وست، روشنفکر برجسته سیاه‌پوست، در مورد موقعیت استادتمامی با دانشگاه هاروارد اختلاف داشت. جدایی او از این دانشگاه و پذیرفتن نقش جدید در حوزه علمیه الهیات اتحادیه در نیویورک ماه مارس اعلام شد. حالا وست نامه استعفایش از دانشگاه هاروارد را در حساب شبکه‌های اجتماعی خود منتشر کرده که در آن به «فساد معنوی» دانشگاه‌های بازارمحور ایالات متحده و «انحطاط و زوال» مدرسه الهیات هاروارد -جایی که در آن تدریس می‌کرد- اشاره کرده است.
وست می‌نویسد: «وقتی چهار سال پیش وارد این دانشگاه شدم -با حقوقی کمتر از آنچه ۱۵ سال قبل از آن دریافت می‌کردم و بدون استخدام شدن، با وجود سابقه استادی در دانشگاه هاروارد (در دهه ۹۰) و پرینستون- امیدوار بودم و دعا می‌کردم که بتوانم با عمق فکری و احترام شخصی بیشتری به کارم پایان دهم. چقدر اشتباه می‌کردم! قوانین نژادی جیم کرو به اشکال پرزرق‌وبرق جدیدی بر این دانشگاه سایه انداخته بود: تمام دوره‌هایی که برگزار می‌کردم تحت رده‌بندی مطالعات مذهبی افریقایی-امریکایی قرار می‌گرفت؛ ازجمله دوره‌های مربوط به اگزیستانسیالیسم، دموکراسی امریکایی و رفتار زندگی.»
وست می‌نویسد اعضای هیات علمی از او به عنوان کاندیدای استاد ممتازی حمایت کردند؛ اما ادامه می‌دهد که آنها محتاطانه تسلیم سیاست‌های هاروارد شدند. او این موضوع را مشمئزکننده توصیف می‌کند و از هاروارد به خاطر ناکامی فکری و معنوی در اعماق باورهای خود انتقاد می‌کند. وست ماه مارس به نیویورک تایمز گفت عدم تمایل دانشگاه برای اعطای جایگاه استادتمام به او می‌تواند با حمایت‌های او از آرمان‌های فلسطین مرتبط باشد. هاروارد از اظهار نظر در مورد این موضوع امتناع کرد.
وست پیش از این و در سال ۲۰۰۲ نیز به دنبال اختلاف با لارنس سامرز، رئیس وقت خود، هاروارد را ترک کرده بود. انتشار این نامه پس از آن صورت گرفت که هیات امنای دانشگاه کارولینای شمالی اعطای جایگاه استادتمام به نیکول هانا-جونز، روزنامه‌نگار برنده جایزه پولیتزر را به دلیل نگرانی اعضای محافظه‌کار از او دریغ کرد. هانا-جونز، روزنامه‌نگار مجله نیویورک تایمز به عنوان «استاد شوالیه» بعدی این دانشگاه منصوب شد. اما پس از اعتراض کارمندان، دانشجویان و فارغ‌التحصیلان و تهدید به اقدام قانونی، هیات مدیره موضع خود را پس گرفت و جایگاه استادتمام را به او پیشنهاد داد؛ اما هانا جونز این پیشنهاد را رد کرد.
هانا-جونز در بیانیه‌اش گفت: «از کلاس دوم وقتی به مدرسه سفیدپوستان می‌رفتم، مشغول مبارزه با افرادی بودم که فکر نمی‌کردند دختر سیاه‌پوستی مثل من متعلق به آنجا باشد، افرادی که سعی داشتند کارهایم، حرف‌هایم و ظاهرم را کنترل کنند. من هرگز به دنبال رفتار ویژه‌ای از سوی آنها نبودم. تنها خواسته‌ام این بود که بر اساس اعتبارم و منصفانه قضاوت شوم.»
او ادامه می‌دهد: «تصمیم گرفتم به جای آنکه ثابت کنم به موسسه‌ای تعلق دارم که تا سال ۱۹۵۵ حضور سیاه‌پوستان را ممنوع کرده بود، در میراث دانشگاهی کار کنم که توسط بردگان ساخته نشده، بلکه برای آنها ساخته شده است. تا مدت‌ها به سیاه‌پوستان امریکایی یاد داده شد که موفقیت با ورود به موسسات سفیدپوستان و پیشرفت در آنجا حاصل می‌شود. من این کار را انجام داده‌ام و حالا افتخار می‌کنم که به میراث دیرینه سیاه‌پوستان امریکایی پیوسته‌ام که موفقیت را با تلاش برای بالابردن خود تعریف کردند.»
نظر شما