محمد سلمانی‌، شاعر غزل‌سرا در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) با انتقاد از جریان شعری معاصر بیان کرد: شعر ایرانی همیشه مثل یک آسانسور بوده است که یک پایش در زمین و یک پایش در آسمان است؛ یعنی هم زمینی فکر می‌کرده و هم آسمانی و از قرن هفتم و هشتم است که شعر به سمت و سوی عرفان می‌رود. وقتی ما به شعر عرفانی و به اشعار شاعرانی مانند مولانا، حافظ و سنایی می‌پردازیم، می‌بینیم یک دوره تاریخی شکل گرفته است و به خاطر حجم عظیمی که اشعار مولانا دارد، گاهی پند می‌دهد و بعضی مواقع از این حوزه خارج می‌شود.

وی ادامه داد:‌ ما در اشعار سعدی بیشتر مضامین زمینی را می‌بینیم؛ هرچند که بسیاری از شاعران، زیبایی زمینی را تجلی‌گاه پروردگار می‌دانند و بعضی‌ها زمینی فکر می‌کنند که ما در شعر شاعران معاصر هم نشانه‌هایی از آن را می‌بینیم. دایره لغات محدودی که شاعران جوان در اختیار دارند به دلیل عدم مطالعه است. در حالی که شاعر باید تمام دواوین قدیم را بخواند، دایره مطالعاتش را گسترده کند، و در زمان سرایش شعر از تمام کلماتی که به ذهنش می‌آید بهترین استفاده را بکند.

سلمانی با تاکید بر اینکه بسیاری از این مفاهیم در اشعار مستتر بوده و آن‌ قدر پنهان بوده است که مخاطب باید آن را بشکافد، گفت: گاهی ترس از دربار بوده است که شاعران هنرِ پوشیده را ارائه می‌کردند و هم‌اکنون این موضوع عریان‌تر شده است. نمی‌گویم این عریان‌گویی هنر است؛ اما هنر آن چیزی است که حافظ ارائه داده است. حتی در شعر واسوخت گاهی این عریانی خود را نشان داده است؛ برای مثال اشعار وحشی بافقی.

به اعتقاد این شاعر هم‌اکنون کلمات و اشعار پیرامون شاعر به او اجازه می‌دهد کلماتی را استخدام کند که به روز و به قول معروف دم دستی است.

وی در این باره معنقد است: در واقع شاعر مطالعات خود را از سفر و تجاربی که از زندگی دریافت کرده، بازآفرینی می‌کند. شعر هنر بازآفرینی طبیعت است.  شاید محتوا فرق کرده، اما فرم تفاوتی نکرده است. اخلاق در جوامع مختلف تاریخ خودش را دارد و ما نمی‌توانیم بگوییم این اخلاق را در جوامع دیگر به عنوان اخلاق مثبت می‌توانیم نگاه کنیم. 

سلمانی در پایان درباره جریان شعری پس از انقلاب اسلامی هم گفت: در دوران بعد از انقلاب اسلامی می‌توانم بگویم روند غزل‌سرایی کشور را رصد کردم. جشنواره‌هایی که برگزار می‌شود پتانسیل بالایی دارد و شاعران را به ادبیات ایران امیدوار کرده است.