حسین خسروی نویسنده اهوازی این کتاب در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در خوزستان، گفت: این کتاب با موضوع خودشناسی، از زبان یک مورچه به نام «گریفین » روایت می‌شود و در 78 صفحه توسط نسل نواندیش روانه بازار کتاب شده است.
وی که کاردرمانگر توانبخشی است، درباره‌ی ایده اصلی طرح داستانی این کتاب بیان کرد: در زمان کار با بیماران متوجه شدم که برخی از آنها در تمرین‌ها شرکت نمی‌کنند و یا اینکه بر اثر برخی سرخوردگی‌ها اقدام به خودکشی کرده بودند. اما با گفت‌وگو با این افراد، آنها دوباره به مسیر زندگی برمی‌گشتند و پرتلاش و با انگیزه در تمرین‌ها شرکت می‌کردند. همین عامل موجب شد که این تاثیرگذاری روی افراد را در قالب کتابی با دیگران به اشتراک بگذارم.
این نویسنده اهوازی با بیان اینکه تلاش کردم در این کتاب برش‌هایی از زندگی شخصی خودم را به همراه مطالعاتم در این زمینه از زبان مورچه‌ای که به دنبال جواب سوالی است، به مخاطب ارائه دهم، داستان «گریفین» را سرگذشت انسان‌هایی که در جستجوی هویت واقعی خود هستند، دانست و اضافه کرد: «گریفین» مورچه‌ای است که ذهنش غرق سوال و قلبش آکنده از درد است. او راهی را آغاز می‌کند که جاده و مقصدش را نمی‌شناسد و تنها چیزی که می‌داند، طی کردن مسیر است.
خسروی افزود: دنیای مورچه‌ها به کوچکی جثه‌شان نیست بلکه به بزرگی باورهای آنهاست. در این کتاب گریفین با گذر از رنج‌ها غبار محدودیت را از ذهنش پاک کرده و به نقطه‌ای می‌رسد که سرآغازی بر دفتر بودن او است. پس از جستجوی کیستی خود، به‌تنهایی هدفی کامل برای زندگی و بهترین مکان برای دنبال کردن اهداف درونی خود پیدا می‌کند.
وی با اشاره به «گریفین» درواقع نوعی سمبل در میان اسطوره‌هاست، گفت: گریفین یا (شیر دال) موجودی افسانه‌ای با تن شیر و سر عقاب است که در افسانه‌های یونان باستان ، مصر و اسلاوها با معنای عرفانی وجود دارد. علت وجود سر عقاب و بدن شیر این است که شیر پادشاه حیوانات و عقاب پادشاه پرندگان است و مردم ایران باستان شیردال‌ها را نگهبان گنجینه‌های خدایان می‌پنداشتند.
وی اضافه کرد: به این علت نام گریفین روی کتاب گذاشته شده است؛ چون فردی که در مسیر خودشناسی قدم می‌گذارد، باید بتواند با شجاعت و جسارتِ روبه‌رو شدن با خود، این مسیر را طی کند. مورچه در این کتاب با عدد 5 معرفی می‌شود که در نمادشناسی دروازه انرژی است
خسروی در مورد دیگر شخصیت‌های این کتاب گفت: یکی دیگر از شخصیت‌های کلیدی در این کتاب مورچهخوار (فیدو) است که رفیق، همدم و همراه یک مورچه شده و نشان می‌دهد دنیا در یک هماهنگی کامل است. هرچند ممکن است شخصی در ظاهر دشمن‌مان باشد، اما ممکن است بتواند نکته‌های زیادی به ما بیاموزد. شخصیت دیگر داستان، درخت دانا (بلوط) است. بلوط در اسطورها و نمادشناسی با نام درخت دانایی شناخته شده و در اسطوره‌شناسی مصری و یونانی کاربرد دارد. افرادی که به ادراک بالا برسند، شهود در آنها فعال می‌شود. به همین علت از درخت دانا به عنوان راهنما و مرشد گریفین استفاده شده است.
این نویسنده اهوازی با اشاره به تصویرسازی کتاب گریفین، عنوان کرد: نقطه‌هایی که روی جلد کتاب کار شده، نشانگر مورچه‌ای است که جداگانه شکوفا شده و به مرحله خودشناسی رسیده است. مورچه همان جامعه انسانی بیرون ما است؛ جامعه‌ای که ما در کنار هم در نقطه‌های کوچک زندگی می‌کنیم و در نهایت مرگ پایان زندگی ماست، در حالی‌که متوجه نمی‌شویم، رسالت‌مان چه بوده است.
وی این مصاحبه را با خواندن بخشی از کتاب خود، «گریفین مورچه‌ای که دیگر تنها نیست»، به پایان برد:
«صبح زیبایی شروع شده و من چشم‌هایم را به یک روز پر تلاش دیگر باز می‌کنم. من مورچه‌ای سیاه و عضوی کوچک از جامعه مورچه هستم. کار، سن ، شماره و لانه شخصی دارم که به من هویت می‌دهد. یک ماه از مستقل شدنم می‌گذرد و من می‌توانم کار کنم. هر روز سعی می‌کنم نسبت به روز قبل دانه‌های بیشتری به لانه بیاورم. پی بردم که تمام تلاش ما مورچه‌ها پر کردن انبار برای فصل زمستان است؛ هرچه بیشتر، بهتر».
