفَس ربّانی او بهره‌مند سازد.
این ادیب و مولاناپژوه تصریح کرد: مولانا بر این باور است که انسان به عنوان موجودی اجتماعی آفریده شده تا از پرتو زندگی به سعادت برسد؛ سعادت و خوشبختی وی نیز از نگاه عرفانی وصال به خداوند است که بر همین اساس زندگی برای هر انسانی معنا و مفهوم دارد و در غیر این صورت انسان نیز معنایی پیدا نمی‌کند برای انسان عارف نیز وصال به معشوق حقیقی مورد نظر است.
وی با اشاره به اینکه حسام‌الدین چلبی از مریدان و نزدیکان ویژه مولانا بوده است، اضافه کرد: حسام الدین چلبی نقشی بارز در آفرینش مثنوی و جهت دهی و گسترش آن داشته است و تأثیرش به حدی بوده که به خواهش او سرودن مثنوی را آغاز کرد و هرگاه حسام الدین حضور نداشت، مولانا رغبتی به سرودن نداشت.
مرضیه مجد برزکی گفت: جهان اندیشه مولانا كمال‌گرا است و روح خطیر و ذهن كل‌گرای مولانا همواره به اعلی گرایش داشته و از هر پدیده‌ای به تمثیل، اشاره و داستان استفاده ماورایی می‌كرده است؛ در اشعار مولانا نی در معانی مختلف به‌صورت تمثیلی به كار رفته است كه گاهی از زبان نی و بعضاً هم خطاب به نی سخن سروده است.
این استاد دانشگاه با اشاره به ابیات نی نامه در اشعار مولانا گفت: نی به وسیله بانگ و درونمایه‌ای كه عاری از هر گونه پوچی و بیهودگی است، فریاد عشق سر می‌دهد و هرنی‌ای كه به این درجه نرسد، در نیستان فنا و نابود می‌شود که نای سوز و گداز عشق را یادآور می‌شود.
عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد دامغان با اشاره به اینکه مولانا قبل از آشنایی با شمس هم شمه شاعری داشته است و گاهی شعر می‌سروده اما پس از دیدار با شمس قدم در وادی عرفان می‌گذارد، گفت: تاثیر شمس بر روی مولانا به حدی بوده است که در ابیاتی مولانا می‌خواهد بگوید من سجاده‌نشین باوقاری بودم که فقط به مسائل عبادی روزمره خودم می‌رسیدم اما تو مرا به جایگاهی از عرفان رساندی که هر کسی مرا به تمسخر می‌گیرد.
بر اساس همین گزارش اجرای موسیقی سنتی توسط علی امیرفخریان هنرمند دامغانی از دیگر بخش‌های این بزرگداشت بود که در محل خانه تسنیم دامغان برگزار شد.
نظر شما