به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در آذربایجان‌غربی، سرمایه‌های نمادین یعنی رسیدن به اوج قله هر یک از پنج سرمایه‌های اقتصادی، فرهنگی، انسانی، سیاسی و اجتماعی یک ملت و کشور. یکی از بنیادی‌ترین محورهای توسعه، رشد و بالندگی یک جامعه، حفظ و گسترش سرمایه‌های نمادین آن است.
فرهیختگان هر جامعه اعم از شاعران، نویسندگان، صاحب نظران و اندیشمندان، سیاستمداران و... در صورت فراگیری و ماندگاری‌شان بخشی از این سرمایه عظیم نمادین آن جامعه هستند.
هرچند اصل قاعده باید بر این پایه استوار باشد که سمبل‌های فرهیختگی یک جامعه در دوران حیات خود قدر ببینند و ثمره تلاش و همّت خود برای اعتلای هویت متشکل و همه جانبه ملت خویش را با دیدگان سر شاهد باشند و با عواطف انسانی شان درک و لمس کنند، گاهی اوقات سیر ایام حیات سرمایه‌های ذکر شده بنابه شرایط و اقتضائات روزگار از مسیر حوادثی می‌گذرد که امکان و زمینه این ارج نهادن‌ها ممکن است در زمان زنده بودشان فراهم نشود.
بنابراین رسالت تک تک آحاد یک ملت و شهروندان یک جامعه است به ویژه کسانی که امکانات و مسئولیتی در این حوزه در اختیار دارند و علاقه‌مند به پویایی و توسعه یافتگی جامعه خود هستند، که با تمام امکانات و به هر شیوه‌ای که برایشان مقدور است، در پاسداشت این سرمایه‌ها و انتقال مناسب این میراث گرانبها به نسل‌های بعدی از هیچ کوششی دریغ نکنند.
همچنانکه اشاره شد شاعران و نویسندگان یکی از سرمایه‌های فرهنگی جوامع هستند و در صورت به اوج رسیدن به سرمایه نمادین و ماندگار تبدیل خواهند شد. ملت کُرد یکی از این ملت‌های پویایی است که علی‌رغم چالش‌ها و موانعی که برای اتلاف و تخریب اندوخته‌های فرهنگی‌اش به شیوه‌های گوناگون و تحت عناوین متفاوت صورت گرفته و به نوعی ستم مضاعف فرهنگی و... گرفتار آمده است، همواره در راه الگوبرداری و ماندگار کردن سرمایه‌های خود حتی اگر با انتقال سینه به سینه این میراث هم شده، از تلاش و همّت باز نایستاده است.
تقدیم صدها شخصیت، رهبر، سیاستمدار، هنرمند، نویسنده، ادیب، عالم دینی و... که بخشی زیاد از آنها نه تنها به جامعه کُرد میراث خطیری تقدیم کرده‌اند بلکه با بر جا گذاشتن آثار، خدمات و حتی سبک زندگی‌شان همه مردم سرزمین خود و جامعه بشری را هم مرهون خود ساخته‌اند، تنها بخشی از سهم این ملت در این راستا بوده است.
مردم جامعه ما حتی اگر با نامگذاری اسامی فرزندان، محل کسب و کار، معابر، کوچه و خیابان‌های محل سکونتشان هم شده، از تلاش برای ماندگاری سرمایه و اندوخته‌های هویت بخش، ملت خود دریغ نکرده‌اند.
عبدالرحمن شرفکندی (ماموستا هه‌ژار موکریانی) یکی از این شخصیت‌های نامدار، ماندگار و جاودانه نه‌تنها برای ملت کُردزبان بلکه جامعه ایران و منطقه است. او با تقدیم آثار و شاهکارهایی در حوزه ادبیات و فرهنگ جامعه خود در قالب تألیف و ترجمه‌های متعدد و ناب، آوازه‌اش را بر زبان عام و خاص جاری و جاودانه ساخته است.
