محمدعلی مجاهدی، پدر شعر آیینی معتقد است که رویشهای شعر ولایی شگفت است؛ اما هنوز در شعر اجتماعی، توحیدی و اخلاقی کمبود داریم.
در ابتدای این محفل، عباس محمدی، مدیر مرکز آفرینشهای ادبی حوزه هنری به پیشینه این جلسات اشاره کرد و با بیان اینکه اولین جلسه دیدار ماه سال ۱۳۸۸ در استان تهران و به همت فاضل نظری برگزار شد، گفت: بسیاری از بزرگان شعر در این نشستهای ماهانه حضور پیدا میکردند.
وی درخصوص رویکرد این برنامه عنوان کرد: دیدار ماه، محفلی برای حضور بزرگان و قدرداشت این عزیزان است چراکه ابزار و زندگی امروز خیلی به ما مجالی نمیدهد که درسآموز باشیم و از تجربه و دانش این بزرگواران استفاده کنیم.
مدیر مرکز آفرینشهای ادبی حوزه هنری به جایگاه مجاهدی در شعر مذهبی اشاره کرد و افزود: مجاهدی در شعر مذهبی پایگاه و دانشگاهی برای آموزش شعر مذهبی و آیینی بوده و بسیاری از مکتب ایشان درس آموختند و یاد گرفتند و شاعر شدند و امروز خودشان تکیهگاه و پشتوانه شعر مذهبی بهشمار میآیند.
در ادامه، محمدعلی مجاهدی، با بیان اینکه مساله شعر در همیشه تاریخ بهعنوان یک عامل تاثیرگذار در روابط اجتماعی و فرهنگی مطرح بوده است، گفت: اگر بخواهیم شعر امروز را با پیشینه مکتوب شعر فارسی مقایسه کنیم بسیاری از جاهای خالی این گستره عظیم را پر کرده است اما هنوز نقاطی وجود دارد که شعر معاصر در آن کمتر ورود کرده و نمونه این عرصهها شعر اخلاقی، اجتماعی و توحیدی است که خوشبختانه چند سالی است در این قلمرو موضوعی قدمهایی برداشته شده است. یک شاعر اگر فرزند زمانه خودش باشد نمیتواند نسبت به محیط اطراف خودش بیتفاوت باشد. بیدردی بدترین درد است و اگر شاعری بیدرد باشد شعر او سبقه ماندگاری و تاثیری در جامعه نخواهد داشت.
این شاعر پیشکسوت عنوان کرد: نابسامانیها و ناهنجاریها و بسیاری از مشکلاتی که در جامعه امروز وجود دارد میتواند توسط یک شاعر دغدغهمند رصد شود و اولویتها شناسایی و در آن ساحتهای موضوعی ورود پیدا کند. اگر بخواهیم شعر آیینی معاصر را با شعر آیینی گذشتگان مقایسه کنیم، بهویژه در شعر ولایی بعد از انقلاب اسلامی ریزشهای بسیار و رویشهای شگفتی داشتهایم؛ ریزشها بخاطر حضور آسیبها و آفتهایی است که باید جزو مولفههای بازدارنده باشد که مولفههای پرهیزی است ولی از طرفی شاهد آفرینش آثار متین و وزین و پرمحتوایی هستیم که بدونشک در پیشینه مکتوب شعر آیینی ما کمسابقه است.
مجاهدی به پیشکسوتان پیشنهاد داد که تجربیات خودشان را در اختیار شاعران جوان قرار دهند تا خروجی محافل ادبی ملموس شود و گفت: اگر کسانی که در این عرصه پیشکسوتاند تجربیات بسیار ارزشمند خودشان را با شعرای جوان در نهایت صمیمیت درمیان بگذارند، فاصله بین شاعران جوان و پیشکسوت رفع میشود و هنر معاصرمان خصوصا شعر بالندگی بهتری خواهد داشت.
در ادامه، ناصر فیض به تشریح تفاوت محفلهای و انجمنهای امروز با گذشته پرداخت و گفت: امروز اگر دو کلمه شعر میدانیم به دلیل مجاهدی است. وی برکتی برای قم بود و هست که امیدواریم عمرش بهقدری باشد که سایهاش همواره مستدام باشد.
در بخش دیگر این نشست هادی سعیدی کیاسری، به تشریح پیشینه فعالیتهای ادبی خود در حوزه هنری پرداخت و گفت: روزگاری تب و تاب اولیه در حوزه هنری بود و ما نیز نسل تازه رسیدهای بودیم که میخواستیم کار ماندگار کنیم. در کنگره شعر طلاب در مشهد بودیم که از آنجا ما وارد حوزه هنری شدیم و از آن روز با علیرضا قزوه وارد حوزه هنری شدیم و مسئولیت مجامع شعر را برعهده داشتیم و جلسات نقد هفتگی ما پرشور با حضور ۱۵۰ تا ۲۰۰ شرکت کننده با حضور اساتیدی همچون مرحوم اوستا و میرشکاک برگزار میشد.
این پیشکسوت عرصه ادبیات با اشاره به انتشار مجلسه سوره به همت قیصر امینپور و سیدحسن حسینی ادامه داد: قبل از مجلهای که ما منتشر میکردیم مجله سوره منتشر میشد که گاهنامه بسیار پرباری بود که مطالب آن هنوزخواندنی و قابل استفاده است. من برای انتشار این نشریه وارد حوزه شدم و ۲۴ شماره این نشریه را طراحی کردم اما فقط توانستیم ۲۱ شماره آن را چاپ کنیم و مجبور به استعفا شدیم.
وی در ادامه قطعه شعری در مواجهه با مرگ خواند و سپس میلاد عرفانپور و علی انسانی و شاعران جوان حاضر در جلسه به شعرخوانی پرداختند.
نظر شما