به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، اکبر صحرایی در توضیح اتفاقات رخ داده از متولیان فرهنگی تشکر کرد و این اقدام را فرخنده خواند و گفت: همیشه خوش‌بین هستم و موارد مثبت می‌بینم، لذا ورودی کار را خوب می‌بینم. این اقدام را به فال نیک می‌گیرم و از متولیان فرهنگی کمال تشکر را دارم؛ اما من این کار را گام اول می‌دانم. این اقدام یک مقدار کلیشه‌ای و تکراری است. به عقیده من بهتر است که در کنار این کار، کارهای مکمل و عمیق‌تری باید صورت گیرد.
نویسنده «حافظ هفت» درباره افزایش سطح کتابخوانی مخاطبان عمومی گفت: بحث من مخاطبان عمومی است که شاید شناختی روی نویسنده‌های خاص نداشته باشند. نویسنده‌ای که در سطح کشوری مطرح می‌شود قطعا مخاطب خاص خودش را دارد. به نظرم بهتر است نویسنده‌های معاصر را گسترش دهیم. برای افزایش سطح کتابخوانی مخاطبان عمومی شاید نیاز به برنامه‌های زیربنایی عمیق‌تری است.
صحرایی معرفی نویسندگان از طریق بنرها را سطحی خواند و ادامه داد: استفاده از بنرها در سطح شهر و برای معرفی نویسندگان، یک معرفی سطحی است. متاسفانه برای تبلیغ یک کالای مصرفی 100 برابر این تبلیغات را در سطح شهر می‌بینید و آنقدر تعداد این بنرها زیاد است که شاید بنر دو نویسنده در میان آن به چشم نیاید. نیاز است که متولیان فرهنگی کارها و اقدامات بیشتری انجام دهند.
نویسنده کتاب «خمپاره خوآب آلود» پیشنهاد کرد: متولیان فرهنگی باید در فضای مجازی و رادیو و تلویزیون تبلیغات بیشتری انجام دهند و به معرفی و حمایت از آثار این هنرمندان بپردازند. تمام این اقدامات به ساختار ما بازمی‌گردد؛ نویسندگان از این ساختار رنج می‌برند چون قوانین در این حوزه، یا کهنه است یا ناقص یا اصلا قوانینی وجود ندارد. نیاز است از نظر تشکیلاتی، راهبردی و زیربنایی نویسنده‌ها به خصوص در بحث مادی حمایت شوند.
صحرایی علت کمتر دیده شدن شاعران و نویسندگان را فقر قانون در حوزه فرهنگی دانست و ادامه داد: به اندازه‌ای که شخصیت‌های هنری و سینمایی در سطح شهر و روی بنرها معرفی می‌شوند، نویسندگان ما معرفی نشدند. چرا نویسنده یا شاعر ما به اندازه‌ای که یک سلبریتی مطرح است معرفی نمی‌شود؟ دلیلش این است که این حوزه فرهنگی از نظر ساختار قطعا کمبودها و نواقصی دارد و در جاهایی هم اصلا قانونی ندارد.
این نویسنده از نبود صنفی به نام نویسندگی ابراز نارحتی کرد و گفت: جلال در یکی از کتاب‌های خود می‌گوید: هر حرفه‌ای برای خودش صنفی دارد اما متاسفانه در کشور صنف یا حرفه‌ای به نام نویسندگی وجود ندارد. این منوط بر این است که دولت یا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی قانونی را به مجلس بدهد و تصویب کنند. به صورت کلی این اقدام را به فال نیک می‌گیرم اما نیاز به کارهای عمیق‌تر و لایه‌دارتریست.
صحرایی در آخر از تاثیرات این اقدام گفت و خاطر نشان کرد: تاثیر چنین اقدامی در حد مقطعی و سطحی است. شاید تاثیر عمیق را نبینیم. ولی به صورت کلی «کاچی به از هیچی» است. یعنی گامی برداشته شده و بهتر از این است که اقدامی صورت نگیرد. قطعا این کار نیاز به حمایت قانونی و مدنی دارد.
شنبه ۲۸ آبان ۱۴۰۱ - ۱۲:۰۶
نظر شما