اگرچه دوران حیات ماموستا «هه‌ژار» حاکی از آن است که او از زمره شخصیت‌های است که کوران حوادث و شرایط روزگار، مجال کام گرفتن از جایگاه رفیع و قدر دیدن‌ها در خور را از وی ربوده است، با این حال اکنون کمتر کسی است که نام و آوازه این خلاق شاهکارهای ادبی و پیروز و سربلند میدان افتخارآفرینی برای شهروندان جامعه‌اش را نشنیده باشد و در گوشه‌ای از طاقچه ذهن و دل خود صندوقچه‌ای از محبت و علاقه‌مندی و احترام برای ایشان تعبیه نکرده باشد.
بنابراین سرمایه‌های نمادین پیوست ژرفای روح، ذهن و قلب یک ملت هستند. پس تجلی آنها در قالب یک پیکر و ... تنها بخش عینی و ظاهری قضیه است. کاریزماهای یک ملت با آثار و خدماتی که ارائه کرده‌اند. نام و یادشان بر پیکر هویت ملی جامعه‌شان حک شده است. پس ماجراهایی از قبیل آنچه در چند روز گذشته به طرزی بسیار ضدفرهنگی و در قالب یک حرکت سخیف، حرمت شکنانه و ناجوانمردانه پای پیکره استاد فرزانه ماموستا هژار موکریانی در شهرستان مهاباد آتش افروزی کردند، از منزلت رفیع و شهرت خطیر آنها نخواهد کاست.
چنین اقداماتی با هر توجیه و از جانب هر شخص و طیفی باشد، نماینگر اوج دگم‌اندیشی و جمود فکری است. تجربه تاریخی نشان داده است که محبوبیت و مقبولیت عام سرمایه‌ای نیست که اتفاقی و ناگهانی بدست آمده باشد لذا این حرکات با هوشمندی مردم قطعاً نتیجه خلاف تصور طراحان و مجریان خواهد داشت. مردم هوشیار ما با ارج نهادن بیشتر و بهتر به سرمایه‌های نمادین خود در زمان حیاتشان و پاسداشت، نشر و گسترش هر چه بیشتر و گسترده‌تر آثار و خدمات آنها الگوبرداری از سبک زندگی، کار و مقاومت‌شان، پس از مرگ این فرهیختگان عملاً اثر اینگونه اقدامات هدفمند تخریب‌گر را خنثی خواهند کرد.
فرهیختگان هر جامعه اعم از شاعران، نویسندگان، صاحب نظران و اندیشمندان، سیاستمداران و... در صورت فراگیری و ماندگاری‌شان بخشی از این سرمایه عظیم نمادین آن جامعه هستند.
هرچند اصل قاعده باید بر این پایه استوار باشد که سمبل‌های فرهیختگی یک جامعه در دوران حیات خود قدر ببینند و ثمره تلاش و همّت خود برای اعتلای هویت متشکل و همه جانبه ملت خویش را با دیدگان سر شاهد باشند و با عواطف انسانی شان درک و لمس کنند، گاهی اوقات سیر ایام حیات سرمایه‌های ذکر شده بنابه شرایط و اقتضائات روزگار از مسیر حوادثی می‌گذرد که امکان و زمینه این ارج نهادن‌ها ممکن است در زمان زنده بودشان فراهم نشود.
بنابراین رسالت تک تک آحاد یک ملت و شهروندان یک جامعه است به ویژه کسانی که امکانات و مسئولیتی در این حوزه در اختیار دارند و علاقه‌مند به پویایی و توسعه یافتگی جامعه خود هستند، که با تمام امکانات و به هر شیوه‌ای که برایشان مقدور است، در پاسداشت این سرمایه‌ها و انتقال مناسب این میراث گرانبها به نسل‌های بعدی از هیچ کوششی دریغ نکنند.
همچنانکه اشاره شد شاعران و نویسندگان یکی از سرمایه‌های فرهنگی جوامع هستند و در صورت به اوج رسیدن به سرمایه نمادین و ماندگار تبدیل خواهند شد. ملت کُرد یکی از این ملت‌های پویایی است که علی‌رغم چالش‌ها و موانعی که برای اتلاف و تخریب اندوخته‌های فرهنگی‌اش به شیوه‌های گوناگون و تحت عناوین متفاوت صورت گرفته و به نوعی ستم مضاعف فرهنگی و... گرفتار آمده است، همواره در راه الگوبرداری و ماندگار کردن سرمایه‌های خود حتی اگر با انتقال سینه به سینه این میراث هم شده، از تلاش و همّت باز نایستاده است.