وی که کاردرمانگر توانبخشی است، درباره‌ی ایده اصلی طرح داستانی این کتاب بیان کرد: در زمان کار با بیماران متوجه شدم که برخی از آنها در تمرین‌ها شرکت نمی‌کنند و یا اینکه بر اثر برخی سرخوردگی‌ها اقدام به خودکشی کرده بودند. اما با گفت‌وگو با این افراد، آنها دوباره به مسیر زندگی برمی‌گشتند و پرتلاش و با انگیزه در تمرین‌ها شرکت می‌کردند. همین عامل موجب شد که این تاثیرگذاری روی افراد را در قالب کتابی با دیگران به اشتراک بگذارم.
این نویسنده اهوازی با بیان اینکه تلاش کردم در این کتاب برش‌هایی از زندگی شخصی خودم را به همراه مطالعاتم در این زمینه از زبان مورچه‌ای که به دنبال جواب سوالی است، به مخاطب ارائه دهم، داستان «گریفین» را سرگذشت انسان‌هایی که در جستجوی هویت واقعی خود هستند، دانست و اضافه کرد: «گریفین» مورچه‌ای است که ذهنش غرق سوال و قلبش آکنده از درد است. او راهی را آغاز می‌کند که جاده و مقصدش را نمی‌شناسد و تنها چیزی که می‌داند، طی کردن مسیر است.
خسروی افزود: دنیای مورچه‌ها به کوچکی جثه‌شان نیست بلکه به بزرگی باورهای آنهاست. در این کتاب گریفین با گذر از رنج‌ها غبار محدودیت را از ذهنش پاک کرده و به نقطه‌ای می‌رسد که سرآغازی بر دفتر بودن او است. پس از جستجوی کیستی خود، به‌تنهایی هدفی کامل برای زندگی و بهترین مکان برای دنبال کردن اهداف درونی خود پیدا می‌کند.
وی با اشاره به «گریفین» درواقع نوعی سمبل در میان اسطوره‌هاست، گفت: گریفین یا (شیر دال) موجودی افسانه‌ای با تن شیر و سر عقاب است که در افسانه‌های یونان باستان ، مصر و اسلاوها با معنای عرفانی وجود دارد. علت وجود سر عقاب و بدن شیر این است که شیر پادشاه حیوانات و عقاب پادشاه پرندگان است و مردم ایران باستان شیردال‌ها را نگهبان گنجینه‌های خدایان می‌پنداشتند.
وی اضافه کرد: به این علت نام گریفین روی کتاب گذاشته شده است؛ چون فردی که در مسیر خودشناسی قدم می‌گذارد، باید بتواند با شجاعت و جسارتِ روبه‌رو شدن با خود، این مسیر را طی کند. مورچه در این کتاب با عدد 5 معرفی می‌شود که در نمادشناسی دروازه انرژی است
خسروی در مورد دیگر شخصیت‌های این کتاب گفت: یکی دیگر از شخصیت‌های کلیدی در این کتاب مورچهخوار (فیدو) است که رفیق، همدم و همراه یک مورچه شده و نشان می‌دهد دنیا در یک هماهنگی کامل است. هرچند ممکن است شخصی در ظاهر دشمن‌مان باشد، اما ممکن است بتواند نکته‌های زیادی به ما بیاموزد. شخصیت دیگر داستان، درخت دانا (بلوط) است. بلوط در اسطورها و نمادشناسی با نام درخت دانایی شناخته شده و در اسطوره‌شناسی مصری و یونانی کاربرد دارد. افرادی که به ادراک بالا برسند، شهود در آنها فعال می‌شود. به همین علت از درخت دانا به عنوان راهنما و مرشد گریفین استفاده شده است.
این نویسنده اهوازی با اشاره به تصویرسازی کتاب گریفین، عنوان کرد: نقطه‌هایی که روی جلد کتاب کار شده، نشانگر مورچه‌ای است که جداگانه شکوفا شده و به مرحله خودشناسی رسیده است. مورچه همان جامعه انسانی بیرون ما است؛ جامعه‌ای که ما در کنار هم در نقطه‌های کوچک زندگی می‌کنیم و در نهایت مرگ پایان زندگی ماست، در حالی‌که متوجه نمی‌شویم، رسالت‌مان چه بوده است.
وی این مصاحبه را با خواندن بخشی از کتاب خود، «گریفین مورچه‌ای که دیگر تنها نیست»، به پایان برد:
«صبح زیبایی شروع شده و من چشم‌هایم را به یک روز پر تلاش دیگر باز می‌کنم. من مورچه‌ای سیاه و عضوی کوچک از جامعه مورچه هستم. کار، سن ، شماره و لانه شخصی دارم که به من هویت می‌دهد. یک ماه از مستقل شدنم می‌گذرد و من می‌توانم کار کنم. هر روز سعی می‌کنم نسبت به روز قبل دانه‌های بیشتری به لانه بیاورم. پی بردم که تمام تلاش ما مورچه‌ها پر کردن انبار برای فصل زمستان است؛ هرچه بیشتر، بهتر».
نظر شما