مصطفی محدثی‌خراسانی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) با بیان اینکه معرفت و محبت یک شاعر آیینی نسبت به موضوع‌های این حوزه شعری وی را به سمت پرداخت و طرح اثر سوق می‌دهد، عنوان کرد: هرچه محبت و معرفت که دو بال سرودن شعر آیینی هستند، عمیق‌تر باشد اثر شاعر تاثیرگذاری بیشتری خواهد داشت. توانمندی شاعر و بهره‌مندی وی از ذوق، هنر و مهارت‌های شعری نقشی تعیین‌کننده در مرتبه هنری اثرش دارد.
محدثی‌خراسانی با اشاره به اینکه هر شعر فارغ از اینکه در چه حوزه‌ای سروده می‌شود، پاسخی به یک پرسش و طلب درونی است، توضیح داد: گاه شاعر از یک حس سرشار از اندوه یا شادمانی می‌شود و گاه یک یاس یا درگیری و طلب درونی به عنوان پرسش ذهنی که هر انسانی در طول زندگی با آن مواجه است عامل اصلی سرایش شعر می‌شود. شاعر آیینی نیز با یک احساس نیاز درونی که در مواجهه با یک موضوع آیینی است، انگیزه سرایش پیدا می‌کند و گاه به‌صورت خودآگاه و بر اساس اراده خود تصمیم می‌گیرد که پیرامون یکی از شخصیت‌های مذهبی و ائمه (ع) یا مفاهیم نظری و دینی شعر بسراید.
این شاعر با تاکید بر اینکه آیینی‌سرایان با مشکل لفظ اندک و معنی بسیار دست به گریبان هستند، افزود: وقتی شاعری می‌خواهد ذهنیت‌های مجرد خود را در بند و چارچوب واژگان درآورد آنچه در ملکوت ذهنی وی وجود دارد، تنزل می‌کند تا در قلم جاری شود؛ چراکه شاعران هر اندازه هم توانمند و ابزار لازم برای سرایش را در دست داشته باشند، باز دچار محدودیت می‌شوند. البته هرچه شاعری دارای ذهن و تخیل قوی‌‌تر و دایره واژگانی گسترده‌تری باشد، خلاق‌تر و موفق‌تر است.
محدثی‌خراسانی به اظهارات و احساس شاعران آیینی در زمان خلق اثر اشاره کرد و گفت: اشعار ناب با مضمون والای خود جام شاعر را قبضه می‌کنند و در اختیار می‌گیرند. با توجه به شدت معرفت و محبت اظهارات شاعر نیز در زمان سرایش بیشتر می‌شود و چه بسا در زمان مرثیه‌سرایی برای یکی از امامان معصوم (ع) عزاداری می‌کند و اشک می‌ریزد.
مصطفی محدثی خراسانی صاحب چندین کتاب ادبی و شعر از جمله «هزار مرتبه خورشید»، «شاعران پروازی» و «گزیده ادبیات معاصر» است.
دوشنبه ۳۱ مرداد ۱۴۰۱ - ۱۴:۲۷
نظر شما