تقدیم صدها شخصیت، رهبر، سیاستمدار، هنرمند، نویسنده، ادیب، عالم دینی و... که بخشی زیاد از آنها نه تنها به جامعه کُرد میراث خطیری تقدیم کرده‌اند بلکه با بر جا گذاشتن آثار، خدمات و حتی سبک زندگی‌شان همه مردم سرزمین خود و جامعه بشری را هم مرهون خود ساخته‌اند، تنها بخشی از سهم این ملت در این راستا بوده است.
مردم جامعه ما حتی اگر با نامگذاری اسامی فرزندان، محل کسب و کار، معابر، کوچه و خیابان‌های محل سکونتشان هم شده، از تلاش برای ماندگاری سرمایه و اندوخته‌های هویت بخش، ملت خود دریغ نکرده‌اند.
عبدالرحمن شرفکندی (ماموستا هه‌ژار موکریانی) یکی از این شخصیت‌های نامدار، ماندگار و جاودانه نه‌تنها برای ملت کُردزبان بلکه جامعه ایران و منطقه است. او با تقدیم آثار و شاهکارهایی در حوزه ادبیات و فرهنگ جامعه خود در قالب تألیف و ترجمه‌های متعدد و ناب، آوازه‌اش را بر زبان عام و خاص جاری و جاودانه ساخته است.
اگرچه دوران حیات ماموستا «هه‌ژار» حاکی از آن است که او از زمره شخصیت‌های است که کوران حوادث و شرایط روزگار، مجال کام گرفتن از جایگاه رفیع و قدر دیدن‌ها در خور را از وی ربوده است، با این حال اکنون کمتر کسی است که نام و آوازه این خلاق شاهکارهای ادبی و پیروز و سربلند میدان افتخارآفرینی برای شهروندان جامعه‌اش را نشنیده باشد و در گوشه‌ای از طاقچه ذهن و دل خود صندوقچه‌ای از محبت و علاقه‌مندی و احترام برای ایشان تعبیه نکرده باشد.
بنابراین سرمایه‌های نمادین پیوست ژرفای روح، ذهن و قلب یک ملت هستند. پس تجلی آنها در قالب یک پیکر و ... تنها بخش عینی و ظاهری قضیه است. کاریزماهای یک ملت با آثار و خدماتی که ارائه کرده‌اند. نام و یادشان بر پیکر هویت ملی جامعه‌شان حک شده است. پس ماجراهایی از قبیل آنچه در چند روز گذشته به طرزی بسیار ضدفرهنگی و در قالب یک حرکت سخیف، حرمت شکنانه و ناجوانمردانه پای پیکره استاد فرزانه ماموستا هژار موکریانی در شهرستان مهاباد آتش افروزی کردند، از منزلت رفیع و شهرت خطیر آنها نخواهد کاست.
چنین اقداماتی با هر توجیه و از جانب هر شخص و طیفی باشد، نماینگر اوج دگم‌اندیشی و جمود فکری است. تجربه تاریخی نشان داده است که محبوبیت و مقبولیت عام سرمایه‌ای نیست که اتفاقی و ناگهانی بدست آمده باشد لذا این حرکات با هوشمندی مردم قطعاً نتیجه خلاف تصور طراحان و مجریان خواهد داشت. مردم هوشیار ما با ارج نهادن بیشتر و بهتر به سرمایه‌های نمادین خود در زمان حیاتشان و پاسداشت، نشر و گسترش هر چه بیشتر و گسترده‌تر آثار و خدمات آنها الگوبرداری از سبک زندگی، کار و مقاومت‌شان، پس از مرگ این فرهیختگان عملاً اثر اینگونه اقدامات هدفمند تخریب‌گر را خنثی خواهند کرد.
نظر شما