مصطفی جمشیدی، در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، عنوان کرد: داستان انقلاب پيش از بهمن 57 نیز سابقه داشته است و از دهه 40 و 50 به‌ویژه پس از کودتای رضا‌شاه به دلیل همجواری با روسیه و اندیشه‌های مارکسیستی تحت‌تاثیر اندیشه‌های چپ با انگاره مبارزه باغ استبداد به صورت سمبولیک شکل گرفته بود.

وی افزود: در سال‌های پيروزی انقلاب اسلامي و نخستين ماه‌های بعد از پيروزی انقلاب، شاهد شكل‌گيری ادبيات داستانی انقلاب به شکلی اصیل و با ساحت قدسی شدیم که ابتدا روايت‌ فضای اعتراض‌های مردمی و ترسيم شخصيت‌های ساواک و خبرچين و ديگر عناصر امنيتی رژيم پهلوی را نشان می‌داد تا اين‌كه ناگهان جنگ می‌شود و رفته رفته ادبيات انقلاب اسلامي به محاق رفت و دوباره پس از سال‌های جنگ، كم و بيش شاهد شكل‌گيری توجه بيش‌تر از گذشته به ادبيات داستانی انقلاب شدیم.

وی عنوان كرد:‌ در سال‌های اخیر متاسفانه توجه خاصی به ادبیات داستانی انقلاب از سوی متولیان امر نشده و بیشتر آثار باارزش نتیجه اراده فردی بوده‌اند. از سوی دیگر نسل نویسندگانی که شاهد حوادث انقلاب بوده‌اند دیگر به میانسالی و کهنسالی رسیده‌اند و برخی نویسندگان جوان نیز که پا به عرصه گذاشته‌اند آثارشان فاقد اسناد تاریخی و ادبیات پخته و فنی است.

جمشيدي در پایان گفت: برای رهاندن ادبیات داستانی انقلاب اسلامی از رخوت کنونی باید متولیان امور فرهنگی به چاره‌اندیشی و حمایت بیشتر اقدام کنند. از جمله بهتر است بخشی مجزا به نام ادبیات داستانی انقلاب اسلامی در جایزه ادبی جلال درنظر گرفته شود تا شاهد خلق آثار بیشتر و آسیب‌شناسی کارآمد در این حوزه شویم.